Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ουσιαστικά, εδώ τελειώνει η ιστορία της Μαγδαληνής ντε Μεντίτσις. Που αν την διηγηθήκαμε είναι γιατί μέσα σ' αυτήν βρίσκεται και η ιστορία της Μεσογείου του 16ου αιώνα... Και που σαν ιστορία "προσώπου διακριθέντος", είναι γεμάτη... μεγαλείο... αυταπάρνηση... παλικαριά και... εντιμότητα... Μένα μου λες..."

Το πρώτο ανέβασμα του έργου αυτού έγινε το καλοκαίρι του 1944. Για δεύτερη φορά παρουσιάστηκε το 1955. Το κείμενο που δημοσιεύεται εδώ είναι εκείνο που ο συγγραφέας είχε ετοιμάσει για τη δεύτερη παρουσίαση.

Τα περιεχόμενα Πώς θα γίνετε όμορφη ή κάτι παρόμοιον... - Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε (παρακαλώ) - Θέλετε να γίνετε στάρ; - Φαγητό, Χριστούγεννα, Σόδες - Σας αρέσει ο τζόγος; - Πολυκατοικία έτος 10 - Αυτοκίνητα, στενή άσφαλτος... - Καλλιτέχνης αφιχθείς - Καπνίζετε παρακαλώ; - Ουέλκαμ ιν Γκρης - Έξοδος - Για κυρίες και για άντρες - Πάρκα - Ποδοσφαιρικά - Γυναίκες, όνειρα, μαγαζιά... - Μαγεία και έκταση - Άθενς Μπάι Νάιτ - Περί εορτών και πανηγύρεων - Ποιος έχει πολιές καρέκλες για φτιάξιμο... - Η έχουσα δύο χιτώνας.

Η ιστορία που γράφω είναι "απόλυτα αληθινή", άσχετα αν γράφεται με κάποιο τρόπο λίγο σατιρικό και λίγο ειρωνικό. Δε θα έχει όμως τίποτα το ψεύτικο και τίποτα το σκαρωμένο. Τη γράφω σαν ένα είδος... αντεπιθέσεως στον άδικο πόλεμο που μας έχει κηρύξει, και που έφτασε ως το σημείο να συκοφαντεί και τους ήρωες του '21. Νίκος Τσιφόρος

Τα χωριά τους ήτανε για κλάματα, με πλίθινες καλύβες και στέγες από άχυρο. Έπιπλα δεν είχανε, καθόντουσαν επάνω σε δεμάτια από καλάμια. Πίνανε κι ένα ποτό σαν μπύρα. Επειδή κρυώνανε τα πόδια τους φοράγανε ένα είδος παντελόνια και πουκάμισα από κατσικίσια προβιά. Βρωμιάρηδες, μουστακαλήδες, άγριοι, κατοικούσανε το μέρος που οι Ρωμαίοι το λέγανε Γκαλλία μπρασκάτα, δηλαδή Γαλλία με βρακιά, ενώ την άλλη Γαλατία που την είχανε εκπολιτίσει αυτοί, τη λέγανε Γκαλλία τογκάτα, δηλαδή Γαλατία που φοράει τόγκα, τήβεννο.

Τα χωριά τους ήτανε για κλάματα, με πλίθινες καλύβες και στέγες από άχυρο. Έπιπλα δεν είχανε, καθόντουσαν επάνω σε δεμάτια από καλάμια. Πίνανε κι ένα ποτό σαν μπύρα. Επειδή κρυώνανε τα πόδια τους φοράγανε ένα είδος παντελόνια και πουκάμισα από κατσικίσια προβιά. Βρωμιάρηδες, μουστακαλήδες, άγριοι, κατοικούσανε το μέρος που οι Ρωμαίοι το λέγανε Γκαλλία μπρασκάτα, δηλαδή Γαλλία με βρακιά, ενώ την άλλη Γαλατία που την είχανε εκπολιτίσει αυτοί, τη λέγανε Γκαλλία τογκάτα, δηλαδή Γαλατία που φοράει τόγκα, τήβεννο.

"Η Αμερική δεν είχε ιδέα τι γίνεται απέναντι. Ωραία χώρα, πλούσια ήσυχη, με τα ερυθροδερμάκια της να τρώγονται μεταξύ τους, με τα βουνά της χιονισμένα, τις πεδιάδες τις πράσινες, τα δάση της πλούσια, τα ποτάμια της ασημένια, δεκάρα δε περί Ευρώπης, πολιτισμού και ανωτερότητας".

"Ο Μίλων γεννήθηκε ακριβώς το 1933. Δεν έπνιξε δυο τερατώδεις όφεις, ως ο Ηρακλής, ούτε ουράνια φαινόμενα ανήγγειλαν τη γέννησή του, σαν μερικούς προφήτες. Ήταν όμως ένα αγοράκι γερό, με γκριζοπράσινα μάτια και νευρωμένο κορμάκι". Τα κείμενα αυτά δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό "Ο Ταχυδρόμος". "Ο μυστικός πράκτωρ" από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1965 και "Η τρίτη ακτίνα του φεγγαριού" από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο του 1966. Το πρώτο έχει κυκλοφορήσει το 1966 ως βιβλίο τσέπης.

"Είναι βατράχια τενόροι, βατράχια μπάσοι, βατράχια σοπράνο, βατράχια όλων των φωνητικών αποχρώσεων. Μπορεί να σπουδάσανε σε βιεννέζικο κονσερβατουάρ. Σίγουρα τραγουδάνε εμένα. "Έλληνα, Έλληνα κουτέ, Έλληνα, Έλληνε φτωχέ, Έλληνα, Έλληνα, που κάνεις τον έξυπνο και βγαίνει πάντα εις βάρος σου... Έλληνα, Έλληνα, τι ήθελες και κουβαλήθηκες εδώ στη χώρα των γιγάντων, των γιγάντων;"..."

"Ήταν ένα πούρο και στην άκρη του πούρου κρεμόταν ένας παχουλός κύριος, ένας καλοθρεμμένος και λιπαρός κύριος, με κατακόκκινα μάγουλα, του βάραγες το ένα κι έσκαζε ρόιδι το άλλο. Γενικά ένας κύριος από εκείνους που στάζουνε ευτυχία και εμπνέουνε σεβασμό, που φοράνε σοβαρότατες μαύρες ρεμπούμπλικες..."