Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Κι εσύ που με καμάρι την υψώνεις κι εσύ που οργισμένος την πατάς κι εσύ που με διαβεβαιώνεις κάποια σημαία ακολουθάς. Κάπου, οπωσδήποτε, πρέπει ν' αρέσεις την επιβράβευση κι εσύ επιζητάς. Σε μάθανε να ζεις με τις προσθέσεις μα ν' αποστρέφεσαι το πλην της μοναξιάς.

Σήμανε έφοδος! Τα υψώματα Να ξαναπάρουμε Την απάτητη κορφή του ήλιου. Θα έχουν αφήσει εκεί Σκαλίσματα στα δέντρα Οι παππούδες μας. Θα έχουν αφήσει εκεί κουβέντες… Σκοπούς για το αύριo Που δεν πρόφτασαν.

Μία πλούσια ανθολογία διηγημάτων και ποιημάτων. Ιστορίες σε τρένα και βαγόνια, ταξίδια που έγιναν και όνειρα που εγκλωβίστηκαν στις αποβάθρες ή τους εγκατελειμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς. 80 λογοτέχνες και εικαστικοί δημιουργούν με κέντρο έμπνευσης το αγαπημένο ρομαντικό μέσο μεταφοράς, με πυρήνα το ξεχασμένο από πολλούς μέσα στην εποχή της ταχύτητας και του αυτοκινήτου- τρένο που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Συμμετέχουν με διηγήματα & ποιήματα: Erina Espiritu, Teuta Sadiku, Φώφη Walter-Κυρλίδου, Θωμάς Αγραφιώτης, Φανή Αθανασιάδου, Μαρία Αθην...

Τη ζωή που τόσο ωραία Μπορούσε να ‘ναι Βλάκες αφήσαμε Χίλιους δυο διάολους Να μας τη φάνε...

Γύρω στη θάλασσα η στεριά, στ’ ακροθαλάσσια η χλόη και κάποια δέντρα που λυγούν στου δειλινού τις αύρες Μήτσος Παπανικολάου Οι "βεβαιότητες" έχουν μετατραπεί σε "τυχαιότητες" και τα "ενδεχόμενα" είναι "σκόρπια", χάσκουν στο διάβα μας και μας χαμογελούν αινιγματικά. Έτσι περιέγραφα, ήδη στον πρόλογο της πρώτης μου ποιητικής συλλογής (Διαθέσεις, 2009), το τοπίο ανασφάλειας που διαμορφωνόταν, καθώς μια κοινωνία σε σύγχυση έβγαινε, γοργά κι απότομα, από μακρά περίοδο νάρκης και επίπλαστης ευμάρειας. Στις δύο συλλογές που ακολούθησαν ("Ιχθύων λόγος", 2011, "Κι όμως,...

Γύρω στη θάλασσα η στεριά, στ' ακροθαλάσσια η χλόη και κάποια δέντρα που λυγούν στου δειλινού τις αύρες Μήτσος Παπανικολάου Οι "βεβαιότητες" έχουν μετατραπεί σε "τυχαιότητες" και τα "ενδεχόμενα" είναι "σκόρπια", χάσκουν στο διάβα μας και μας χαμογελούν αινιγματικά. Έτσι περιέγραφα, ήδη στον πρόλογο της πρώτης μου ποιητικής συλλογής (Διαθέσεις, 2009), το τοπίο ανασφάλειας που διαμορφωνόταν, καθώς μια κοινωνία σε σύγχυση έβγαινε, γοργά κι απότομα, από μακρά περίοδο νάρκης και επίπλαστης ευμάρειας. Στις δύο συλλογές που ακολούθησαν ("Ιχθύων λόγος", 2011, "Κι όμως,...

«Αυτή είναι η δεύτερη συλλογή ποιημάτων μου που βλέπει το φως. Είναι έργα των δύο τελευταίων χρόνων και αποτυπώνουν μια οπτική που θέτει βασανιστικά ερωτήματα και "σκαλίζει" επίμονα πίσω από τα φαινόμενα του καιρού. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ, έξω απ’ την όποια μου εμπειρική σοφία. Δεν θ’ ανακαλύψει κανείς εδώ το "μαγικό λυχνάρι". Δεν ξέρω πώς να μιλήσω σε αυτούς που το ψάχνουν. Κι ας είμαι κάποτε κι εγώ "λαθραλιέας".»