Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο κλήρος του μεσημεριού", όπως και το "Άσμα ασμάτων", είναι ένας ύμνος καθαρός (pur) προς την απόλυτη, την καθαυτό ερωτική μαγγανεία, την απεριόριστη σ' ένταση και αδέσμευτη από μέτρα και κάθε λογής κανόνες. Και στα δύο αυτά έργα κυρίαρχο στοιχείο είναι αποκλειστικά το πάθος, ένα στοιχείο που κατέχει όλα τα συστατικά του πυρός, φλέγει, καθαίρει, απομονώνει και επομένως είναι καταργητικό κάθε έννοιας του κακού, του άσκημου, του απαγορευμένου, του αταίριαστου· φτάνει αυτό να υπάρχει ανόθευτο και κυρίαρχο, και όλα τ' άλλα καταργούνται... Και τα δύο αυτά έργα είναι αφιερωμένα...

[...] Ας παραμεριστεί λοιπόν κάθε σύγκριση και ας περιοριστούμε στην εκτίμηση ενός αρτιότατου έργου, που συγκρατεί το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο "Μπέκετ" ανήκει, μαζί με τα πολυάριθμα άλλα έργα, στη δημιουργία ενός δραματουργού στην οποία πρέπει κανείς να θαυμάσει ότι αποτελεί ίσως το τέρμα μιας εποχής, και οπωσδήποτε συνορεύει με την επαναστατική επικράτηση, στις ημέρες μας, του Θεάτρου του Παράλογου (Σαμουήλ Μπέκετ, Ιονέσκο, Αδάμωφ). Πώς τώρα αυτός ο ανανεωμένος αλλά συγκρατημένος μέσα στα όρια του παραδοσιακού συντηρητισμού λυρικός ρεαλισμός του Ανούιγ γειτονεύει χρονικά...

Σε καιρούς πνευματικού χαλασμού, καθώς οι σημερινοί, είναι δραματικά αναγκαίο και υπαρκτικά τραγικό να αναζητεί, κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, τη σωτηρία του σε μια βαθύτερη αυτογνωσία, φροντίζοντας ν' απαλλάξει την αληθινή του ταυτότητα από μύθους και στολίσματα που της πρόσθεσαν τα βιωμένα χρόνια. Είναι δραματικά αναγκαίο, και νόμιμο, γιατί τέτοιο υψηλό αγώνισμα υποβάλλει η ίδια η εντελέχεια της Ιστορίας· και είναι υπαρκτικά τραγικό, γιατί χωρίς τέτοια συνειδητή κατάχτηση της ταυτότητας, οι άνθρωποι και τα έθνη χάνουν τον εαυτό τους, δεν υπάρχουν κατά τις προδιαγραφές τ...

Η Ανάσταση του Χριστού, η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας έχει συγκινήσει κι' εμπνεύσει πολλούς Έλληνες ποιητές μες στο χρόνο. Η παράθεση σχετικών ποιημάτων που ακολουθεί δεν αποσκοπεί στο να καλύψει κανένα φάσμα της συγκεκριμένης θεματολογίας, αλλά στο να καταδείξει πως, σπουδαίοι και άξιοι ποιητές του αιώνα μας χωρίς να παγιδευτούν στην απλοϊκότητα ή στην υπερβολή, περνούν το μήνυμα του Πάσχα, την ατμόσφαιρα και τη σημασία του, αυτόνομο ή σε συνδυασμό με δικές τους προσωπικές καταστάσεις, εν ανθηρώ Έλληνι λόγω. [...] (Γ. Κ. Καραβασίλης)

Η παρουσία του Ηλία Βενέζη στα νεοελληνικά γράμματα εκφράζει με τρόπο ανεπανάληπτο μια δραματική περίοδο της Ιστορίας του Έθνους μας. Συγχρόνως όμως, αποτελεί μια βεβαίωση της ενότητας του Ελληνισμού με καρδιά του το Αιγαίο πέλαγος. Ανατολίτης, αιγαιοπελαγίτης, Έλληνας, συναίρεσε μέσα στο έργο του την τέχνη ως μεράκι κι ως υπαρξιακή λειτουργία με την κατάθεση μιας μαρτυρίας που σώζει την ιστορία ζωντανότερη από οποιοδήποτε ιστορικό βιβλίο. Ένας από τους πιο εκλεκτούς, λαοφιλείς συγγραφείς της περίφημης Γενιάς του '30, έφερνε μέσα στις φλέβες του το αίμα του παραμυθιού. Α...

Στο λιγοσέλιδο αυτό βιβλίο συγκεντρώνονται οι μεταφράσεις που ο Τέλλος Άγρας (1899-1944), ο Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896-1928), ο Μιλτιάδης Μαλακάσης (1869-1943), ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943), ο Τ. Κ. Παπατσώνης (1895-1976) και ο Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932), ανάμεσα στα 1901 και στα 1949, έκαμαν σε ποιήματα εκείνου που, στον καιρό του, είχε ανακηρυχθεί "πρίγκηπας των ποιητών" και σήμερα δίκαια αναγνωρίζεται σαν μια από τις πιο μουσικές και υποβλητικές φωνές του συμβολισμού - του Παύλου Βερλαίν (1844-1896). Η πρόθεση διπλή. Να συσταθεί ξανά, ψηφίδα ψηφίδα, από τους καλύτερους τεχ...

[...] Ο παρών τόμος δεν είναι γραμμένος για την αποτίμηση του έργου του Χαραλαμπίδη, εργασία που σε γενικές γραμμές έχει ήδη γίνει και στην οποία προστίθενται συνεχώς νέες μελέτες ή βιβλία, αλλά για τη δημοσίευση σε σώμα των κριτικών κειμένων, υπό τις ποικίλες μορφές που μπορεί να λάβει η κριτική, από την απλή κριτική παρουσίαση και τη διάσπαρτη, κριτική πάντα, πληροφορία έως το σοβαρό μελέτημα ή και το επιστημονικό βιβλίο και περαιτέρω, για μια αποτίμηση της κριτικής αυτής, μια άτυπη κριτική των συγκεκριμένων κριτικών. Στόχος, να φανεί η ποιητική εμβέλεια, οι τρόποι πρόσλη...

Στον τόμο ανθολογούνται κείμενα κριτικής για το ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου τα οποία καλύπτουν μία περίοδο που ξεπερνά τις οκτώ δεκαετίες, από το 1927 -χρονιά εμφάνισης πρωτολείων του Ρίτσου στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας- μέχρι σήμερα. Η κριτική πρόσληψη του Ρίτσου είναι σύνθετη, όπως σύνθετη ήταν και η ποιητική πορεία του. Σε ορισμένες πτυχές του έργου του, ο Ρίτσος είναι κραυγαλέα πολιτικός και μονότροπος, σε ορισμένες άλλες όμως είναι βαθιά υπαρξιακός, ενίοτε μεταφυσικός και, κατά κανόνα, γόνιμα νεωτερικός, αναχωνεύοντας τεχνοτροπικές εξελίξεις...