Ανύτη της Τυγέας
Η Ανύτη ήταν αρχαία Ελληνίδα ποιήτρια και επιγραμματοποιός από την Τεγέα, το κυρίως έργο της οποίας τοποθετείται λίγο μετά το 300 π.Χ.. Η Ανύτη έγραψε στη δωρική διάλεκτο. Ο Στέφανος Βυζάντιος την χαρακτηρίζει "μελοποιό", ενώ ο επιγραμματοποιός Αντίπατρος "θήλυ Όμηρο" και "μία από τις εννέα γήινες μούσες". Η Ανύτη ανήκε στη σχολή των Πελοποννησίων επιγραμματοποιών (όπως ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος) που άλλαξαν κατευθύνσεις στο είδος, αντικαθιστώντας το ηρωικό περιεχόμενο των παλαιότερων επιγραμμάτων με καταστάσεις και διαθέσεις της καθημερινής ζωής. Η ποίηση της Ανύτης διακρίνεται για τη φυσιολατρία της, την τρυφερότητα των αισθημάτων και την αναζήτηση της γαλήνης. Λυρικότατα και γεμάτα συναίσθημα είναι και τα επιγράμματά της σε τάφους νεκρών κοριτσιών, ενώ η Ανύτη υπήρξε η πρώτη που έγραψε επιτάφια επιγράμματα και για ζώα. Η Ανύτη άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους αυτής λογοτέχνες. Από τα επιγράμματά της σώζονται στην Παλατινή και την Ανθολογία του Πλανούδη 26, από τα οποία τα 4 ή 6 δεν θεωρούνται γνήσια. Και μέσα από τα είκοσι όμως που είναι με βεβαιότητα δικά της, διακρίνεται το λεπτό της πνεύμα. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]
Πανόραμα ελληνικής ποίησης: Από τον Όμηρο στον Ελύτη
Συλλογικό έργο
Φιλύρα (2018)
92 Έλληνες ποιητές, 340 ποιήματα και 67 μεταφραστές Η ελληνική ποίηση αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες ποιητές αλλά δεν παύει με αυτούς. Το γεγονός ότι σε δύο διακεκριμένους σύγχρονους ποιητές, στον Γιώργο Σεφέρη και στον Οδυσσέα Ελύτη, απονεμήθηκε το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, το 1963 και το 1979 αντίστοιχα, αποδεικνύει ότι η ποίηση εξακολουθεί να ανθεί στην Ελλάδα, εδώ όπου πρωτακούστηκαν οι ραψωδίες του Ομήρου πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια. Η ελληνική ποίηση ζει και θριαμβεύει, χρησιμοποιώντας ως μέσον έκφρασής της την ελληνική γλώσσα, η οποία είναι "τό...
Τα επιτύμβια επιγράμματα I
Συλλογικό έργο
Επικαιρότητα (2011)
[set 13 τόμων] Το επίγραμμα ξεκίνησε από λίγες λέξεις που χάραζαν οι αρχαίοι Έλληνες πάνω στα ηρώα, στους τάφους των δικών τους και στα βάθρα των αγαλμάτων τους. Οι λέξεις δήλωναν κυρίως σε ποιον γίνεται η αφιέρωση, ποιος ήταν ο πατέρας και η πατρίδα του και για ποια πράξη γίνεται η αφιέρωση αυτή και η επιβράβευση. Αργότερα, και σιγά-σιγά, το επίγραμμα παύει να γράφεται μόνο σε μεγάλες πλάκες ή σε στήλες και σε βάθρα, διευρύνει τα θέματα του, αποκτά αυτοτέλεια και γίνεται πια "έκφραση". Για περισσότερα από 1.000 χρόνια, το επίγραμμα επικρατεί σαν το ολιγόστιχο ποίημα...