Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Papadiamántis Aléxandros
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η "Μετανάστις" στην εφημερίδα "Νεόλογος". Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Οι έμποροι των Εθνών" στην εφημερίδα "Μη χάνεσαι". Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην "Ακρόπολη" το μυθιστόρημά του "Γυφτοπούλα", όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ' όπου δημοσιεύει τη "Φόνισσα". Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον "Παρνασσό" η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
Χριστουγεννιάτικα διηγήματα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Άγκυρα (2001)
Διαβάζοντας Παπαδιαμάντη στις μέρες μας, γνωρίζουμε όχι μόνο έναν κόσμο που φεύγει, αν δεν έχει κιόλας φύγει, αλλά προπάντων μια στάση ζωής, έναν τρόπο να βλέπουμε γεγονότα, ανθρώπους και καταστάσεις στην κάθε φορά επίκαιρη πραγματικότητα. Πώς βιώνεται π.χ. η μετοχή στην ανθρώπινη κοινότητα, η συμπάθεια στη σχέση των ανθρώπων με τα ποικίλα δεινά τους, η διάκριση και επιλογή ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο. Μια στάση ζωής σμιλεμένη μέσα από αιώνες παράδοσης και πολιτισμού, στέρεη και πάντα πολύτιμη. Θησαυρός που μπορούν να τον ανακαλύψουν και οι καινούριες γενιές μέσα στ...
Στο Χριστό στο κάστρο
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Δημιουργία (2001)
Όταν έφθασαν εις το Κάστρον και εισήλθον εις τον ναόν του Χριστού, τόσον θάλπος εθώπευσε την ψυχήν των, ώστε, αν και ήσαν κατάσκοποι, και αν και ενύσταζόν τινες αυτών ησθάνθησαν τόσον την χαράν του να ζώσι και του να έχωσι φθάσει αισίως εις το τέρμα της πορείας των, εις τον ναόν του Κυρίου, ώστε τους έφυγε πάσα νύστα και πάσα κόπωσις... ... Έφεξεν ο Θεός την χαρμόσυνον ημέραν, και οι αιπόλοι εφιλοτιμήθησαν να σφάξωσι και ψήσωσι δύο τρυφερά ερίφια, ενώ οι υλοτόμοι είχαν φέρει από το βουνόν πολλάς δωδεκάδας κοσσύφια αλατισμένα... ... Και έφαγον πάντες και ηυφράνθησαν, ε...
Η φόνισσα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Σύγχρονη Εποχή (2001)
"Η "δυστυχής" και "δύστηνος" Φραγκογιαννού δεν είναι τώρα, απλά, μια παραλοϊσμένη φόνισσα. Με την εκπληκτική αντοχή της και το μαχητικό της πείσμα απέναντι στους πραγματικούς ενόχους, τα κρατικά όργανα που ενσαρκώνουν στα μάτια της τη βαρβαρότητα του κόσμου όπως τον γνώρισε, ακλόνητα βέβαιη πως οι πράξεις της ήταν για το καλό των παιδιών και των γονιών, μετατρέπεται σ' ένα φοβερό σύμβολο εξέγερσης. Είναι σαν να μας λέει ο συγγραφέας: χρειάζεται, λοιπόν, μια Φραγκογιαννού για να μας ανοίξει τα μάτια στο κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση κοινωνικό έγκλημα κατά αθώων υπάρξεων...
Σκοτεινά παραμύθια
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Μεταίχμιο (2001)
Δεκαεννιά διηγήματα του Παπαδιαμάντη, όχι μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα αλλά και από τα πιο αποκαλυπτικά για τον μοντέρνο χαρακτήρα των συγγραφικών του τρόπων. Ιστορίες που φανερώνουν ανάγλυφα την καθαρά ποιητική του πλευρά και που σφραγίζονται από το μυστήριο, τη μαγεία, τη δεισιδαιμονία, το υπερφυσικό, την ατμόσφαιρα του τρόμου και του ονείρου. Ένα έντονο κλίμα φυγής προς κάτι τραχύ κι απόκοσμο, συνεχώς υπονομευμένο από το χιούμορ, τον αδιόρατο σαρκασμό. Κόσμοι θρυλικοί και υποβλητικοί, αυστηροί και μυσταγωγικοί, σκοτεινοί και παραμυθένιοι, αντίθετοι προς τις αξίες μιας υπ...
Στο Χριστό στο κάστρο και άλλα χριστουγεννιάτικα διηγήματα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Μίνωας (2001)
Το διήγημα Στο Χριστό στο Κάστρο, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, είναι από τα ωραιότερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα. Σ' αυτό, όπως και στα άλλα διηγήματα που περιλαμβάνονται σ' αυτό το βιβλίο, μπορεί να διακρίνει κανείς τις "αγάπες" του Παπαδιαμάντη: Την πατρίδα του, τη Σκιάθο, με τις φυσικές ομορφιές, τα βράχια, τα θαλασσοπούλια, τα κύματα, τα ανηφορικά μονοπάτια, τους γκρεμούς. Έπειτα, τους απλοϊκούς και ταπεινούς νησιώτες, με τα ήθη και τα έθιμά τους, τις προλήψεις, τις αδυναμίες, τις πονηριές, το μόχθο και τις αγωνίες τους. Τέλος, την αγάπη του για την εκκλησία, τα ξωκλήσ...
Βόλος: Μια πόλη στη λογοτεχνία
Συλλογικό έργο
Μεταίχμιο (2001)
[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...
Τέσσαρα διηγήματα
Chekhov Anton Pavlovich 1860-1904
Δόμος (2002)
Στο βιβλίο περιέχονται τα διηγήματα: Οι Οικότροφοι, Γέννησις δράματος, Το παράκαμε, Πόνος βαθύς
Η φόνισσα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε. (2002)
Στη Σκιάθο των αρχών του 20ού αιώνα, η γριά Χαδούλα, η Φραγκογιαννού, βιώνει το καθημερινό δράμα που η μοίρα επιφυλάσσει σε μια γυναίκα της εποχής της: την αποστολή να υπηρετεί μια ζωή τους γύρω της, γονείς, σύζυγο, παιδιά κι εγγόνια· και την υποχρέωση να "αποκατασταθεί" και να "αποκαταστήσει" με τη σειρά της όλα τα θηλυκά της παιδιά. Όταν η μεγάλη της κόρη, η Δελχαρώ, φέρνει στον κόσμο άρρωστο το δεύτερο κορίτσι της, η Φραγκογιαννού, που ξαγρυπνά δίπλα στην κούνια του, κάνει μια αναδρομή στα βάσανα που έχει περάσει μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε γυναίκα. Ο νους της αρχίζει...
Διηγήματα για παιδιά και νέους
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Άγκυρα (2002)
Να σκύβει κανείς πάνω σε κάποια διηγήματα του Παπαδιαμάντη και να προσπαθεί, ακόμα μια φορά, να τα κάνει προσιτά στις νεότερες γενιές, είναι ένα εγχείρημα ιδιαίτερα λεπτό, με ποικίλες παγίδες στην πραγματοποίησή του, αλλά και με πλούσια ανταμοιβή από την προσέγγιση του θησαυρού που κρύβεται στη γραφή και στην ψυχή του μεγάλου δημιουργού τους. Είναι πραγματικά εκπληκτική η ανθεκτικότητα των παπαδιαμαντικών κειμένων στις πολλαπλές και λεπτομερειακές αναγνώσεις, όσες χρειάζονται για να καταπιαστεί κανείς με τη μεταφορά τους σε απλούστερη γλώσσα. Όχι μόνο κρατούν πάντα και κάπο...
Παιδικά διηγήματα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Ατραπός (2002)
Ο Παπαδιαμάντης υπήρξε κατεξοχήν ο ζωγράφος της λαϊκής ψυχής. Στα διηγήματά του έχει "δεσμεύσει" αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ελληνική λαϊκή μυθολογία. Οι απλοί άνθρωποι, τα ήθη και τα έθιμά τους, οι αγωνίες και οι προσδοκίες τους αλλά και το νησιώτικο τοπίο, οι εκκλησίες και οι θρησκευτικές τελετές είναι κάποια από τα υλικά με τα οποία ο συγγραφέας χτίζει αυτά τα δεκαέξι θαυμάσια διηγήματα.
Πρωτοχρονιάτικα και άλλα διηγήματα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος 1851-1911
Μίνωας (2002)
Τα διηγήματα της Πρωτοχρονιάς, όπως και όλα τα εορταστικά διηγήματα του Παπαδιαμάντη -των Χριστουγέννων, των Φώτων, της Λαμπρής- είναι μια ευκαιρία για το συγγραφέα να αντλήσει από τον κόσμο των θρησκευτικών του αναμνήσεων, με την κατανυκτική συνείδηση "ενός παπαδόπαιδου γεμάτου θύμησες και ενός συγγραφέα γεμάτου πίστη". Μέσα από αυτά, το "Γουτού Γουπατού", το "Σημαδιακό", την "Ντελησυφέρω", τα "Λιμανάκια" και άλλα, εορταστικός, πανηγυριστής, θρησκευόμενος, μαζί με τους απλοϊκούς και ανυποψίαστους συντοπίτες του, που στέκουν πάντα ανάμεσα στη φύση, μας απεικονίζει ανάγλυφα...