Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γιατί ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εμπιστευθεί; Γιατί θέλει να ελέγχει τα πάντα, και υποφέρει όταν αυτό δεν συμβαίνει; Η ζωή φέρει πάντα μέσα της το απρόοπτο, εκείνο που δεν περιμέναμε, δεν σχεδιάσαμε και δεν υπολογίσαμε. Ο Θεός απλώνει τα σχέδιά του και μας καλεί να πρωταγωνιστήσουμε στην ζωή μας. Εμπιστεύομαι και ζω. Αλλάζω αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν και προχωρώ. Αποδέχομαι αυτά που δεν αλλάζουν μαθαίνοντας να τα διαχειρίζομαι. Οι ευκαιρίες στη ζωή θα μας δοθούν. Άλλωστε η χαρά δεν κρύβεται στην απουσία προβλημάτων αλλά στην μεταμόρφωσή τους.

Οι αληθινές σχέσεις ανατρέπονται. Παίζονται κάθε μέρα κορώνα-γράμματα. Μάθε να γράφεις και να σβήνεις συνεχώς την ιστορία της ζωής σου, δίχως να φοβάσαι τις μουντζούρες και τα λάθη. Να έχει ο άλλος την ανάγκη να γείρει πάνω σου γιατί σε αγάπησε και όχι γιατί ψάχνει κάπου να στηριχτεί. Είναι στιγμές που δεν σου φτάνει το οξυγόνο. Δεν αρκούν οι δυνάμεις σου. Θέλεις ένα φιλί ζωής. Τότε κάπου αρχίζει η σχέση με τον Θεό.

Είσαι παράξενος Θεός. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Πιστεύω ότι Σού το έχουν ξαναπεί. Δεν είμαι ο πρώτος. Και πόσοι ακόμη θα Σ’ το πουν; Άπειροι, μέχρι να πάρεις απόφαση να μας μαζέψεις όλους... Εκεί που οι άνθρωποι νιώθουν περισσότερα από αυτά που λένε. Εκεί που φωνάζει ο ένας τον άλλο "αγάπη μου". Μέχρι τότε, "θα τα ακούς". Ε, φταις και εσύ. Εδώ που τα λέμε, φταις Δεν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες μας. Πας κόντρα σε όλα. Στο μυαλό, στο νου, στα σχέδια και τα προγράμματά μας. Μας φεύγεις, μας ξεφεύγεις. Εκεί που νιώθουμε ότι Σε καταλάβαμε, μας οδηγείς στην πλή...

Μεγαλώνοντας παιδιά στη σύγχρονη εποχή, με την πολυπλοκότητα που την χαρακτηρίζει, ο σημερινός γονιός μοιάζει με δρομέα πολλών χιλιομέτρων με στόχο τον πρωταθλητισμό. Ο στόχος αυτός συνδέεται με την προστασία των παιδιών, το μεγάλωμά τους, την παροχή αγαθών υλικών και συναισθηματικών, την προσδοκία να "γίνουν άνθρωποι με αξία, αυτόνομοι, ικανοί". Για την επίτευξη αυτού του στόχου ο γονιός αγωνιά, ανησυχεί, προσπαθεί να προλάβει, να διαχειριστεί, μελετάει, συμβουλεύεται, απογοητεύεται, μπερδεύεται και πάλι αγωνιά. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά, δίχως αμφιβολία,αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Έξω από τη χαρά όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες. Οι "θρησκευόμενοι" άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε ν...

Ο λαϊκισμός ως ενδημικό φαινόμενο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής παροξύνεται σε περιόδους κρίσης και επηρεάζει τις εξελίξεις. Αφορά το άτομο, την κοινωνία και τη σχέση τους με έναν τρόπο που αναδεικνύει τη φύση και το περιεχόμενο των δεσμών του ατόμου με τις συλλογικές του εκφράσεις. Τα όρια και οι δυνατότητες αντιμετώπισης των διαβρωτικών επιδράσεων το λαϊκισμού είναι αντικείμενο συζήτησης στο βιβλίο αυτό. Η ψυχανάλυση ως μία κατεξοχήν ανθρωποκεντρική επιστήμη συναντά εκπροσώπους των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, της φιλοσοφίας, της τέχνης και της εκκλησίας. Έχ...

Εγώ θα σ' το πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις. Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις. Δεν θα συμβεί ποτέ. Μην περιμένεις να βρεθούν οι τέλειες συνθήκες για να πεις "θα ζήσω". Ζήσε σήμερα. Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα. Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγο, γιατί απλά δεν θα τον βρεις ποτέ. Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν. Μην περιμένεις να συναντήσεις τους τέλειους φίλο...

Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη. Δεν φάνηκε. Άργησε πολύ [...] Θα σ' το πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει. Μην περιμένεις. Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε σ' το υποσχέθηκε, ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις [...] Δεν θα έρθει ποτέ η μέρα όπου θα εμφανιστεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος. Όχι δεν θα 'ρθει. Δεν μπορεί να έρθει, γιατί απλά δεν υπάρχει [...] το ήθελες και εσύ κατά βάθος, σαν άλλοθι, σαν δικαιολογία, για να μην ξεκινήσ...

Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μία όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν.