Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αδυνατούσα να γράψω αυτή την παράγραφο ακόμη και αν επέλεγα την πιο ουδέτερη γλώσσα, την εξόχως απογυμνωμένη από προσωπικά βιώματα και έδινα στο πρόσωπο ένα όνομα χωρίς την παραμικρή ομοιότητα με το δικό μου. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να απαλλαγώ απ’ τη σκέψη πως οι αναγνώστες οπωσδήποτε και θα γνώριζαν πως εκεί ήμουν εγώ ο ίδιος και όχι κάποιο αποκύημα του πυρακτωμένου πνεύματος του συγγραφέα Μπεσνίκ Μουσταφάι. Όταν λέω "εγώ ο ίδιος", εννοώ τον πολιτικό Μπεσνίκ Μουσταφάι, τον οποίο οι αναγνώστες του αφηγήματος, με την ιδιότητα των ψηφοφόρων, είχαν δει στην τηλεόραση και σ...

- Γκόρι! Γκόρι! Η Σάνα δεν μπορούσε να πει από πού έρχονταν αυτές οι λέξεις που είχαν προφερθεί έτσι, δίχως σκέψη. Ρουφούσε αχόρταγα μ' όλες της τις αισθήσεις τον ήχο αυτής της φωνής, απ' τα ελάχιστα πράγματα του Γκόρι που, όπως πίστευε, δεν ζούσαν πια στις αναμνήσεις της. Της φάνηκε ασυχώρετη αυτή η λησμονιά, γιατί κατάλαβε πως η φωνή αγγίζει περισσότερο από τις φωτογραφίες και οτιδήποτε άλλο. Και καταράστηκε τον εαυτό της. Λες να είναι ο ίδιος που μου μιλάει; αναρωτήθηκε ξαφνικά, ενώ την έπνιγαν οι λυγμοί που ανέβαιναν μέσα απ' τα στήθη της. -Άνοιξε! Εγώ είμαι, άνοιξε!...

Ο συγγραφέας περιγράφει με δραματική ένταση το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ζωής και θανάτου που μπορεί να βρεθεί κάποιος. Η Άννα μια εικοσιτριάχρονη δημοσιογράφος αλβανικού περιοδικού, σε μια αποστολή της βρίσκεται εγκλωβισμένη στα συντρίμμια ενός μεγάλου ορυχείου. Όλοι τη θεωρούν νεκρή. Επιστρέφοντας πρέπει να πείσει ότι δεν είναι φάντασμα. Το κομμουνιστικό καθεστώς την έχει ανακηρύξει ηρωίδα. Όπως καταλαβαίνετε, η «νεκρανάστασή» της δεν συμφέρει κανέναν.