Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βασισμένο σε ένα πραγματικό περιστατικό της εποχής, το έργο του Μπύχνερ πραγματεύεται την ιστορία του στρατιώτη Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ, που σε μία κρίση ζήλιας μαχαιρώνει την ερωμένη του, Μαρία, και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Γερμανός συγγραφέας, που έγραψε το έργο σε ηλικία μόλις είκοσι τριών ετών, παρόλο που μελετά σε βάθος τις κοινωνικές, ποινικές και ιατρικές πτυχές της υπόθεσης, δεν περιορίζεται στη σκοτεινή περίπτωση ενός βαθιά καταπιεσμένου ατόμου, αλλά συνθέτει μία υπαρξιακή τραγωδία που αγγίζει διαχρονικά ερωτήματα για την εξάρτηση του ανθρώπου από τις κοινωνικές...

"Όταν η γυναίκα αισθανθεί στον έρωτά της προδοµένη, θα γίνει ανελέητος φονιάς". Αυτό ισχυρίζεται η Μήδεια, η γυναίκα-σύζυγος, η ξενοφερµένη, η στοργική µάνα, η κυρίαρχη γυναικεία µορφή µε ενδιάθετη δύναµη νου και ψυχής, η µάγισσα µε τη θεϊκή καταγωγή. Η πολυπρόσωπη Κολχιδαία πριγκίπισσα, σε έλλογη σχέση µε την πραγµατικότητα, αντιµετωπίζει µε εµπάθεια τον αναξιόπιστο Έλληνα σύζυγό της. Δεν είναι όµως απλά η παρανοϊκή προδοµένη γυναίκα που τιµωρεί τον επίορκο Ιάσονα. Απογυµνωµένη ηθικά και κοινω-νικά, επιλέγει τον µοναδικό στον ηρωικό κώδικα τρόπο αντίδρασης, την εκδίκηση...

O Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μία στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή τού ανοίγει την πόρτα στην σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του. Αυτό το δαιμόνιο Alter Ego θρέφει τον εθισμό του Φάουστ στην αέναη κίνηση μέσα από την άρνηση κάθε ορίου και κάθε περιορισμού στις απολαύσεις. Οι δυο τους, με νεανικό σφρίγος, ορμάνε "στην εποχή της βίας όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα" (...

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι αφιερωμένο στη θεατρική πορεία της Λήδας, αλλά και στη σχέση μας. Περιλαμβάνει αναμνήσεις από την ιδιωτική μας ζωή και βέβαια από την καλλιτεχνική συνεργασία μας. Στον τόμο αυτόν περιλαμβάνονται -εκτός από τη δική μου Αφήγηση- κρίσεις για τις ερμηνείες της Λήδας, σκέψεις της για το θέατρο, κείμενα για εκείνην μετά το "ταξίδι" της, παραστασιογραφία. Η Αφήγηση που ακολουθεί γράφτηκε, κατά διαστήματα, από τον Ιούνιο του 2006 έως τον Απρίλιο του 2008. Γράφτηκε λοιπόν με νωπές τις αναμνήσεις απ' το "ταξίδι" της Λήδας (12/9/2005) πο...

Το 1745 τυπώνεται στη Βενετία ανωνύμως μια παράφραση της ποιμενικής κωμωδίας του Τορκουάτο Τάσσο Aminta. Δημιουργός της ήταν ο διαπρεπής Κυθήριος ιατροφιλόσοφος Γεώργιος Μόρμορης (1720-1790). Ο Γ. Μόρμορης είχε από νέος έφεση στα γράμματα. Ολοκλήρωσε κανονικά τις σπουδές του ως ιατροφιλόσοφος στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας και πήρε τα δύο διδακτορικά διπλώματα. Παράλληλα έδειξε ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, και ιδιαίτερα για το θέατρο. Επιλέγει ως πρώτη του λογοτεχνική προσπάθεια τη μετάφραση -ή μάλλον την ελεύθερη ανάπλαση- ενός κορυφαίου θεατρικού έργου της όψιμης ιταλικής...

Η συστηματική και νηφάλια αποτίμηση -με την ευκαιρία της συμπλήρωσης το 2007 100 χρόνων από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή- του προτύπου που υποστήριξε, των αρχών που προάσπισε, των προτάσεων που εισηγήθηκε και του έργου που επιτέλεσε, αποτελέσε χρέος έναντι της ιστορικής μνήμης και πολύτιμη κατάθεση χάριν των σημερινών και των αυριανών πολιτών. Το Ίδρυμα "Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής" ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη σύγκληση διεθνούς επιστημονικού Συνεδρίου, με θέμα "Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον 20ό αιώνα" στο Ζάππειο Μέγαρο, το διάστημα 5-9 Ιουνίου 2007. Στο πλαί...

Η Αγνή Μουζενίδου ήταν μια περήφανη ψυχή που κρυβόταν για να μη φανεί η χαρισματική προίκα της ως έπαρση, ως αλαζονεία. Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι λογίων, μέσα στην, ίσως, πλουσιότερη βιβλιοθήκη θεατρικής γνώσης της Ελλάδας, από νωρίς ένιωσε την ανάγκη να είναι επιφυλακτική απέναντι στην προπέτεια των πολλών και την επιδειξιομανία των ολίγων. Θησαύρισε γνώσεις και πρακτικές με τις σπουδές της στο εξωτερικό και με τα πτυχία που εκόμισε επέστρεψε τα τροφεία των κρατικών υποτροφιών με το παραπάνω. Τη σκίαζε η πληθωρική, απαιτητική προσωπικότητα του πατέρα της και με τη φόβο...

Θρησκεία και Θέατρο συνδέονται με μια σχέση καταγωγής. Το αρχαίο δράμα ανατέλλει μέσα από το θρησκευτικό τραγούδι του διθύραμβου, το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο κυοφορείται εντός της μεσαιωνικής λατρευτικής πράξης της χριστιανικής λειτουργίας. Εθνολογικές-ανθρωπολογικές μελέτες, θρησκειολογικές προσεγγίσεις καθώς και η προϊστορία του θεάτρου τεκμηριώνουν ότι δεν υπάρχει λαός σε ολόκληρο τον πλανήτη, του οποίου η λαϊκή παράδοση να μην περικλείει τελετές και δρώμενα, έναν μίμο-ιερουργό που να δραματοποιεί αυτοσχεδιαστικά ή να παίζει συνειδητά απέναντι στο θεό του ένα δράμα προορ...

Το βιβλίο αυτό περιέχει θεατρολογικά σχόλια για 69 παραγωγές του Αμφι-Θεάτρου (1975-2004), που αποτελούν σχεδόν το ένα τρίτο από τις, συνολικά, περίπου 200 σκηνοθεσίες μου. Οι 69 αυτές παραγωγές καλύπτουν ευρύ φάσμα: αρχαίοι Έλληνες τραγικοί και αττική κωμωδία, Σαίξπηρ, Λόπε ντε Βέγκα, Μολιέρος, Τσικαμάτσου, Γκαίτε, Σίλλερ, Μπύχνερ, Λόρδος Βύρων, Στρίντμπεργκ, Ο'Νηλ, Πιραντέλλο, Μπρεχτ, νεότεροι, πολλά παλαιά νεοελληνικά κείμενα και από τους Έλληνες δραματουργούς του 20ού αιώνα: ο Άγγελος Τερζάκης και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Αξίζει να σημειωθεί, ότι από τις παραγωγές αυτές:...

Στον χρόνο που μας έρχεται συμπληρώνονται κιόλας 30 χρόνια από τότε που ο Άγγελος Σικελιανός σφάλισε τα μεγάλα του μάτια κι έφυγε ανηφορίζοντας στα ουράνια, απ' όπου στα 1884 είχε κατέβει στη γη. Για τέτοιους αντρειωμένους του πνεύματος η μνήμη της θανής δεν φέρνει δάκρυα αλλά θάμβος στην ψυχή και στο νου έξαρση και φωτισμό. Με τέτοια αισθήματα και καθώς ο κηλιδωμένος αυτός αιώνας γέρνει προς τη δύση του, στεκόμαστε σ' ένα καταράχι κι αντικρύζουμε πάλι τον Σικελιανό, φορτισμένοι με την πείρα πικρών ημερών και την θανάσιμη αγωνία μιας εποχής που σύντριψε πολλές βεβαιότητε...

Από πολλές δεκαετίες έχει διαπιστωθεί η βαθύτατα ελληνική εθνική συνείδηση του ποιητή του «Ερωτόκριτου». Δεν είναι μόνο η ικανότητά του να πλάσει και να καταξιώσει ένα καινούριο ελληνικό λογοτεχνικό γλωσσικό όργανο, αλλά και η «συμπαντική» θεώρηση του ελληνικού κόσμου που προβάλλει: Αρχαία Αθήνα, Μακεδονία, Βυζάντιο, Κρήτη, Κύπρος κ.λπ. ενωμένα σαν μια ιστορική συνέχεια, «λειωμένα» στο ποιητικό του όραμα, «ξαναχυμένα» σε νέο καλούπι τέχνης που αντανακλούσε την αναγεννησιακή νεοελληνική –υπό βενετικό καθεστώς– θεώρηση του κόσμου: γι' αυτόν «ξαναγεννήθηκεν η φύση των πραμάτω»...