Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι συμβαίνει όταν, μετά από σαράντα χρόνια στο Λονδίνο και το πανεπιστήμιο, επιστρέφει κανείς στην Ελλάδα και μπαίνει στην πολιτική; Πώς μια ζωή αφοσιωμένη στο δίκαιο, τη φιλοσοφία και τη συγγραφή αντιμετωπίζει την απόσπασή της στη βουλή και τη διεθνή πολιτική, αλλά και την έκθεση στα παραμορφωτικά φώτα της δημοσιότητας; Εν μέρει βιωματικό, εν μέρει εθνογραφικό, εν μέρει φιλοσοφικό, το Από την έδρα στα έδρανα περιγράφει την εμπειρία ενός πανεπιστημιακού-πολιτικού που προσπάθησε να κτίσει την πολιτική του ταυτότητα χωρίς να χάσει την ακαδημαϊκή του ακεραιότητα. Τα κεφάλαια γ...

Στο πλαίσιο του κυρίαρχου νεωτερικού φιλοσοφικού "παραδείγµατος", τα προτάγµατα του ευρωπαϊκού Διαφωτισµού συνοδεύτηκαν, τις περισσότερες φορές, από αξιώσεις για οικουµενισµό και αµεροληψία. H "πολιτική της καθολικότητας", σύµφωνα µε τη διατύπωση του Καναδού φιλοσόφου Charles Taylor, αναδείχθηκε συχνά σε πολέµια της ανάδειξης των επιµέρους ταυτοτήτων 'εθνικών, εθνοτικών, φυλετικών, θρησκευτικών ή έµφυλων-, στο µέτρο που αυτές θα λειτουργούσαν υπονοµευτικά για θεµελιώδεις αρχές της ατοµικότητας, όπως η αυτονοµία, η ελευθερία και η ισότητα. Η σύγχρονη πολιτική και η κοινωνική...

Μια από τις κυρίαρχες αφηγήσεις της κρίσης είναι η αφήγηση των χρεοκοπημένων κρατών που γονατίζουν, υποκύπτοντας στα καπρίτσια των αγορών, και υπο-χρεώνονται σε θεραπείες λιτότητας. Το αναμφισβήτητο βασίλειο του φιλελευθερισμού είναι ταυτόχρονα εκείνο της επιχειρησιακής λογικής. Αρκεί να δείξουμε τις σπατάλες του κράτους για να αποδείξουμε την αναγκαιότητα της "μεταρρύθμισης", συνώνυμου των περικοπών και των αποκρατικοποιήσεων. Η επιχειρηματολογία ακλόνητη, τα συμπεράσματα που συνάγονται απολύτως πειστικά, ξεχνάμε όμως ότι προϋποθέτουν ένα λογικό άλμα: το κράτος δεν είναι ε...

Η "Αντιγόνη" βρίσκεται στο επίκεντρο ορισμένων από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις που εκτυλίσσονται τα τελευταία χρόνια στη διεθνή σκηνή της πολιτικής φιλοσοφίας. Αυτές τις θεωρητικές επεξεργασίες επιχειρεί να αποτυπώσει ο ανά χείρας τόμος. Αντιπροσωπεύει, άραγε, η Αντιγόνη αποκλειστικά και μόνο τη συγγένεια και το προπολιτικό, ενώ ο Κρέων την κυριαρχική εξουσία και το νόμο της πόλης; Αποσταθεροποιεί ή επιβεβαιώνει η Αντιγόνη τις στερεότυπες παραδοχές για τη συσχέτιση του γυναικείου φύλου με τη συγγένεια και την οικιακότητα; Θα μπορούσε να εκληφθεί η Αντιγόνη ως μια επαν...

Μπορεί η σκέψη να προβάλει αντίσταση στην καταστροφή του νεοφιλελευθερισμού, στη βία, στον πόλεμο και την ηθική αποσάθρωση που αποτελούν κεντρικά χαρακτηριστικά των αρχών του 21ου αιώνα; Ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής σε ένα περιβάλλον όπου η θεωρία αντιμετωπίζεται με κριτήρια μάνατζμεντ, που ανταμείβουν ό,τι είναι ακίνδυνο, συμβατικό, κοινότοπο; Παρουσιάζοντας τις μεγάλες σχολές της ριζοσπαστικής πολιτικής φιλοσοφίας και της κριτικής νομικής σκέψης, ο Κώστας Δουζίνας υποστηρίζει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, του εκσυγχρονισμού και του κοσμοπολιτισμού κινούμαστ...

Τα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ φιλοδοξούν να ξαναδιαβάσουν την εθνεγερσία του 1821, μέσα από την τρέχουσα, τραγική συγκυρία του 2012, δηλαδή τη συγκυρία της χρεωκοπίας και των μνημονίων. Όμως, δεν ανιχνεύουν καθησυχαστικές αντιστοιχίες, ανάμεσα στο 1821 και το 2012, γιατί αυτό και μόνο θα παραχάρασσε τόσο τη σημερινή όσο και την τότε επαναστατική συγκυρία· αλλά και δεν ομνύουν στην κυρίαρχη εθνική αφήγηση, γιατί αυτό και μόνο θα συνιστούσε μια βαθιά καθεστωτική επιλογή, δηλαδή μια απόλυτα παρασιτική διαδικασία. Τα κείμενα αυτά διακινδυνεύουν, αξιοποιώντας τα πρόσφατα επισ...

Αν το πρώτο μνημόνιο ήταν μια ελληνική τραγωδία, οι επόμενες συμφωνίες μοιάζουν με φάρσα που -όπως όλες οι φάρσες και αντίθετα από τις τραγωδίες- δεν οδηγεί σε κάθαρση αλλά στην ασταμάτητη ταπείνωση των πρωταγωνιστών της. Αυτό που δεν είχαν προβλέψει πολιτικοί και τραπεζίτες είναι ότι η κρίση θα μπορούσε να αντιστραφεί και να γίνει δημιουργική. Από τον Δεκέμβρη ως τη "Στάση Σύνταγμα", όπως ονόμασα συμβολικά το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες, η αντίσταση του πλήθους άλλαξε το πολιτικό παιχνίδι κι έβαλε στην επικαιρότητα το ενδεχόμενο μιας πολιτικής, ηθικής και πο...

Πώς "ξαφνικά" καταλήφθηκαν οι πλατείες; Τι ήταν το φαινόμενο των "αγανακτισμένων"; Τι σήμαινε και ποια ζητήματα έθετε η "πραγματική" ή "άμεση δημοκρατία"; Ποιες δυναμικές απελευθέρωσε και ποιά τα όρια του; Τι είδους νέο δημόσιο χώρο όρισε; Τι νέο έφερε σε επίπεδο πολιτικής κουλτούρας και κινηματικής οργάνωσης; Ποιά ήταν η σχέση του με προηγούμενα υποκείμενα; Τι προκλήσεις έθεσε για το ισχύον πολιτικό εποικοδόμημα αλλά και για τις δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος; Ποιά η σχέση του με προηγούμενες κοινωνικές εκρήξεις (Δεκέμβρης του 2008) και κινήματα ενάντια στην κρίση;...

Στα 18 κείμενα του τόμου (Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, Adrian Blackledge, Κώστας Δουζίνας, Θάλεια Δραγώνα, Mary Kalantzis, Χρήστος Ροζάκης, Άννα Φραγκουδάκη κ.ά.) αποτυπώνεται ένας διεπιστημονικός διάλογος με αντικείμενο τις αντιφάσεις και τα διλήμματα που θέτει ο συσχετισμός των εννοιών "πολιτισμική ετερότητα" και "ανθρώπινα δικαιώματα" στο κοινωνικό πεδίο. Η θεωρητική διερεύνηση των ορίων ανάμεσα στον οικουμενικό χαρακτήρα των δικαιωμάτων και στις κοινοτιστικές προσεγγίσεις της ετερότητας συνοδεύεται από αναλύσεις εστιασμένες στην εκπαίδευση, στη διαχείριση της αλλογλωσσίας και τ...

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά το "τέλος των ιδελογιών", η ιδεολογία στο τέλος της ιστορίας, η μόνη ιδεολογία που ενώνει αριστερά και δεξιά, βορρά και νότο, κυβερνήσεις και αντιφρονούντες. Αλλά ο θρίαμβος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι γεμάτος παράδοξα. Περισσότερες παραβιάσεις των αρχών τους έχουν διαπραχθεί στην πρόσφατη ιστορία μας από οποιαδήποτε άλλη "λιγότερο φωτισμένη" εποχή. Και ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν την μεγαλύτερη θεσμική καινοτομία του πολτικού φιλελευθερισμού, η φιλελεύθερη νεωτεριστική νομική και πολιτική θεωρία έχει αγνοή...

Η σχέση νόμου και αισθητικής είναι προφανής και μόνιμη παρ' ότι ο κυρίαρχος θετικισμός της νομικής επιστήμης την έχει αποσιωπήσει. Η επιτυχία του νόμου και η αξιοπιστία του δικαίου εξαρτώνται, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα, και από την αισθητική του διάσταση... Αυτή η αισθητική διάσταση του νόμου είναι εμφανής στις πηγές του δικαίου από τον Όμηρο ως τον μεσαιωνικό Καπελάνο. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Kant, ο Hegel αλλά και ο Marx, ο Durkhein και ο Weber είχαν μελετήσει το δίκαιο και μπορούν να χαρακτηριστούν φιλόσοφοι τ...