Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μα σαν έρθει η αγάπη η αληθινή, έχε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά και πρόσεχε να μην την παραμελήσεις κι απομείνει αδειανή η μαγική κλεψύδρα της. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ευτυχία· μικροί κόκκοι χρυσαφένιας άμμου. Τούτα τα λόγια μην τα παραπετάξεις. Πέρασαν από γυναίκες άξιες σε κόρη, νύφη κι εγγονή..." Στα βοσπορίτικα νερά, μοσχομυρισμένα από τ' αρώματα που κουβαλούσε τ' αγέρι από τα Πριγκιποννήσια, ζούσαν φιλήσυχα η οικογένεια του Πολύχρονη και της Κωνσταντινιάς. Εκεί κοντά στη δεκαετία του '50, όμως, οι σκιές δε θ' αργούσαν να απλωθούν πάνω από την Πόλη. Κατά τα λεγόμενα...

Το δις εξαμαρτείν δε συγχωρείται, λένε. Μα όταν η καρδιά προστάζει, ο έρωτας γκρεμίζει λογικές και δε σ' αφήνει να δεις τις αστραπές της επερχόμενης μπόρας. Έτσι κι η Ναταλία. Μοναχοκόρη, με γονείς από τη Μικρασία, που εγκαταστάθηκαν στο πλούσιο πλακιώτικο σπίτι λίγο πριν από τη μεγάλη Καταστροφή, αγάπησε και πόνεσε ξανά και ξανά, μα πάντα τους χτύπους της καρδιάς της άκουγε και πάντα το λάθος άντρα διάλεγε να αγαπά. Όμως μπροστά στο πάθος, ποιο λάθος είναι αυτό που θα σε κάνει να φοβηθείς εκείνη τη βροχή της ευτυχίας που θα σ' αφήσει μούσκεμα στο τέλος; Άλλη αγάπη θα 'ρθε...

Περιουσία μας είναι ό,τι κλείνεται μέσα στην ψυχή μας κι οι άνθρωποι που χαιρόμαστε και καμαρώνουμε σαν τους αφουγκραζόμαστε να συχνοπερπατούν στους μαχαλάδες της καρδιάς μας... Μ' αυτά τα λόγια μεγάλωσε η Τερέζα την κόρη της, τη Μελιώ, κι αυτές τις λέξεις βύζαξε κι αυτή με τη σειρά της στην κόρη τη δική της, τη Χλόη. Από τα στενοσόκακα του αιγαιοπελαγίτικου νησιού τους, στους δρόμους της πανέμορφης Καστέλας και από κει μέχρι και τις πολυσύχναστες λεωφόρους της Αμερικής, ένα γαϊτανάκι από πάθη, λάθη μα και πολλή αγάπη έπλεξε τους δεσμούς που ένωσαν για πάντα τρεις γενιέ...