Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η μάνα μου και η ζωή μου υπήρξαν για μένα ταυτόσημες έννοιες. Το νήμα της ζωής της κόπηκε, αλλά εκείνη εξακολουθεί να υπάρχει και να ανασαίνει στο βάθος της δικής μου ψυχής... Μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά από όση άξιζα, μου χάρισε περισσότερη ευτυχία από όση ευχήθηκα. Δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα εκείνη, αλλά ούτε μίσησα άνθρωπο περισσότερο από αυτήν..." Με αυτά τα λόγια ο ήρωας του βιβλίου Κάμελ Ρόομπα Λαζ ξεκινά την αφήγηση της ιστορίας του, μια συγκλονιστική ιστορία για την αγάπη και το μίσος, τον έρωτα και την προδοσία, την αλήθεια και τις ψευδαισθήσεις, που, όπως υ...

Λίγα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έχουν συγκινήσει την ανθρώπινη φαντασία όσο οι "Χίλιες και Μια Νύχτες" και ελάχιστα δημιουργούν πιο ξεκάθαρους συνειρμούς για ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, που σε αυτή την περίπτωση είναι η Ανατολή μιας άλλης, μυθικής εποχής. Η ίδια η φράση έγινε το απόλυτο σύμβολο της Ανατολής στην πιο μεγαλειώδη, πολύχρωμη, μυστηριακή και αισθησιακή μορφή της. Ένας μαγικός τόπος όπου όλα είναι πιθανά. Αιμοσταγείς χαλίφες που βρίσκουν την ανθρωπιά τους μέσα από την αγάπη μιας γυναίκας, τζίνια που ξεπηδούν από λυχνάρια για να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμ...

"Στάθηκε στο πεζοδρόμιο, σαν μικρό και αναποφάσιστο παιδί. Κάτι σαν νεύμα -ή μήπως κίνηση αχνή, αμυδρή, σχεδόν ανεπαίσθητη;- έσυρε τη ματιά της στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ρίχνοντας το βλέμμα εκεί όπου αυτή η αίσθηση την καλούσε, είδε τις τέσσερις γυναίκες της ζωής της. Στέκονταν ασάλευτες στο πεζοδρόμιο, η μία δίπλα στην άλλη. Η γιαγιά της, η γριά Ευσταθία, η μάνα της και τέλος η κόρη της, η Βικτωρία. Και το παράδοξο ήταν ότι καμία δεν την επέπληξε για την παράτολμη απόφασή της... Μόνο της χαμογέλασαν ενθαρρυντικά - ακόμα και η κόρη της." Η Ανθή, μεγαλώνοντας στον ίσκιο τη...

"Στάθηκε στο πεζοδρόμιο, σαν μικρό και αναποφάσιστο παιδί. Κάτι σαν νεύμα -ή μήπως κίνηση αχνή, αμυδρή, σχεδόν ανεπαίσθητη;- έσυρε τη ματιά της στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ρίχνοντας το βλέμμα εκεί όπου αυτή η αίσθηση την καλούσε, είδε τις τέσσερις γυναίκες της ζωής της. Στέκονταν ασάλευτες στο πεζοδρόμιο, η μία δίπλα στην άλλη. Η γιαγιά της, η γριά Ευσταθία, η μάνα της και τέλος η κόρη της, η Βικτωρία. Και το παράδοξο ήταν ότι καμία δεν την επέπληξε για την παράτολμη απόφασή της... Μόνο της χαμογέλασαν ενθαρρυντικά - ακόμα και η κόρη της." Η Ανθή, μεγαλώνοντας στον ίσκιο τη...

Τι μπορεί να συνδέει ένα δικηγόρο, έναν ηθοποιό, μια μεταφράστρια, ένα δημόσιο υπάλληλο, μια νοικοκυρά, έναν κριτικό τέχνης, έναν άνεργο και μια δημοσιογράφο; Μια παρέα συναντιέται κάθε βράδυ σ' ένα ποταμόπλοιο στα νερά του Νείλου και αντλεί δύναμη και "κέφι" από τον ναργιλέ, σε μια προσπάθεια να δραπετεύσει από την πραγματικότητα μέσω της χαλαρότητας και των ψευδαισθήσεων. Οι φίλοι, μέσα από σκόρπιες σκέψεις, ερωτικούς διαλόγους και συζητήσεις για την πολιτική, την επιστήμη και τη φιλοσοφία, αμφισβητούν, αναπολούν και αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από την καθημερινότητ...

"Ο άνθρωπος ονομάστηκε άνθρωπος γιατί ξεχνάει και η καρδιά, καρδιά γιατί αλλάζει". Η Χαμίντα είναι μια πανέμορφη νεαρή κοπέλα που ζει στο σοκάκι Μιντάκ. Όλοι στη γειτονιά τη βλέπουν και την καμαρώνουν, αυτή όμως έχει το μυαλό της αλλού. Θέλει να ξεφύγει από τη φτώχεια και να γίνει κυρία του καλού κόσμου. Γνωρίζει τον τίμιο Αμπάς που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της και σκέφτεται να τον παντρευτεί. Κάποια μέρα, συναντά τον Ιμπραχίμ, ένα γοητευτικό παλιάνθρωπο που θα τη συγκινήσει και θα της δείξει το δρόμο για να αποκτήσει πλούτη. Η πραγματικότητα όμως κάθε άλλο παρά ρόδινη...

Στο δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας παρακολουθούμε την "ωρίμανση" της οικογένειας Γκαουάντ αλλά και των γενικότερων προβλημάτων της αιγυπτιακής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, στις δεκαετίες του '20 και του '30. Τα πρόσωπα είναι τα ίδια αλλά ο χρόνος έχει διαφοροποιήσει τους τρόπους ζωής και τις απόψεις για την ηθική, τον έρωτα, τη θέση της γυναίκας. Η θρησκεία συνεχίζει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην ιδιωτική και δημόσια ζωή και είναι καταφανείς οι διαφορές με το παρελθόν. Ο αναγνώστης θα νιώσει και πάλι αυτή την υπέροχη αχλή να τον τυλίγει, θα δει τους γν...

"Το έπος των Χαραφίς" είναι η ιστορία της ανύψωσης και της πτώσης της αιγυπτιακής οικογένειας ελ Νάγκι. Τα μέλη της παλεύουν γενιές ολόκληρες για να μπορέσουν να επανακτήσουν την τιμή τους και να σταθούν αντάξιοι του δοξασμένου τους παρελθόντος. Η ροή του χρόνου γίνεται αισθητή μόνο με τη διήγηση γεγονότων που εκτυλίσσονται σε μια εκτεταμένη περιοχή του Καϊρου, στην οποία η οικογένεια ελ Νάγκι κερδίζει, χάνει και ξανακερδίζει το σεβασμό και την αρχηγία των απλών ανθρώπων που ζουν εκεί. Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία του Ασούρ ελ Νάγκι, του πρώτου αρχηγού των Χαραφίς και τ...

Όταν μια σχέση ξεκινά, ο έρωτας γεμίζει τη ζωή των ανθρώπων, τους πλημμυρίζει με το πάθος του, τους μαγεύει με την ορμή του. Όμως ο χρόνος κυλά, ο πρώτος κύκλος κλείνει. Τώρα πίσω από την αγάπη κρύβεται η ανάγκη, η επανάσταση, η επιθυμία, η ζήλια. Είναι η ώρα για το άλλο μισό της αγάπης.

Με πρωταγωνιστές ανθρώπους που προέρχονται από τα πιο φτωχά στρώματα του πληθυσμού του Καΐρου, τους οδηγούς ταξί, αλλά και την ίδια την πόλη, με τους δρόμους και τα σοκάκια της, τις πλατείες και τον μεγαλοπρεπή Νείλο που τη διασχίζει, ο Χάλεντ Ελ Χαμίσι συνθέτει μια γλαφυρή εικόνα της καθημερινότητας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Οι ιστορίες που του αφηγούνται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, παρά το τοπικό τους χρώμα, συγκινούν τους αναγνώστες σε όποιο σημείο της γης κι αν ζουν καθώς με πικρό χιούμορ, ειρωνεία, ακόμα και αυτοσαρκασμό, αποτυπώνουν την ανθρώπινη μοίρα, καθώς και πληγές...

Οι υποψίες που με βασάνιζαν χρόνια, τώρα έγιναν αβάστακτες. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, παραμόνευαν σαν τον κλέφτη που καραδοκεί να εισβάλει σ' ένα αφύλακτο σπίτι. Έβλεπα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και... όχι, δεν ήταν θλίψη, ήταν κάτι σαν φόβος, ένας φόβος ανίκητος και απελπιστικός. "Αυτό το πρόσωπο δε μοιάζει με του γιού μου..."

Τα χέρια του Κωνσταντίνου Βάκαρη είχαν ταξιδέψει στα σώματα των ωραιότερων γυναικών της Αλεξάνδρειας. Αυτά τότε, στα χρόνια της νεότητάς του. Μα ο ερωτικός του βίος ήταν αμφιλεγόμενος. Εκείνος προτιμούσε να ξοδεύει τις νύχτες του είτε στην αγκαλιά της μικρής Άμαρ είτε με την Ανσάφ στα καπηλειά και τα μπορντέλα. Ήταν όμως κι εκείνη η νύχτα με τον ποιητή, που προσπαθούσε να κρύψει σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Μια φορά κι έναν καιρό, οι ποιητές έλεγαν στίχους στα καφενεία, οι άνθρωποι άκουγαν όσους είχαν να τους πουν ιστορίες, τα παραμύθια δεν απευθύνονταν μονάχα στα παιδιά. Ο καιρός αυτός, μακρινός πλέον για την Ευρώπη, είναι πολύ κοντινός για την Αίγυπτο και για τον Ναγκίμπ Μαχφούζ, το νομπελίστα συγγραφέα που χαρακτηρίζεται ως ο "σεμνός Φαραώ της Αραβικής Λογοτεχνίας". Ο Μαχφούζ, που ζει έντονα την εποχή του, ζωντανεύει με την απαράμιλλη πένα του αυτή την ατμόσφαιρα παραμυθιών που στην "καθ' ημάς Ανατολή" υπάρχει ακόμη. Η κριτική έχει χαρακτηρίσει "Τα παιδιά του Γκεμπελάουι" ω...

Η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα θέμα αριθμητικής. Συναισθηματικής αριθμητικής. Ασκήσεις συναισθηματικής αριθμητικής στην αγάπη και το μίσος, στο χρόνο που χάθηκε και στο χρόνο που απομένει, στις στιγμές που μας στιγμάτισαν, στις αδικίες που πέρασαν και την εκδίκηση που έλιωσε. Καθένας από εμάς έχει το δικό του τετράδιο με αριθμούς, αυτό που καταγράφει τα πάντα. Τις σημειώσεις των δικών του εμπειριών, αυτές που θέλει να μείνουν ανεξίτηλες, και άλλες που ελπίζει να ξεθωριάσουν με το χρόνο.

Κανένας άλλος σκοπός δε δέσποζε πια στη ζωή μου, κανένας προορισμός, εκτός από την καγκελόπορτα απέναντι από το σπίτι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να στέκομαι εκεί και να κοιτώ με δυο μάτια που έσταζαν λαχτάρα και ανείπωτη περιέργεια. Η τύχη μού χαμογελούσε, και σχεδόν κάθε μέρα μού χάριζε τουλάχιστον ένα καινούργιο πρόσωπο· και κάθε φορά ένιωθα πως έστελνε ουράνιο φως στην ψυχή μου. Για ένα μικρό παιδί, όπως εγώ, με περιορισμένους ορίζοντες και όρια κίνησης, η παρέλαση αυτή ισοδυναμούσε με εξέλιξη, κάθε φορά με μια εξαίσια νίκη. Όμως, ο δικός μου Φαραώ, ο δικός μου γίγαντας...

Κανένας άλλος σκοπός δε δέσποζε πια στη ζωή μου, κανένας προορισμός, εκτός από την καγκελόπορτα απέναντι από το σπίτι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να στέκομαι εκεί και να κοιτώ με δυο μάτια που έσταζαν λαχτάρα και ανείπωτη περιέργεια. Η τύχη μού χαμογελούσε, και σχεδόν κάθε μέρα μού χάριζε τουλάχιστον ένα καινούργιο πρόσωπο· και κάθε φορά ένιωθα πως έστελνε ουράνιο φως στην ψυχή μου. Για ένα μικρό παιδί, όπως εγώ, με περιορισμένους ορίζοντες και όρια κίνησης, η παρέλαση αυτή ισοδυναμούσε με εξέλιξη, κάθε φορά με μια εξαίσια νίκη. Όμως, ο δικός μου Φαραώ, ο δικός μου γίγαντας...

Ο Γκάαφαρ Ιμπραήμ Σάγιεντ ελ Ράουι έχει ένα μότο: "Είθε η ιερή παράνοια να γεμίζει τη ζωή μας ως την τελευταία μας πνοή". Μια βραδιά, σ' ένα καφενείο στο παλιό Κάιρο, αποφασίζει να μιλήσει για όσα πέρασε. Έπειτα από κάποιες ολότελα λανθασμένες αποφάσεις, έχει χάσει τα πάντα: την οικογένειά του, τη θέση του στην κοινωνία, την περιουσία του. Οδηγημένος από τα πάθη του, παντρεύτηκε από έρωτα μια πάμφτωχη νομάδα και αναγκάστηκε να πληρώσει ένα υψηλό τίμημα. Από μια ζωή γεμάτη ανέσεις και με το μέλλον του εγγυημένο από τον πλούσιο παππού του, κατέληξε, μετά την αποκλήρωσή το...

Ο Γκάαφαρ Ιμπραήμ Σάγιεντ ελ Ράουι έχει ένα μότο: "Είθε η ιερή παράνοια να γεμίζει τη ζωή μας ως την τελευταία μας πνοή". Μια βραδιά, σ' ένα καφενείο στο παλιό Κάιρο, αποφασίζει να μιλήσει για όσα πέρασε. Έπειτα από κάποιες ολότελα λανθασμένες αποφάσεις, έχει χάσει τα πάντα: την οικογένειά του, τη θέση του στην κοινωνία, την περιουσία του. Οδηγημένος από τα πάθη του, παντρεύτηκε από έρωτα μια πάμφτωχη νομάδα και αναγκάστηκε να πληρώσει ένα υψηλό τίμημα. Από μια ζωή γεμάτη ανέσεις και με το μέλλον του εγγυημένο από τον πλούσιο παππού του, κατέληξε, μετά την αποκλήρωσή το...