Ξανθογιώργου Σιμώνη
Γεννήθηκε το 1948 οτην Αθήνα από γονείς Μικρασιάτες. Τελειώνοντας τη Μέση Εκπαίδευση, έχοντας μάθει Αγγλικά και Γαλλικά, έπινε λίγο παραπάνω από τις συντροφιές της και ζούσε ήδη μακριά από κάθε ρεαλισμό σε σχέση με τις δυνατότητες και τα ταλέντα της. Έτσι διάλεξε το μεγαλόπνοο στόχο να διδαχτεί σκηνοθεσία θεάτρου στη Βρετανία, στο Drama Centre του Λονδίνου, απ' όπου και έφυγε με εύφημο μνεία. Συνάμα μελετούσε και Ιστορία της Τέχνης, ενώ είχε αρχίσει να πίνει καθημερινά και με μέτρο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κι αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι γνώσεις και το πάθος της για το θέατρο ήταν στα αζήτητα, έπεσε με τα μούτρα στην πόση, στο ξόδεμα ατέλειωτων αρνητικών και κριτικών συζητήσεων που φούντωναν ψευδαισθησιακά τον εγωισμό της και την οδηγούσαν στην κατάπτωση. Εντάχθηκε με ζήλο στην πολιτική, εργάστηκε ως κειμενογράφος-σεναριογράφος στη διαφήμιση, ως επιμελήτρια εκδόσεων, ως εκπαιδευτικός και διευθύντρια σπουδών αφού πια το αλκοόλ είχε μπει και στην τάξη -τα έκανε όλα καλά ώστε να προστατεύει το πιώμα της μην τυχόν και της λείψει η δουλειά, της προσάψουν κάτι ή μην τυχόν και δεν είχε χρήματα να αγοράσει ουσία. Στα δεκαεπτά αυτά χρόνια, έζησε την απόλυτη ξεφτίλα της μπεκρούς, παρασύροντας κι άλλους σ' αυτή τη δίνη. Εδώ και 21 χρόνια παραδέχτηκε ότι είναι αλκοολική, και παραμένει σε αποχή απ' τη χρήση και σε ανάρρωση από τον αλκοολισμό, ξεμεθάει με το πρόγραμμα των Α.Α. παρόλο που είχε παρακολουθήσει διάφορες μορφές ψυχοθεραπείας. Εδώ και 20 χρόνια, είναι αφιερωμένη στο πώς, εκτός από το να μένει η ίδια καθαρή, θα βοηθήσει κι άλλους που θέλουν να μείνουν νηφάλιοι. Αγωνίζεται "μία μέρα τη φορά". Στα 54, όψιμη σύντροφος και νοικοκυρά, όψιμο στέλεχος επιχείρησης στα 56, όλα επιμένουν: καινούρια. Το Μάρτιο του 2005 ίδρυσε τη Μ.Κ.Ο. Νηφάλιοι - Κίνηση Πολιτών για συμπαράσταση στον Αλκοολικό και στο Περιβάλλον του.
Με λένε Σιμώνη και είμαι αλκοολική σε ανάρρωση
Ξανθογιώργου Σιμώνη
Ισόρροπον (2008)
Σ' αυτήν τη συνέχεια της ιστορίας μου που είναι πιο αισιόδοξη κι από αισιόδοξη επειδή γίνεται, είναι πράξη, είναι πράξεις, είναι βίωμα, θα μιλήσω με πολλά Δεν και Όχι Πια, Όχι Πλέον, μια και τελειώνοντας την προηγούμενη διήγησή μου ως τα μισά του 2001 σας είχα αφήσει με ένα "σχετικά ικανοποιημένη κι ευχαριστημένη". Αυτό το "σχετικά" τελικά αποβαίνει η πυξίδα για τη διαδρομή ως την πληρότητα που βιώνω τώρα. Αυτά τα παρόντα Δεν, και Όχι Πια, Όχι Πλέον σημαίνουν άτι ήταν απόντα πριν. Πάρετε ελπίδα όσοι τη χρειάζεστε, όσοι εξαρτημένοι ταλαιπωρείστε μέσα στα δύσβατα και τα ακανθ...
Με λένε Αντώνη και είμαι ναρκομανής σε ανάρρωση
Ξανθογιώργου Σιμώνη
Ισόρροπον (2008)
"Πάσχω από μία αρρώστια. Την αρρώστια του εθισμού. Τα κακά νέα είναι ότι η αρρώστια είναι θανάσιμη, ζει μέσα στο κεφάλι μου, με κυνηγάει να με σκοτώσει, και τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει λύση. Άλλοι άνθρωποι γεννιούνται με προδιάθεση για καρκίνο, εγώ γεννήθηκα με τον εθισμό στο αίμα μου. Κολλάω με οτιδήποτε, έρωτες, φαγητό, ψώνια, ναρκωτικά, αλκοόλ. Κανείς δεν μπορεί να με σώσει, παρά η πίστη μου σε μια δύναμη ανώτερη από μένα. Ανάρρωση για μένα δεν είναι προορισμός. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ταπεινοφροσύνης, αποδοχής, συγχώρεσης, αγάπης, κατανόησης και υποτροπής ακόμα...
Με λένε Μαρία και είμαι αλκοολική σε ανάρρωση
Ξανθογιώργου Σιμώνη
Άγκυρα (2002)
Bεβαίως και υπάρχει λύση. Tο βιβλίο αυτό περιέχει πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες που αγγίζουν τα όρια της τραγωδίας. Eίναι ιστορίες ανθρώπων εξαρτημένων από το αλκοόλ και συγγενών τους που θα συγκλονίσουν τον αναγνώστη. Eίναι παράλληλα και μια πρόταση στην κοινωνία αφού, έχοντας σαν στόχο να ταράξει τα λιμνασμένα της νερά, κρούει τον κώδωνα του τεράστιου κινδύνου, φωνάζοντας ότι επιτέλους, όπως αναφέρει και ο οινοποιός Γιάννης Mπουτάρης, πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε τα μέλη της να μη χρειάζονται διεξόδους με ουσίες από τα προβλήματα που η ίδια δημιουργεί.
Με λένε Κώστα και είμαι ναρκομανής σε ανάρρωση
Ξανθογιώργου Σιμώνη
Άγκυρα (2002)
Bεβαίως και υπάρχει λύση. Tο βιβλίο αυτό περιέχει πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες που αγγίζουν τα όρια της τραγωδίας. Eίναι ιστορίες ανθρώπων εξαρτημένων από τα ναρκωτικά και συγγενών τους, που θα συγκλονίσουν τον αναγνώστη. Όπως γράφει και ο δημοσιογράφος Kώστας Tσαρούχας στον πρόλογό του: "Mακάρι αυτό το βιβλίο να αποτελέσει έναυσμα για κάποιους ν' αναζητήσουν τρόπο απεγκλωβισμού απ' τον απατηλό κόσμο της εξάρτησης. Mακάρι οι γονείς, οι συγγενείς και το άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον να κερδίσουν κάτι από τις ιστορίες που αφηγούνται άνθρωποι που έχουν βιώσει το δράμα της...