Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανήλικος και φιγουράριζα σε διεθνή περιοδικά, αποκαλούσα τους σχεδιαστές-μύθους Ούγκο, Τζιάνι με τα μικρά τους κι εκείνοι με φώναζαν Ερρίκο. Η οικειότητα μεταξύ μας δεδομένη, αυτονόητη. Δεν καταλάβαινα το σημαντικό. Δεν ήξερα τι θα πει προτεραιότητες. Ό,τι ήθελα! Όποτε το ήθελα! Κι η φωνή μες στο κεφάλι μου ερχόταν ξανά και ξανά να μου θυμίζει: "Δεν ήθελες να γίνεις όλο αυτό. Δεν το πόθησες. Αλλιώς σε είχες φανταστεί". Πάλευα να την κοιμίσω. Έπρεπε να την κοιμίσω. Στη δουλειά μου σώπαινε η φωνή. Ήταν γιατί ήμουν επαγγελματίας, κύριος και πάντα καθαρός κι έπειτα, που...

Mπροστά της θέριευαν κοτρόνες άνισα βαλμένες στο χώμα, κούτσουρα που στέκονταν παλουκωμένα. Είδε το πεσμένο πάτωμα, ξεχώρισε το τζάκι με την καμινάδα του να χάσκει."Ήταν στάβλος για χρόνια, πού θα πας να μείνεις;" της είχε πει... Λόγια χωρίς ταυτότητα κι η Άννα δίχως κραυγή. "Όταν κραυγάζεις, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όταν σιωπάς, σημαίνει δέχεσαι το αμετάκλητο, το αναπόφευκτο, το καθολικό. Ανεπιστρεπτί ότι χάθηκε. Μένω στη σιωπή σημαίνει βυθίζομαι, ξεριζώνομαι. Μισεμός. Χαλάσματα γύρω σου κι εσύ ορθή, δίχως το δίλημμα: "Να προχωρήσω ή να χαθώ;" Μέρες που δεν συγχωρούν. Μ...

Στην πόλη Αβουγουδούε... ο Ημιμάθειας κλέβει τις λέξεις των παιδιών και τις φυλακίζει μέσα στα παιχνίδια τους. Σκοπός του να βασιλέψει, ο γιος του Γκρίκλις. Δυο παιδιά, ο Δίφθογγος και η Λέξη, ένα βράδυ τον συναντούν στο πάρκο όπου παίζουν. Καταφέρνουν να σώσουν το τόπι τους, μα το αγόρι χάνει τις λέξεις του. Η αναζήτησή του για να τις ξαναβρεί τον οδηγεί στο δάσος που ζουν αλλόκοτα πλάσματα. Στο δρόμο του συναντά τη γιαγιά-Γραμματική, τις ξεχασμένες Προσωδίες, τον Κύκλωπα Λάθος και την Πρόταση. Κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι το κλειδί για να ανοίξει η σπηλιά του Ημιμάθ...

Μπρος στα μάτια της στροβιλίστηκε μια πεταλούδα. Κίτρινη, μικρή, εύθραυστη, πετούσε έτσι ξεδιάντροπα μπροστά της. Μπροστά σε όλους. Όμως μόνο εκείνη την κοιτούσε. Την ακολούθησε με το βλέμμα της. Συνέχισε ν' αφήνεται. Μια κοντά της, μια μακριά της. Δεν την είδε να πετά, μόνο να χορεύει άτσαλα στον αέρα, μικροσκοπική, ευάλωτη, αψηφώντας την κίνηση, το νέφος, το θόρυβο του δρόμου. Ενός δρόμου που μόνο μια πεταλούδα δεν μπορούσες να περιμένεις να δεις να πετά. Την είδε να υψώνεται, να υψώνεται κι άλλο και τρόμαξε ότι θα την έχανε. Ο κόσμος είχε βουβαθεί γύρω της από τούτο το α...

Μια Αλκμήνη, μια Λεμονία, μια Φανή. Γυναίκες που όλες τους μεγάλωσαν μέσα σε μια εποχή που δεν είχε να επιδείξει τίποτα. Γυναίκες που έγιναν ερωμένες, σύζυγοι, μάνες, που αγάπησαν και έζησαν δίπλα σε συνηθισμένους ανθρώπους. Μια καθημερινότητα τόσο πεζή, μα και τόσο εκλεπτυσμένα ανεπτυγμένη στις "εξευτελιστικές" λεπτομέρειές της. Ταυτόχρονα όμως και τόσο μεγάλη, σχεδόν ηρωική, αφού όλες αυτές οι γυναίκες πρέπει να πάρουν το "τίποτα" και να το μετατρέψουν σε έρωτα, σε αγάπη, σε παιδεία, σε ζωή, σε... ιστορία με τίτλο "Η γύμνια της γιούκας".