Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στην "Αρετή της Συγγνώμης", ένας από τους πιο καταξιωμένους θεατρικούς σκηνοθέτες στοχάζεται πάνω σε μια θαυμαστή ποικιλία σαιξπηρικών θεμάτων. Σε αυτή τη σειρά δοκιμίων, ο Πήτερ Μπρουκ πραγματεύεται θέματα όπως ποιος ήταν ο άνθρωπος που έγραψε τα έργα του Σαίξπηρ, γιατί ο Σαίξπηρ είναι πάντα επίκαιρος και με ποιον τρόπο πρέπει οι ηθοποιοί να προσεγγίζουν τον σαιξπηρικό στίχο. Επισκέπτεται ξανά και ξανά κάποια από τα σαιξπηρικά έργα που ο ίδιος σκηνοθέτησε με έναν εξαιρετικά ευφυή τρόπο, όπως τον "Βασιλιά Ληρ", τον "Τίτο Ανδρόνικο" και, φυσικά, το "Όνειρο θερινής νύχτας".

Το έργο είναι βασισμένο στο βιβλίο του νευρολόγου Oliver Sacks, "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο" (ελλ. εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Κώστα Πόταγα), και παραστάθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στο Theaterhaus Gessnerallee της Ζυρίχης, στις 18 Φεβρουαρίου 1994, σε σκηνοθεσία Peter Brook.

Αυτό το βιβλίο, με τον Μπρουκ σε διαλογική συζήτηση, είναι ένα άνοιγμα στο θάμβος για όλους εμάς που δουλεύουμε στο θέατρο ή διδάσκουμε ή στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτό. Είναι αλήθεια ότι μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τα προηγούμενα αριστουργήματά του, αλλά ο ενθουσιασμός του για νέους τρόπους προσέγγισης της θεατρικής δουλειάς, χωρίς προκαθορισμένους κανόνες και φιλοσοφίες, είναι αυτός που καθιστά τούτο το βιβλίο ίσως το πιο χρήσιμο από τα βιβλία για τον Μπρουκ - και το βασικό συμπλήρωμα της δικής του στοχαστικής φωνής στα τέσσερα προηγούμενα βιβλία του. Είναι σίγ...

"Θα μπορούσα να είχα ονομάσει αυτό το βιβλίο "Ψευδείς Αναμνήσεις". Όχι επειδή θέλω συνειδητά να πω ψέματα, αλλά επειδή η πράξη της συγγραφής αποδεικνύει ότι στον εγκέφαλο δεν υπάρχει βαθιά κατάψυξη που να διατηρεί ανέπαφες τις αναμνήσεις. Αντίθετα, φαίνεται πως ο εγκέφαλος κρατά μια παρακαταθήκη αποσπασματικών σημάτων που δεν έχουν ούτε χρώμα, ούτε ήχο, ούτε γεύση, και περιμένουν τη δύναμη της φαντασίας να τα ζωντανέψει. Από μια άποψη, αυτό είναι ευλογία." Πήτερ Μπρουκ

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η θεωρία της λογοτεχνίας γνώρισε μια εξαιρετική άνθιση. Ξεκινώντας από τις σύγχρονες γλωσσολογικές αντιλήψεις και συνδυάζοντας τα συμπεράσματα της σημειολογίας, της κοινωνιολογίας, της ιστορίας, της ψυχανάλυσης οι θεωρητικοί προσπάθησαν να διαβάσουν το λογοτεχνικό κείμενο όχι ως μια απλή μίμηση, αλλά ως ένα ολοκληρωμένο και με δικούς του κανόνες τρόπο οργάνωσης και γνώσης της πραγματικότητας.