Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το συλλογικό αυτό σύγγραμμα (22 κεφάλαια) αναπτύσσει μία προβληματική αναφορικά με τις προοπτικές και τα όρια της διαλογικότητας στο έργο του Μιχαήλ Μπαχτίν, καθώς και τις εφαρμογές της διαλογικότητας στην ψυχολογία, την εκπαίδευση, την ψυχοθεραπεία, την τέχνη και τον πολιτισμό. Παρουσιάζεται ένα ευρύ φάσμα από την σύγχρονη προβληματική και τα πρόσφατα ερευνητικά πορίσματα που αφορούν: (i) τη φύση της διαλογικότητας και τις διάφορες εκφάνσεις ή έννοιες που προσλαμβάνει στο έργο του Μιχαήλ Μπαχτίν· (ii) το εύρος, την οικουμενικότητα και τις δυνατότητες εφαρμογής της σκέψης...

Ο Παπαδιαμάντης αφουγκράστηκε "το ξένο" με σεβασμό και αφομοίωσε όσα στοιχεία μπορούσε να εντάξει "τελετουργικά" στις μεταφράσεις και την πεζογραφία του, έχοντας σύμμαχο την ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου του. Όσοι από τους συγχρόνους διάβασαν τις μεταφράσεις του απήλαυσαν την "κρυσταλλόηχο" και "αργυρόηχο" φωνή του μεταφραστή. Εις ό,τι αφορά τους σημερινούς αναγνώστες των μεταφράσεων του Παπαδιαμάντη, πιστεύω πως όσοι εξ αυτών αντιμετωπίζουν την ελληνική γλώσσα ως διαχρονικό πλουτοφόρο κοίτασμα εξέρχονται από τις σελίδες των μεταφρασμάτων του διπλά ωφελημένοι. Πρώτον, διότι...

Η μελέτη της ανθρώπινης δράσης, επικοινωνίας και γνώσης μέσα από την προοπτική του σώματος είναι ένας καινούργιος ορίζοντας εξερεύνησης της ενσώματής μας ύπαρξης και των σχέσεων μας με τους άλλους ανθρώπους. Ο υπερνοησιαρχισμός (ορθολογισμός) και αφαιρετικός αντικειμενισμός της Δυτικής πολιτισμικής παράδοσης και μαζί μ' αυτόν οι περισσότερες προσεγγίσεις της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, αλλά και των επιστημών της αγωγής έχουν σε μεγάλο βαθμό αγνοήσει τις θεμελιακές σχέσεις του σώματος με τις γνωστικές (γνωσιακές), επικοινωνιακές και πολιτισμ...

Μια φωνή από το παρελθόν, που έμεινε για καιρό στην αφάνεια, ένας από τους σπουδαιότερους στοχαστές του προηγούμενου αιώνα (ο σημαντικότερος μελετητής του έργου του Ντοστογιέφσκι), γίνεται ο ίδιος αντικείμενο μελέτης στο βιβλίο αυτό. Ο νοερός διάλογος ανάμεσα στον Μπαχτίν και άλλους θεωρητικούς του πολιτισμού του 20ού αιώνα, ιδίως τους Λούκατς και Γκολντμάν, δεν αποτελεί απλά ένα σπουδαίο συγγραφικό εφεύρημα, αποκαλύπτει στην κυριολεξία τη γοητεία των θέσεων του Μπαχτίν για έναν ατέρμονο διάλογο μέσα στο χρόνο. Δίνει δε την αφορμή για να δοκιμαστεί η εφαρμογή των ιδεών του...