Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο αφηγητής αυτής της ιστορίας, ο Βαλτάσαρ Εμπριάκο, Γενοβέζος της Ανατολής και έμπορος σπάνιων αντικειμένων, παίρνει τους δρόμους, το 1665, αναζητώντας ένα βιβλίο, που υποτίθεται ότι φέρνει τη Σωτηρία σ' έναν κόσμο που οδεύει προς την καταστροφή. Αναζητάει επίσης κάτι που θα δώσει νόημα στην ίδια του την ύπαρξη. Στον περίπλου του στη Μεσόγειο, και πιο πέρα, γνωρίζει χώρες που συντρίβονται, πόλεις που καίγονται, γνωρίζει το φόβο, το δόλο και την απογοήτευση. Αλλά και την αγάπη, όταν δεν την περιμένει πια.

"Τελικά, θα μιλήσω γι' αυτούς που αγαπούσα", γράφει ο συγγραφέας Αλμπέρ Καμί σε μια σημείωση για το βιβλίο του "Ο πρώτος άνθρωπος". Το σχέδιο αυτού του μυθιστορήματος, που ο συγγραφέας δούλεψε λίγο πριν από το θάνατό του, ήταν φιλόδοξο. Είχε πει μάλιστα κάποτε πως οι συγγραφείς "διατηρούν την ελπίδα να ξαναβρούν τα μυστικά μιας παγκόσμιας τέχνης που, με ταπεινότητα κι ανωτερότητα, θα ανάσταινε επιτέλους τα πρόσωπα στη σάρκα τους και τη διάρκειά τους". Ξεκινώντας, έθεσε τα θεμέλια αυτού που αποτελούσε την αφήγηση της παιδικής ηλικίας του "πρώτου ανθρώπου" του. Αυτή η πρώτη...

"Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ο υπηρέτης μου θα μ’ αγαπούσε. Υπολόγιζα, απ' τη στιγμή που τον έκανα υπηρέτη μου, ότι μάλλον θα με μισούσε. Ήταν ένας αργόσχολος νεαρός που, εντελώς τυχαία, είχε πάρει τον πρώτο ρόλο σε κάποια ταινία, και από τότε δεν είχε άλλη πρόταση από κανένα σκηνοθέτη. Είχα την ατυχή έμπνευση, εκείνο το απόγευμα, να χωθώ σε μια σκοτεινή αίθουσα".

Ζωή, έρωτας, φιλία, πολιτική, επιθυμία, προδοσία: μεταξύ ιδανικών και συμβιβασμών, η επιστροφή ενός Λιβανέζου διανοούμενου στην πατρίδα, είκοσι πέντε χρόνια μετά... Οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος ήταν αχώριστοι στα νιάτα τους, ύστερα σκόρπισαν, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ξανασμίγουν εξαιτίας του θανάτου ενός απ’ αυτούς. Ορισμένοι δε θέλησαν ποτέ να εγκαταλείψουν τη γενέθλια χώρα τους, άλλοι μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Βραζιλία ή στη Γαλλία και ακολούθησαν δρόμους που τους οδήγησαν σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τι το κοινό διατηρούν ακόμα η...

Από τα λιγότερα γνωστά αλλά και πιο σημαντικά έργα του νομπελίστα συγγραφέα, η συλλογή αποτελείται από τέσσερα κείμενα που γράφτηκαν το 1936 και το 1937, κι εκδόθηκαν το 1950. Το "Γάμοι στην Τιπαζά" φέρνει στη μνήμη μια "μέρα γάμων με τη φύση". Στην παραλία της Τιπαζά στην Αλγερία, ένας νεαρός τραγουδά τη χαρά του για τη ζωή μέσα στην ομορφιά της φύσης και την υπερηφάνειά του που μπορεί ν' αγαπά απεριόριστα. Στο "Ο άνεμος στην Τζεμιλά¨" ο συγγραφέας εκφράζει "τη συνειδητή βεβαιότητά του ενός ανέλπιδου θανάτου", όμως ακόμα κι η φρίκη αυτού του θανάτου δε θα τον αποσπάσει...

""Οι Δαιµονισµένοι" είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκ...

Ξαναβλέποντας τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο (ΠΕΚ) συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά τη ραγδαία αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, αλλά συγχρόνως και την εξέλιξη μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα της αισθητικής και, ειδικότερα, της κινηματογραφικής θεωρίας. Κατά την άποψή μας, η ελληνική κοινωνία πέρασε με "συνοπτικές διαδικασίες" από μια σχεδόν προνεοτερική κατάσταση σε μια sui generis μετανεοτερική, χωρίς στο μεταξύ να προλάβει να αφομοιώσει πλήρως τους χυμούς της νεοτερικότητας. Ο πολιτικός και πολιτισμικός συντηρητισμός της περιόδου 1950-1974 αντικα...

"Η Λωρ άνοιξε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Πήρε βαθιά αναπνοή. Οι πόρτες ήταν ασφαλισμένες. Δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο. Έκανε ζέστη. Άκουγε μουσική. Ήταν Παρασκευή και πήγαινε να δειπνήσει στους φίλους της. Κι από αύριο, για πρώτη φορά στη ζωή της, θα συζούσε με κάποιον". Σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα. Το μετρό έχει απεργία. Οι δρόμοι φρακαρισμένοι. Πραγματική περιπέτεια να τους διασχίσεις. Κι ο έρωτας, άλλη περιπέτεια, ανοίγει δρόμο μέσα στην ομίχλη...

Ήταν παιδικοί φίλοι. Ο Έντουαρντ, Άγγλος, σεμνός και άχρωμος, ο Nικολά, Γάλλος, πνευματώδης και γοητευτικός - και οι δυο παθιασμένοι με τη λογοτεχνία. Ο Νικολά είναι διπλωμάτης και συγγραφέας, ο Έντουαρντ εκδότης, και εκδότης των βιβλίων του φίλου του. Αλλά ενώ ο Έντουαρντ θρηνεί πάντα τη Γιασμίνα, τη χαμένη νεανική του αγάπη, ο Νικολά σαρώνει γυναικείες καρδιές και λογοτεχνικά βραβεία. Η κρυφή ζήλια του Έντουαρντ για το φίλο του μετατρέπεται σε τυφλό μίσος όταν διαβάζει το τελευταίο του βιβλίο -ένα αριστούργημα- που του αποκαλύπτει όμως ότι ο Νικολά ήταν η αιτία του...

"Ό,τι δεν µε σκοτώνει µε κάνει πιο δυνατό". Ναι, αλλά... Πόσο δύσκολο είναι να αναλογίζεσαι την ευτυχία... Το συντριπτικό βάρος όλων αυτών. Το καλύτερο είναι να σιωπήσεις για πάντα και να στραφείς προς τα υπόλοιπα. - Να αποµακρυνθείς από όλα. Ελλείψει της ερήµου, η πανούκλα ή ο µικρός σταθµός του Τολστόι. - Το παράδοξο της πανούκλας; Το 1ο µέρος είναι τµήµα µιας έκθεσης που θα έπρεπε να είναι ολόκληρη πάρα πολύ γρήγορη - ακόµα και στις εφηµερίδες. Ένα από τα πιθανά θέµατα: µάχη της ιατρικής και της θρησκείας: οι δυνάµεις του σχετικού (και ποιου σχετικού!...

"Πρώτα πρώτα πρέπει να σωπαίνουµε - να καταργούµε το κοινό και να έχουµε το κουράγιο της αυτοκριτικής. Να εξισορροπούµε µια προσεκτική καλλιέργεια του σώµατος µε την πλήρη συνείδηση της ζωής. Να εγκαταλείπουµε κάθε αξίωση και ν’ αφοσιωνόµαστε σ’ ένα διπλό έργο απελευθέρωσης - ως προς τα χρήµατα και ως προς τις µαταιοδοξίες και τις µικροψυχίες µας. Να ζούµε ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι υπερβολικά τα δύο χρόνια από µια ολόκληρη ζωή για να σκεφτούµε πάνω σ’ ένα µόνο πράγµα. Πρέπει να εξουδετερώσουµε οριστικά όλες τις προηγούµενες καταστάσεις και να βάλου...

"Ούτε η επανάσταση ούτε η ανωτερότητά της ακτινοβολούν σήμερα στον κόσμο, αλλά ο μηδενισμός". Σ' αυτά τα συνταρακτικά επίκαιρα κείμενα, που συγκεντρώνονται στο βιβλίο "Σκέψεις για την τρομοκρατία", ο Αλμπέρ Καμύ, συγγραφέας, στοχαστής και αγωνιστής, προσεγγίζει με λαμπρή διορατικότητα τα ερωτήματα που τίθενται από την εξάσκηση της απόλυτης βίας, παίρνοντας όμως μια θέση: "Οποιος κι αν είναι ο σκοπός που υπερασπιζόμαστε, θα παραμείνει πάντα ατιμασμένος από το τυφλό μακελειό ενός αθώου πλήθους". "Η σκέψη του Αλμπέρ Καμύ βρίσκεται στην καρδιά της καυτής επικαιρότητας. Αυτή...

Από δω και πέρα, θα πήγαινε να δει όλες τις ταινίες του Σταλλόνε. Όλες. Δε θα έχανε καμία. Το ορκιζόταν σήμερα. Και δε θα περίμενε να τις παίξουν στη τηλεόραση. Όχι. Θα πήγαινε να τις δει στον κινηματογράφο, θα πλήρωνε το εισιτήριό της. Του το χρωστούσε. Επειδή, χάρη σ' αυτόν, η ζωή της είχε αλλάξει.

'Η ζωή μου άρχισε μισόν αιώνα πριν γεννηθώ', λεει ο Οσσιάν, πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος. Και συνεχίζει να αφηγείται τη ζωή του, έναν κρίκο της αλυσίδας που έτριζε στις θύελλες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, των εθνικών και θρησκευτικών συγκρούσεων στην Ανατολή. Αυτός, ο απόγονος Οθωμανών αρχόντων, άλλοτε παίρνει την τύχη στα χέρια του κι άλλοτε αφήνεται στα δικά της. Από τα βάθη της Ανατολίας ως το Λίβανο, τη Γαλλία και πάλι πίσω, βρίσκει και χάνει αδιάκοπα τον εαυτό του, τον έρωτα, τη δόξα και τη λήθη, το φως και το σκοτάδι της ψυχής του.

Σ' ένα μαγευτικό τόπο, το Νησί, σύννεφα, λουλούδια, δέντρα, ζώα, κάτοικοι -τα πάντα μέσα σ' αυτό το περιβάλλον όπου τα πνεύματα εμψυχώνουν τους ανθρώπους και τα πράγματα- ζουν, μάχονται, ερωτεύονται, πεθαίνουν κάτω από το άγρυπνο και θλιμμένο βλέμμα του μεγάλου Τουράκο, του μοναχικού πουλιού, που γίνεται μάρτυρας της τρυφερότητας, της βίας, της σκληρότητας, της αταξίας και της σύγχυσης που κυριαρχεί στον κόσμο. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το οδυνηρό παρελθόν του, ο αρχαιολόγος Πιέρ Ντοστ εγκαταλείπει τη μητρόπολη, όπου ζούσε με τη γυναίκα του Ελέν και το γιο τους, το μικ...

Παρίσι, 1923. Ο Σαμ, διάσημος βιολιστής, πρόσφυγας από την Αγία Πετρούπολη, δίνει τέλος στη ζωή του. Για τη Βέρα, την παιδική του φίλη, ο απρόσμενος χαμός του θα ξυπνήσει εικόνες παλιές, από καιρό λησμονημένες: τα ανέμελα χρόνια στη Ρωσία μέχρι το ξέσπασμα της Οκτωβριανής επανάστασης, το πικρό ταξίδι της εξορίας, την άτυχη ένωσή της με έναν άντρα, την αναζήτηση της ηδονής. Και πάνω απ' όλα, τον παιδικό της έρωτα με τον Σαμ, έναν έρωτα πλατωνικό αλλά γεμάτο πάθος και υποχρεώσεις, που δεν θα πάψει στιγμή να καθορίζει τη ζωή της.

"... Ο κόσμος ξανάρχιζε κάθε μέρα στην Τιπαζά μέσα σ' ένα φως καινούριο πάντα. Ω φως! Κραυγή όλων των ηρώων στο αρχαίο δράμα, μπροστά στο πεπρωμένο τους. Το τελευταίο τούτο καταφύγιο ήταν και δικό μας και τώρα το 'ξερα. Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι". Για την ανθρωπότητα που ασφυκτιά κάτω απ' τις δικτατορίες, αιμορραγεί απ' τους πολέμους, ξεψυχά στα μίση, ο Αλμπέρ Καμύ έχει τη δική του ιδέα: παρά το πεπρωμένο κι ενάντια στο παράλογο, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό νόημα του κόσμου μας, γιατί είναι το μόνο πλάσμα που α...

"Καταρχήν, ποια είναι τα στοιχεία που συνιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό; Θα απαντήσω ότι δεν ξέρω. Ο καθένας μας όμως έχει μια προνομιακή προοπτική, συναισθηματική κατά κάποιον τρόπο (πράγμα που δεν την εμποδίζει, εξάλλου, να έχει λογική και να στηρίζεται στην παρατήρηση), η οποία τον κάνει να επιλέγει ένα, ανάμεσα σε άλλα, από αυτά τα στοιχεία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι αρχικά ένας πλουραλιστικός πολιτισμός. Εννοώ ότι είναι ο τόπος της ποικιλομορφίας των σκέψεων, των αντιθέσεων, των αντιτιθέμενων αξιών και της ατέρμονης διαλεκτικής. Η ζωντανή διαλεκτική στην Ευρώπη είν...