Ευλύγιστες μελαγχολίες

Γύρω στη θάλασσα η στεριά, στ' ακροθαλάσσια η χλόη και κάποια δέντρα που λυγούν στου δειλινού τις αύρες Μήτσος Παπανικολάου Οι "βεβαιότητες" έχουν μετατραπεί σε "τυχαιότητες" και τα "ενδεχόμενα" είναι "σκόρπια", χάσκουν στο διάβα μας και μας χαμογελούν αινιγματικά. Έτσι περιέγραφα, ήδη στον πρόλογο της πρώτης μου ποιητικής συλλογής (Διαθέσεις, 2009), το τοπίο ανασφάλειας που διαμορφωνόταν, καθώς μια κοινωνία σε σύγχυση έβγαινε, γοργά κι απότομα, από μακρά περίοδο νάρκης και επίπλαστης ευμάρειας. Στις δύο συλλογές που ακολούθησαν ("Ιχθύων λόγος", 2011, "Κι όμως, γελούν καλύτερα οι τζίτζικες", 2013), υπήρχε το αίτημα της συνειδητοποίησης, τα σκαμπανεβάσματα των εμπειριών, των παρορμήσεων, των απογοητεύσεων, η εναλλαγή απαισιοδοξίας και υποδόριας πίστης, πως αυτά που βαραίνουν -εν τέλει- εξαρτώνται από εμάς. Στην τέταρτη αυτή συλλογή, οι "πλεονάζουσες" (sic) μελαγχολίες κρατάνε πόστο μες στη θύελλα, με όσες ρίζες τους απέμειναν. Γίνονται ευλύγιστες στα πολλά μποφόρ, για να μη σπάσουν...