Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτός ο τόμος με συναγωγή μελετημάτων πάνω στο ποιητικό έργο του Γιώργου Γεωργούση, περιλαμβάνει έξη κείμενα ισάριθμων συγγραφέων και μια συνέντευξη - συνομιλία του τιμώμενου ποιητή με τον ποιητή Χρήστο Τουμανίδη. Όλα τα κείμενα δημοσιεύονται εδώ για πρώτη φορά, εκτός από εκείνο της Αγγελικής Κωσταβάρα και την συνέντευξη του ποιητή, που δημοσιεύτηκαν στο αφιέρωμα του περιοδικού "Έρεισμα" για τον ποιητή (τεύχος 36-37, 2005). Ακολουθήθηκε μονοτονικό ή πολυτονικό κατά την επιθυμία των συγγραφέων και τηρήθηκε η ορθογραφία τους. Στο παράρτημα υπάρχει σύντομο εργοβιογραφικό το...

[...] Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται κριτικές που δημοσιεύτηκαν μέχρι τώρα για τα εκδοθέντα βιβλία. Κρίθηκε προσφορότερη η παράθεσή τους κατά βιβλίο σε χρονική αλληλουχία και τα συνολικότερα κριτικά αντικρίσματα να συμπληρώνουν την εικόνα, από τη σελίδα 283 και μετά. Η παράθεση των κριτικών με αλφαβητική σειρά κατά συγγραφέα σημειώνεται και στη δεύτερη σελίδα κάθε ψευδότιτλου ως πίνακας περιεχομένων. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα)

Από τις λίγες, αληθινά εξέχουσες γυναικείές φυσιογνωμίες της πρώτης μεταπολεμικής λογοτεχνικής γενιάς, η Ιουλία Ιατρίδη -θαυμαστά προετοιμασμένη με χάρισμα ισχυρό και με παιδεία βαθειά, ουσιώδη- κατόρθωσε με τα ψυχωμένα βιβλία της να υψωθεί επάξια στην πρώτη γραμμή των πεζογράφων της γενιάς της. Έπλασε, με γλώσσα χυμώδη και με σπάνιο οίστρο έμπνευσης, αφηγήματα, αυθεντικά κατορθώματα δημιουργικής λειτουργίας στην περιοχή της λογοτεχνίας και σμίλευσε χαρακτήρες που θα μείνουν αθάνατοι.

Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του. Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παρηγοριά της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

Τι εστί, στ' αλήθεια ποιητής; Ο ποιητής είναι ο λιγότερο ποιητικός άνθρωπος, είχε πει ο διαλεχτός άγγλος ποιητής Τζων Κήτς. Η φράση αυτή θέλει να πει, κατά τη γνώμη μου, πως ο ποιητής είναι ποιητής μόνο όταν βρίσκεται μέσα στο ποίημα του, δηλαδή, όταν το γράφει. Όταν οι λέξεις τον εγκαταλείψουν κι εγκατασταθούν οριστικά μέσα στο ποίημα, τότε ο ποιητής απομένει ένας κοινός άνθρωπος. Και, όπως χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί του, υπόκειται κι αυτός στην ίδια καθημερινή φθορά, στην ίδια πνευματική κόπωση, στην ίδια, οπωσδήποτε, εγκοσμίωση των μεταφυσικών του φόβων. Εξωτερικά ίσ...

Τι εστί, στ' αλήθεια ποιητής; Ο ποιητής είναι ο λιγότερο ποιητικός άνθρωπος, είχε πει ο διαλεχτός άγγλος ποιητής Τζων Κήτς. Η φράση αυτή θέλει να πει, κατά τη γνώμη μου, πως ο ποιητής είναι ποιητής μόνο όταν βρίσκεται μέσα στο ποίημα του, δηλαδή, όταν το γράφει. Όταν οι λέξεις τον εγκαταλείψουν κι εγκατασταθούν οριστικά μέσα στο ποίημα, τότε ο ποιητής απομένει ένας κοινός άνθρωπος. Και, όπως χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί του, υπόκειται κι αυτός στην ίδια καθημερινή φθορά, στην ίδια πνευματική κόπωση, στην ίδια, οπωσδήποτε, εγκοσμίωση των μεταφυσικών του φόβων. Εξωτερικά ίσ...

Μέσα από τα σπλάχνα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα αναδύθηκε ένα αρμονικό, ολόφωτο και πολύτροπα αξιοζήλευτο ζεύγος συγγραφέων: η έξοχη, αυθεντική ποιήτρια Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου και ο άξιος πεζογράφος σύζυγός της, ο σεμνότατος και γνήσιος Πέτρος Γλέζος. Ένα ζεύγος σπάνιας αρμονίας, γνήσιας ελληνικότητας και υψηλού, άτεγκτου πνευματικού ήθους που απομένουν υποδείγματα τιμής και φιλίας για όσους γνωρίζουν, αγαπούν και μελετούν τα επιτεύγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Όσοι τους γνώρισαν, τους συναναστράφηκαν και τους αγάπησαν, πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους ξεχωριστά...

Μετά την ζοφερή τετραετία της Κατοχής, ανέτειλε, μαζί με την ελευθερία, και μια νέα γενιά νεοελλήνων ποιητών και όχι μόνο. Στη γενιά αυτή που δίκαια εδόξασε τα γράμματά μας, δυο γυναικείες μορφές εξείχαν στην περιοχή της ποίησης: η κορυφαία Ζωή Καρέλλη και η ευγενής, γνησιότατη συνάλληλή της Όλγα Βότση. Ξεκίνησε λάμποντας πνευματικά, κατακοσμημένη με την σπάνια αρετή της σεμνότητας, και από χρόνο σε χρόνο ύψωσε ένα έργο, κυρίως ποιητικό, αλλά και στοχαστικό, μιας αξιοζήλευτης γνησιότητας και μιας πυκνής ανθρώπινης ουσίας, έργο που δίκαια, όλο και περισσότερο υψώνεται, προ...

Μέσα από αυτά τα μαύρα, πράσινα, κίτρινα, πολύχρωμα ή μονόχρωμα ποιήματα ο Ηλίας Κεφάλας εξέρχεται ως ένας μοναχικός περιπατητής μακρινών αποστάσεων, ένας έκθαμβος εξερευνητής δύσβατων ή οικείων τοπίων, ένας παρατηρητής πουλιών και ψυχών: εστιάζει μέσα από δάκρυα χαρμολύπης και αποθανατίζει τα αιώνια σε στίχους -λαμπερά ένσταντανέ-, όσα βλέπει, αλλά και όσα "ανακλώνται στην ίριδα της μνήμης". Χαρτογραφεί τους μέσα "κάμπους που μιλούν χωρίς να τους διακόπτει κανείς", τυλιγμένους στις κοσμογονικές ομίχλες τους. Ανηφορίζει, μέσα στην παντοτινή βροχή των παιδικών του χρόνων, στ...

Οι ποιητικές εικόνες του Παπαδίτσα περικλείουν το σύμπαν, γιατί ως θάλεγε ο Ηράκλειτος ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν, αλλά σημαίνουν. "Στο κάθε βήμα μια έκρηξη ελαιώνα έσπαγε δε διαμαντικά το μάτι". Αν κινήσουμε με τη δύναμη της φαντασίας μας αυτές τις ποιητικές εικόνες, που η κάθε μία σημαίνει κι ένα πολυδιάστατο ερώτημα, μας αποκαλύπτεται ένε έγχρωμο, οργιαστικό σύμπαν, μια πηγή κρυφή που υποδηλώνεται από τον ήχο της, ένα βουνό, όπου μέσα του ενυπάρχουν η "κίνηση" κι ο "πετρωμένος αιώνας", και πάνω απ' όλα η θαυμάσια ταύτιση του ανθρώπου με τα νησιά, τις πέτρες, τον αέρα...

Το βιβλίο "Λάμψη και γνόφος" γράφτηκε το 1999 στην Αθήνα και παρέμεινε στο συρτάρι, λόγω της τακτικής συνεργασίας του συγγραφέα με τον τιμώμενο Κώστα Ε. Τσιρόπουλο στο περιοδικό "Ευθύνη", μια συνεργασία που δεν επέτρεπε τέτοιου είδους ενέργειες, οι οποίες πολύ εύκολα μπορούσαν να παρεξηγηθούν και να θεωρηθούν φιλοφρονήσεις. Τώρα, όμως, μετά την αποχώρηση του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου από τα εκδοτικά της "Ευθύνης", κρίνοντας ότι, τελικά, το βάρος του κάθε έργου κατευθύνει τη διάθεση του κριτικού και όχι η φιλία, το ανά χείρας βιβλίο βγαίνει στα φως απαλλαγμένο από τέτοιου είδους...

Η Κυριακή είναι ο χρόνος των οικείων κακών, ο προβολέας που φωτίζει τις εσώτερες πληγές, το παράθυρο διαφυγής προς έναν άλλον κόσμο, μια συσσάρκωση απονενοημένης απελπισίας. Ο ποιητής της Κυριακής αποζητά τη δημιουργική του έκφραση μέσα σε ένα καθεστώς πλήρους απαισιοδοξίας. Η Κυριακή γίνεται μια επί μέρους πτυχή μέσα στην όλη θεματογραφία της ποίησής του. Η Κυριακή επιβάλλει τη δική της διάσταση μέσα στις προθέσεις του ποιήματος. Συνήθως αγγίζει εκείνες τις χορδές της ποιητικής φαντασίας, οι οποίες ηχούν υποβλητικά πριν από την ολοσχερή μετάβαση και μετάσταση των συνθηκών...

Από τις 23 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2013, με τη συμμετοχή ποιητών από είκοσι δυο χώρες, διοργανώθηκε το πρώτο "Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών" από τον Κύκλο Ποιητών σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, το Μέγαρο Μουσικής, το Μουσείο Μπενάκη και άλλους φορείς πολιτισμού και Δήμους της Αττικής. Εξήντα εννέα ποιητές συμμετέχουν σε είκοσι δυο εκδηλώσεις στην Αθήνα, τον Πειραιά, την Καισαριανή, τη Νέα Ιωνία, τη Νέα Σμύρνη, τον Υμηττό και φυσικά τους Δελφούς. "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" αναρωτιόταν πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν. Όμως σπουδαία πο...

Πριν τα γνωρίσω και τα αγαπήσω τα Τρίκαλα ήταν για μένα μια μυστηριώδης κουκίδα στον γεωγραφικό χάρτη. Πρόφερα το όνομα γοητευμένος - αργά και συλλαβιστά - και ασυναίσθητα το ετυμολογούσα μόνος μου. Τρίκαλα: τρία καλά. Μα ποια; Η φαντασία μου τα αναζητούσε, αλλά πάντα, όταν τα μετρούσα, έβγαιναν πολύ περισσότερα από τρία. Αργότερα, όταν μπορούσα να διαβάζω και να συνειδητοποιώ τις ενδείξεις του χάρτη, έλεγα ότι γεννήθηκα στο κέντρο της Ελλάδας. Ήμουν μαθητής στην τρίτη ή τετάρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και με τα μικρά μου δάχτυλα μετρούσα τις αποστάσεις των άκρων της...

Χαίρε Χαίρε ω καμπυλόγραμμη Υψιπετώ μαζί σου Και φλέγομαι Επειδή δεν αφήνεις να σβήσει καμία πνοή SALUT Salut o femme aux belles courbes Je vole avec toi tres haut Et je brule Parce que tu ne me laisses eteindre aucun souffle

Μετά την επιτυχημένη έκδοση "Τόποι της λογοτεχνίας", η Εταιρεία Συγγραφέων συνεχίζει με έναν δεύτερο τόμο που τιτλοφορείται "Τα πάθη στη λογοτεχνία". Εκατό συγγραφείς καταγράφουν και αναστοχάζονται, με ανέκδοτα κείμενά τους ή δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, πάθη όλων των εκφάνσεων. Πάθη κρυφά και φανερά, ανομολόγητες εμμονές και συνήθειες, από τα οποία ο άνθρωπος τυραννιέται, τρέφεται, παρηγορείται, εμπνέεται, κακοφορμίζει, εγκλωβίζεται· πάθη που άλλοτε προσφέρουν ψευδαισθητική διεύρυνση των αισθήσεων και περιστασιακή ευρυχωρία αισθημάτων, άλλοτε πάλι...

Πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν αναρωτιόταν: "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" Αλλά στους δύσκολους και μικρόψυχους καιρούς γράφτηκε η σπουδαία ποίηση. Ο Έλιοτ εξέδωσε τα "Τέσσερα κουαρτέτα" του ενώ μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος κι ο Μπρεχτ εμπνεύσθηκε τα καλύτερα ποιήματά του σε καθεστώς εξορίας. Μέσα στον πόλεμο ο Σεφέρης έγραψε τον "Τελευταίο σταθμό" κι ο Εγγονόπουλος τον "Μπολιβάρ". Στη δική μας δύσκολη και μικρόψυχη ελληνική εποχή ο Κύκλος Ποιητών (πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2011) αποφάσισε να διοργανώσει το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης...