Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα "Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος" κατά τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο είναι ο "τρόπος να θεραπεύουμε τις αμυχές πριν γίνουν τραύματα. Να θεραπεύουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε τη συγγνώμη πριν ακόμα μας ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία". Η οικογένεια, άλλωστε, μπορεί να υπήρξε "ιδεολογικό κατάλυμα για νεανικά τολμήματα. Ιδιότυπο παρεκκλήσι για έναν κόσμο ανέγγιχτο από την απληστία". "Γιατί θα έρθει ο καιρός να συναθροιστούμε. Η ανάγκη να σιτιστούν τα πλήθη που επικρέμονται από το χείλος της αλήθειας. Τότε και ο ά...

Ο "Επαγγελματικός προσανατολισμός" είναι μια ποιητική συλλογή που παρ’ ολίγον να συνταξιοδοτηθεί σ’ ένα σκοτεινό συρτάρι μπαλώνοντας υποδήματα και πετυχαίνοντας την τσάκιση σε μια ζωή που δεν μπορεί να κρύψει τις ζάρες της. Είναι μια σύμβαση αορίστου χρόνου στα πιο ηλιόλουστα κοιμητήρια και ο θάνατος κατά παραγγελία που έρχεται στην πόρτα μας delivery. Ο "Επαγγελματικός προσανατολισμός" είναι η ρέμπελη ζωή συνταγογραφημένη από συμβεβλημένο με την αιωνιότητα ποιητή. Είναι η εξαγγελία πως το επάγγελμα που επιλέξατε, ακόμα και αν δεν θα σας βοηθήσει να αποπληρώσετε τα δάνει...

"Ψάλλοντές σου τόν τόκον" ανυμνούμε εσέ, Θεοτόκε. Πώς, όμως, ο ψαλμός μας μπορεί να φθάσει, Παναγία μου, και να εισακουστεί από Σε; Ίσως την απάντηση σε αυτό το ερώτημα να μας την προσφέρουν τα λεξικά μας. Εκεί, όπου διαβάζουμε ότι "ψάλλω" σημαίνει επίσης "επί χορδής τόξου τανύω, τεντώνω, τραβώ και αφήνω να ηχήσει". Είναι φανερό ότι οι ψάλτες των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού ήξεραν να τεντώσουν τη χορδή του τόξου και να αφήσουν να ακουστούν ηχηρά και με πίστη οι ύμνοι τους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εμείς, όμως, δεν ξέρουμε και αμφιβάλλουμε αν είμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμ...

Όμως αυτό που δεν μπορεί να κάνει ένα σώμα υποταγμένο στους νόμους των αναγκών μπορεί να το πετύχουμε την όγδοη ημέρα της εβδομάδος, πετυχαίνοντας να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο με τον τρόπο της ποίησης. Όταν έστω και ένας άνθρωπος γκρεμίσει το κάτεργο που φυλακίζει την ψυχή του και τη φαντασία του, τότε η ποίηση εξακολουθητικά θα είναι ανατρεπτική και θα υπονομεύει το καθηλωμένο μας εγώ, που δεν τολμάει να σκεφτεί ότι διαθέτει την ορμή ενός Αλφειού. Που δεν τολμάει να κυλήσει ορμητικά παρασέρνοντας την όποια μικρότητα για να συναντήσει κάποτε την ωραία Αρέθουσα των ονείρω...

Όλο του φτιάχνει το πορτραίτο Και όλο της ξεφεύγει. Με το μολύβι Βλοσυρός Και με το χρώμα Πίκρα... Όλο του φτιάχνει το πορτραίτο Και όλο της ξεφεύγει. Έτσι βαρύς Έτσι λιανός Έτσι κρυφός και σβέλτος Θαρρείς και σαύδει κάπου αλλού Θαρρείς και ξεμακραίνει... Ενώ τον βλέπει να μιλά Το σκίτσο του σωπαίνει...

Έτσι κυλάει ο καιρός στην Αγνωστούπολη, πάντα πικρός και πάντα ίδιος. Σαν ένας νυχτερινός ουρανός με ψαλιδισμένα αστεράκια και λογοκριμένο φεγγάρι. Σαν ένα ξημέρωμα με έναν ήλιο γεμάτο τσιρότα και μπαλώματα. Σαν ένα παλαιό ημερολόγιο και σαν μια ατζέντα με μέρες ανύπαρκτες. Γιατί εδώ κανένας πλέον δε μετράει τα χρόνια. Κανείς δε δίνει όνομα στους μήνες, ούτε λογαριάζει τις μέρες... Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τι έγινε τότε, ούτε και περιμένει αυτό που θα γίνει μετά. Και χωρίς να θυμάσαι, δεν αγαπάς, και χωρίς να περιμένεις, δεν ελπίζεις.