Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατά βάθος ήξερα ότι δεν υποδυόμουν ρόλους ούτε ζούσα κατά φαντασίαν, είχα ενσυναίσθηση και δυναμική στη μελέτη των έργων μου και δεν είναι λίγο πράγμα αυτό. Το γραφείο γκαρσονιέρα το είχα αγοράσει σε ένα βορεινό τοπίο ώστε να έχει υγρασία το χειμώνα και κουφόβραση το καλοκαίρι. Καταστρώνω ένα ζωοφιλικό σχέδιο δράσης με τις χρυσόμυγες στο παλιό σπίτι. Κυκλοφορώ με νετρόνια και πρόσημα θετικά, ζω κομμάτια του παζλ. Τα στερεά υλικά μου φτάνουν για να κοιμηθώ στην πραγματικότητα του νερού. Οι φίλοι της βιβλιοθήκης μου είναι αμέτρητοι σε κάθε μου αναπνοή ως δυσεύρετο ον.

Τρεις ποιητές της γενιάς του '90 (Γ. Αλισάνογλου, Ν. Αργυρόπουλος, Α. Χασάνδρα) "συμπράττουν" σε ένα τρίπτυχο ποιητικής αλληγορίας με ένα μακροσκελές ποίημα ο καθένας.

Το διαδίκτυο για μένα ήταν μια μορφή γενεθλίων για τα γραπτά μου, ένα είδος ημερολογίου και εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό γέννησε ίντρικγκες και μερικά σφάλματα που δεν αποχωρίστηκα ακόμη. Με βοήθησε ωστόσο για λιγότερο από 2 έτη αυτό το blog με σχεδόν 25.000 αναγνώστες να κρίνω και να κριθώ ...ενίοτε, ως επίγονος του Οδυσσέα Ελύτη. Ο πρώτος τίτλος της εισαγωγής ήταν από ένα ποίημα του Ν. Λαπαθιώτη "Λίγο αέρα, παρακαλώ..." και ο τωρινός, από ένα ποίημα του "εραστή" μου, "Διψάς, αγάπη μου;", χωρίς να θέλω να αλλάξω το profile, το άλλαζα κάθε φορά που άλλαζα την κρεβατο...

[...] Έτρεχα, έτρεχα, κάτι μ΄έπνιγε στο μεγάλο αμφιθέατρο, σηκώθηκα μια στιγμή, άδειο ήταν, περιμέναμε τους άλλους και έπαιζα νευρικά το΄να μου δάκτυλο πάνω στην αγχόνη, κάτι μ΄έπνιγε και δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα. Πνίγομαι, κάτι βαθαίνει μέσα μου. Πνίγομαι σας λέω, κλειδώνομαι σαν αποκάλυψη, σκάλες τα μαλλιά της να την χαιδέψω, που για μια στιγμή πόνου είχε φιλήσει το στόμα μου, γιατί είχα ματώσει πολύ, είχα πλαντάξει στη σιωπή.

...Το νοσοκομείο βρίσκεται στο νοτιανατολικό Λονδίνο και δεν ξέρουμε κανένα εδώ που καταλήξαμε... Το παιδί κοιμάται; Μοιάζει να κοιμάται! Δεν ικετεύει πια για ένα χάδι μια αγκαλιά. Βρισκόμαστε ξανά εδώ... Τα χέρια του κρέμονται στα δικά μας και ο Άγγελος παραμιλάει. Σηκώνομαι να φύγω. Θ' ακολουθήσουν ατέλειωτα βράδια που θα γίνεται ξανά και ξανά το ίδιο έγκλημα στην ψυχή μου! Κλειδώνομαι στον πόνο. Καίγομαι απ' τον πυρετό του θανάτου και δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν είμαι εκεί αν και βρίσκομαι αναπνοές κοντά δίπλα στο σώμα του νοερού λογάριθμου που μας συνδέει με την δεύτερη...

Δείγμα γραφής: Παγίδα στη ράχη ενός φιλιού Ο αιώνας αίνιγμα δαγκώνοντας στο βυθό Το ακριβό μου μέλλον το αεράκι σκηνοθετούσε Ρίγη στα σεντόνια αλάθητα χλωμή - το σώμα : τρικυμίας Ξάγναντο με τον ουρανό κομμάτια στα πόδια μου. Πού; Να ακουμπήσω και να μην; Δελφίνι πέτρινο αποφεύγοντας απίστευτα πυρωμένα χείλη.

Μα πώς ν'αρθρώσεις τα κύματα, την άμμο που τρίβεται πάνω σου, πολύ εκεί που τα σμιλεύματα των μαλλιών ξεπροβάλλουνε, εκεί που πας να ξεχωρίσεις το μάταιο απ'τα δάκρυα, τα μυστικά του καλοκαιριού. Πώς; [...] ("Ένα ποίημα")