Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτή τη φορά ο Μάριος Μιχαηλίδης επιλέγει τη μικρή φόρμα για να εκφράσει με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, σωρευμένες σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς. Οι "Δεκαοκτώ αφηγηματικές γραφές" είναι μια επιλογή από κείμενα που προέκυψαν τα τελευταία 10 χρόνια. Από αυτά, άλλα αφορμώνται από πραγματικά περιστατικά που τροφοδότησαν και κινητοποίησαν τη δημιουργική έμπνευσή του συγγραφέα, ενώ άλλα έχουν ως πηγή μαρτυρίες και γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας. Από τη συλλογή δεν λείπουν οι μυθοπλασίες που ξαφνιάζουν ευχάριστα για την πρωτοτυπία των θεμάτων, για την πλοκή...

Δύο ομόκεντρα αφηγήματα συνθέτουν το σπονδυλωτό μυθιστόρημα "Η απειλή". Κοινό σημείο αναφοράς η πόλη, μια οποιαδήποτε πόλη ή χώρα, που βιώνει τον έσχατο κίνδυνο καταστροφής και αφανισμού. Στο πρώτο, η απειλή αισθητικοποιείται με διαδοχικές -κατόπιν άνωθεν εντολής- επεκτάσεις ενός νεκροταφείου που φτάνει στα πρόθυρα των οικισμών, σταδιακά διεισδύει στην πόλη, αφανίζει άλση, κατατρώει κτήρια, σπίτια, αυλές. Τίποτε δε φαίνεται ικανό να ανακόψει το θάνατο που καλπάζει και νεκρώνει τα πάντα. Στο δεύτερο αφήγημα, κυριολεκτικά υποχθόνιες δυνάμεις απεργάζονται τα χείριστα για...

Δώσε μου μια λέξη να Στήσω το σκηνικό της νύχτας Μια κατοικία για τα ορφανά μου όνειρα Κι ένα καράβι απάγκιο Δώσε μου μια λέξη Χωρίς πνιγηρά κακόηχα Το πολύ δυο φωνήεντα κι ένα Σύμφωνο υγρό -"Έλα" να μου πεις, Και θα δεις πόσα πουκάμισα θ' αλλάξω Μια στέγη θα ντυθώ ή μια θάλασσα για Να με αντέχουν τα όνειρά μου.

Κάθε που οι καιροί δυστροπούν, η Μικρασιατική Καταστροφή -όχι ο πόλεμος, αλλά τα παρεπόμενά του, ο εκπατρισμός, η ανθρώπινη δυστυχία... - σαν αόρατος επισκέπτης, σαν εφιάλτης αδυσώπητος, έρχεται και τρυπώνει στα όνειρά μας... Στα 1922, ανατολικά της Αττάλειας, στην Αλάγια, η Μαρία άφηνε τα κλειδιά της στους επιστάτες του σπιτιού, τον Μεχμέτ και την Αϊσέ Χανούμ, και με τα τρία της παιδιά, έπαιρνε το δρόμο της προσφυγιάς. Ο άντρας της ο Ιορδάνης θα έμενε εκεί. Στο φαράγγι. Όπου σφαγμένο τον πέταξαν οι Τσέτες... Στα 1974, από τα βόρεια της Λευκωσίας, η ίδια οικογένεια,...

...Στο μεταξύ, το τοπίο εξακολουθούσε να είναι θολό. Με όση δύναμη του είχε απομείνει, προσπάθησε να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Η σύλληψη του την Παρασκευή έμοιαζε πιο πολύ με υπόθεση εργασίας, δηλαδή με κάτι σαν άσκηση πολύ πρόχειρα στημένη. Μόνον η στιγμή της σύλληψής του είχε μια κάποια αληθοφάνεια. Όλα τα άλλα...ούτε κατηγορία συγκεκριμένη ούτε τίποτε. Η απαγωγή του βιομηχάνου ήταν μάλλον επινόηση σεναρίου. Τα ευρήματα ήταν προχειροδουλειές της Ασφάλειας. Κηλίδες αίματος, αποτύπωμα από λαστιχένια άρβυλα...Τρομοκράτες, σου λέει, δεν θα φορούσαν λαστιχένια άρβυλα; Κι εκεί...

[...] Έφερε μπροστά του την εικόνα των μεταλλικών κιβωτίων. Οι ένοικοι των ούτε αγωνιούν ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν. Είδε τις καταπακτές που διαπερνούν τα απανωτά οστεο-φυλάκια και φτάνουν μέχρι τον ρογχώδη και πα-φλάζοντα ποταμό στον οποίο ταξιδεύουν οι ψυχές και καταδύονται "μέχρις Άδου ταμείον". Εκεί, στον έβδομο ουρανό. Υπογείως. Η κατάδυση του σταμάτησε και αισθάνθηκε το σώμα του όρθιο, μπροστά σε μια μεγάλη και βαριά ξύλινη πόρτα... Ένα καυστικό αφήγημα, στο οποίο αποτυπώνονται πτυχές της σύγχρονης ν...

Το νέο μυθιστόρημα του Μάριου Μιχαηλίδη οργανώνεται πάνω σε δύο αφηγηματικούς άξονες, έναν φαντασιακό-ποιητικό και έναν ρεαλιστικό, οι οποίοι, καθώς διαπλέκονται μεταξύ τους, δημιουργούν το αποτέλεσμα της αφηγηματικής πρωτοτυπίας. Ο πρώτος έχει ως κεντρικό πρόσωπο ένα άτομο που καταφεύγει σ' ένα χώρο μοναχικής εγκαταβίωσης στο υψίπεδο της ατέρμονος φυγής και ασχολείται με τη συγκέντρωση αλόγων και φοράδων. Όμως, οι μνήμες τον ακολουθούν. "Εκ βαθέων" αναδύεται η μορφή του προπάππου του, εύελπι που υπηρέτησε στο βασιλικό ιππικό, επί Όθωνος. Μάλιστα, υπήρξε ευνοούμενος...

Το νέο μυθιστόρημα του Μάριου Μιχαηλίδη οργανώνεται πάνω σε δύο αφηγηματικούς άξονες, έναν φαντασιακό-ποιητικό και έναν ρεαλιστικό, οι οποίοι, καθώς διαπλέκονται μεταξύ τους, δημιουργούν το αποτέλεσμα της αφηγηματικής πρωτοτυπίας. Ο πρώτος έχει ως κεντρικό πρόσωπο ένα άτομο που καταφεύγει σ' ένα χώρο μοναχικής εγκαταβίωσης στο υψίπεδο της ατέρμονος φυγής και ασχολείται με τη συγκέντρωση αλόγων και φοράδων. Όμως, οι μνήμες τον ακολουθούν. "Εκ βαθέων" αναδύεται η μορφή του προπάππου του, εύελπι που υπηρέτησε στο βασιλικό ιππικό, επί Όθωνος. Μάλιστα, υπήρξε ευνοούμενος...

[...] Έφερε μπροστά του την εικόνα των μεταλλικών κιβωτίων. Οι ένοικοι των ούτε αγωνιούν ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν. Είδε τις καταπακτές που διαπερνούν τα απανωτά οστεο-φυλάκια και φτάνουν μέχρι τον ρογχώδη και πα-φλάζοντα ποταμό στον οποίο ταξιδεύουν οι ψυχές και καταδύονται "μέχρις Άδου ταμείον". Εκεί, στον έβδομο ουρανό. Υπογείως. Η κατάδυση του σταμάτησε και αισθάνθηκε το σώμα του όρθιο, μπροστά σε μια μεγάλη και βαριά ξύλινη πόρτα... Ένα καυστικό αφήγημα, στο οποίο αποτυπώνονται πτυχές της σύγχρονης ν...