Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα παραδεισένια Αλάτσατα η οικογένεια του Στρατή Γιαννίδη, βυθισμένη στη γλυκιά γαλήνη της καθημερινότητας, απολαμβάνει τις χαρές της ζωής. Σύντομα η μοίρα της θα αλλάξει. Χτυπημένοι από τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Κατερνώ, ο Στρατής, η Χρυσή, η Αννέτα, ο Λάμπρος και ο Νικήτας θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα και θα γίνουν μάρτυρες της ανθρώπινης θηριωδίας. "[...] Mέσω ενός οικογενειακού ιστορικού κατορθώνετε να περιγράψετε την τραγωδία ενός λαού. Από το δράμα της Σμύρνης και του ξεριζωμού, στο νέο ριζωμό, που, μόλις πρόλαβε να ανθοβολήσει, ήλθε νέο δρ...

Ιστορίες ζωής ολοζώντανες, συγκλονιστικές. Βότσαλα που πέφτουν στην ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης, την ταράζουν και, κάτω από το εκτυφλωτικό φως μιας αμείλικτης αλήθειας, μπορείς να διακρίνεις το βυθό. Ψυχικές εντάσεις, εύθραυστες ισορροπίες, αέναες αναζητήσεις, απατηλά όνειρα, απρόβλεπτες καταλήξεις... Αθέατες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, με πανταχού παρούσα την αίσθηση μιας πανίσχυρης μοναξιάς... Εικόνες που εκρήγνυνται και ήχοι μιας μουσικής άλλοτε επιβλητικής και άλλοτε χαμηλότονης, που κάθε φάλτσο είναι ικανό να χαλάσει το ρυθμό της. Ιστορίες ζωής που ωρίμασαν στ...

Η Περεζιά, η πιστή παραμάνα της Μαντώς, της "Ηρωίδας της Μυκόνου", απογόνου της ένδοξης οικογένειας των Μαυρογένη, αφηγείται τη συναρπαστική ζωή της κυράς της. Μας οδηγεί σε ένα ταξίδι στους δρόμους της ιστορίας και του θρύλου, πλημμυρισμένο με εικόνες και αποκαλύψεις που συγκλονίζουν. Η ωραία Μαντώ, γεννημένη το 1796 και γαλουχημένη με τις αρχές της προόδου και της ελευθερίας, ξεκινά από τη μακρινή Τεργέστη και φτάνει στο νησί της, τη Μύκονο, με το όραμα μιας αναγεννημένης Ελλάδας. Μεγαλόπρεπη και ηγεμονική, προχωράει βαθιά στην περιοχή του οράματός της, οδηγημένη από τη...

1881... Άνοιξη... Η Χίος βυθισμένη στη γλυκιά μακάρια γαλήνη της, ταράζεται συθέμελα -ισοπεδώνεται- από τον καταστροφικό φονικό σεισμό. Τούτος ο ανείπωτος "χαλασμός", έτσι έμεινε στην ιστορία, εκτός από ερείπια, κονιορτό και θάνατο, στιγμάτισε ανεξίτηλα το ριζικό των ηρώων μας, την οικογένεια του Ηλία και της Φραγκώς. Όλα είναι εδώ: Αγωνία, ελπίδα, απαντοχή, καρτερία, αυταπάτη, ζήλια, φθόνος, μίσος, αγάπη, έρωτας, απόγνωση, γέννηση, θάνατος. Όλα είναι εδώ: Όλα όσα υφαίνουν το θαύμα μα και την τραγωδία της ύπαρξης...

"Δεν ξέρω αν θα αγαπήσεις εμένα, τις μέρες μου, τις νύχτες μου, τις ώρες της άγριας μοναξιάς μου, τον τρόπο που σου δίνομαι. Μια στάλα αίμα απ το κορμί μου αν θα αγγίξεις. Ένας ορίζοντας αιμάτινος ακόμα κι εσύ. Εγώ απ' τη μεριά της ερημιάς κι εσύ του παραδείσου. [...] Από στιγμή σε στιγμή θ' ακούσω τις πατημασιές σου στη σκάλα, θα διαβείς το κατώφλι, θα 'ρθεις να με βρεις. Θα μείνω σφιγμένη πάνω στο κορμί σου, θα γίνω γη και χώμα, χάδι και φιλί κι έρωτας. Στάλες αγάπης θα στάζουν στην καρδιά μου, θα τη μουλιάζουν. Θα 'ρθεις και θα γίνει ο χρόνος ελαστικός, θα χωρέσουν όλα:...

1881... Άνοιξη... Η Χίος βυθισμένη στη γλυκιά μακάρια γαλήνη της, ταράζεται συθέμελα -ισοπεδώνεται- από τον καταστροφικό φονικό σεισμό. Τούτος ο ανείπωτος "χαλασμός", έτσι έμεινε στην ιστορία, εκτός από ερείπια, κονιορτό και θάνατο, στιγμάτισε ανεξίτηλα το ριζικό των ηρώων μας, την οικογένεια του Ηλία και της Φραγκώς. Όλα είναι εδώ: Αγωνία, ελπίδα, απαντοχή, καρτερία, αυταπάτη, ζήλια, φθόνος, μίσος, αγάπη, έρωτας, απόγνωση, γέννηση, θάνατος. Όλα είναι εδώ: Όλα όσα υφαίνουν το θαύμα μα και την τραγωδία της ύπαρξης...

Στο δεύτερο αυτό μυθιστόρημά της η συγγραφέας Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη αφηγείται με λυρισμό την πολυτάραχη, αληθινή ιστορία του πατέρα της. Ο πλοίαρχος Απόστολος Κομνηνός ρίχτηκε από πολύ νέος στην πάλη με τη θάλασσα και τη ζωή. Είδε ουρανούς ανοιχτογάλανους κι άλλους θολούς, γνώρισε γυναίκες όμορφες, γοργόνες της στεριάς, τολμηρές πόρνες κι άλλες σεμνότερες, έρωτες τρυφερούς και παθιασμένους, χαρές που τον ανέβασαν στα ύψη και λύπες που τον έριξαν στο βάραθρο. Μισεμοί πικροί κι αντάμωσες γλυκές ολόκληρη η ζωή του - μια ζωή με νίκες και θριάμβους, αλλά και με πόνους και δ...

Άπλωνες τα όνειρα υγρά, σε κόκινο ατλαζένιο σχοινί / για να στεγνώσουν από το δάκρυ που 'χε στάξει στη ψυχή σου, / Τα κοίμιζες τα βράδια στο σκοτάδι. / Τα τύλιγες στην παμπάλαιη ανέμη του χρόνου. / Τα 'παιρνες απ' το πανέρι της ζωής πλαί σου / και τα 'γνεθες με ρουμπίνι αδράχτι.

Γλιστρούσε ο χρόνος μεταξωτός μέσα από θύμησες που 'χαν τη λάμψη του χαμένου, από χρυσάφι αναλυτό κι άλλοτε μέσα από βαθιές ρωγμές, αγγίζοντας κομμάτια από σπασμένο γυαλί που μάτωναν. Τις νύχτες, τις ώρες της σιωπής, η Άννα κρυμμένη στη σκοτεινιά αφουγκραζόταν τα βήματα τ' απαλά της αγάπης. Περνούσε ακροπατώντας από κοντά της, πάνω από τα κλειστά της ματόκλαδα κι ένιωθε την ανάσα της ζεστή να χαϊδεύει το κορμί της. Θα 'χει σίγουρα γραφτεί ο ορισμός της στα βιβλία, κι έψαξε στα κατάλληλα να τον βρει. Στο άλφα δεν υπήρχε. Πόνο θα την ονόμασαν και δεν το 'μαθα, ψιθύρισε απορη...