Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη χώρα των Κουρδισμένων κανένας πολίτης άνω των δεκατεσσάρων χρόνων δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας: Κουρδισμένοι όλοι οι πολίτες, πλην των παιδιών, από τον επικίνδυνα συμφεροντολόγο και μεγαλομανή μονάρχη Αμπντού, μοιάζουν σαν μηχανές, που τρέχουν ασταμάτητα, προγραμματισμένες μόνο να παράγουν, χωρίς να σκέφτονται, να αισθάνονται, να επιθυμούν. Έχουν ξεχάσει κάθε προσωπικό τους ενδιαφέρον, καθετί που ομορφαίνει τη ζωή τους. Ένα βιβλίο που εμπνέει τους εκπαιδευτικούς και τους θεατροπαιδαγωγούς να προσεγγίσουν με τους μαθητές τους μείζονα θέματα της σύγχρονης πραγ...

Η Κοκκινοσκουφίτσα πλήτει. Βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια. Δεν εκτιμάει ούτε αυτό που είναι ούτε αυτό που έχει. Οι ζωές των άλλων της φαίνονται πιο ελκυστικές και πιο λαμπερές από τη δική της. Λαχταρά να βρεθεί σε άλλο παραμύθι και να ζήσει καινούργιες περιπέτειες.

- Γιαγιά, πού πήγε ο παππούς; Ένα βιβλίο σχεδιασμένο με φροντίδα που απαντάει με τρυφερά και καθησυχαστικά λόγια σε ερωτήματα σχετικά με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Η υπέροχη ολοζώντανη εικονογράφηση συμπληρώνει το κείμενο προσδίδοντας αισιοδοξία και ανακούφιση.

Οι αναμνήσεις απο πολλά κλασικά παραμύθια (Κοκκισκουφίτσα, Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Κοντορεβιθούλης κ.α. ) διασταυρώνονται, συνδιαζονται, περιπλέκονται και φτιάχνουν την περιπετειώδη διαδρομή μιας αλλόκοτης ηρωίδας. Το "Περπατώ είς το Δάσος" είναι ένα μυητικό ταξίδι, η πορεία ενός παιδιού, δηλαδή του καθενός μας, στη ζωή, για να ανακαλύψει τον εαυτό του και τους άλλους και να ταξιδέψει στον κόσμο.

Η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, η πάπια Ιζαντόρα, ακολουθεί τα βήματα της διάσημης χορεύτριας Ισιδώρας Ντάνκαν. Κύκνοι, πάπιες, γλάροι, κότσυφες κι αηδόνια, μας αφηγούνται μια τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή περιπέτεια αυτογνωσίας και αυτο-αποδοχής, όπου το μπαλέτο και ο μοντέρνος χορός έχουν την τιμητική τους. Ο χορός γεννιέται από την ανάγκη να πεις αυτό που δεν λέγεται, απ’ την ανάγκη να γνωρίσεις το άγνωστο, έλεγε η σπουδαία χορεύτρια, κι αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι αποφασίζουν να πιστέψουν στις δυνάμεις τους και να ακολουθήσουν το όνειρό τους.

Παραμονές Χριστουγέννων και στη χώρα του Αϊ Βασίλη τίποτα δεν βρίσκεται στη θέση του! Γκρινιάζει ο Γκρινιάρης, γκρινιάζει διαρκώς, παιχνίδια γνώσεων ρωτούν γιατί, πότε και πώς; Φώτα αναβοσβήνουν, μπάλες χοροπηδούν, λούτρινα αρκουδάκια τρέχουν να κρυφτούν! Γι αυτή την αναστάτωση, γι αυτή τη φασαρία ποιος είναι ο λόγος άραγε; Ποια είναι η αιτία; Μια διαφορετική ιστορία για τον 'Aγιο Βασίλη και τα αληθινά του δώρα!

"Είμαι ποτάμι, είμαι ένα ψάρι. Μια λέξη είμαι σ' αλφαβητάρι. Παιδάκι είμαι, είμαι χορτάρι. Είμαι ό,τι εσύ και όλοι οι άλλοι". Η Πολυξένη, με τη βοήθεια των φανταστικών της φίλων, κατορθώνει να εκφραστεί και να ξεπεράσει όλα όσα την κάνουν να αισθάνεται αδύναμη, μόνη και πολύ πολύ ξένη.

Η Τζιτζιμιτζιχοτζιριά μας μιλάει για το δικαίωμα που έχει ο καθένας μας στη διαφορετικότητα, για την αντιμετώπισή της από την κοινωνία, για την ευαισθησία απένατι στην ομορφιά, για την αξία της φιλίας και της αλληλεγγύης. Είναι ένα έργο πάνω στο ρόλο της ποίησης στη ζωή μας, μια παραβολή για τη σημασία και την αναγκαιότητα της τέχνης.

"Μικρές ιστορίες για μεγάλους έρωτες" και "Αστριμάλι - Ροδολάλι" είναι οι τίτλοι του διπλού βιβλίου όπου μικροί ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλους έρωτες, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται, εγκαταλείπονται, πονάνε, ονειρεύονται, φοβούνται, υποφέρουν από μοναξιά ή πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Έρωτες που άλλοτε έχουν ανταπόκριση και άλλοτε μένουν μυστικοί και ανομολόγητοι με πρωταγωνιστές μικρές αρκούδες, καγκουρό, γοριλάκια, γλάρους, χελιδόνια που μιλάνε με λέξεις που μόνο αυτά καταλαβαίνουν, που ποθούν αιώνια ένωση και αγάπη, που μπλέκουν σε περιπέτειες οι οποίες μερικές...

Την ιστορία θα σας πω του γαϊδάρου, του Μένιου, του Μένιου του μονάκριβου του παραχαϊδεμένου που η μαμά του η Φιλιώ του είχε αδυναμία, τέτοιο γαϊδούρι πίστευε δεν έχει άλλη καμία. Ένα έμμετρο χιουμοριστικό παραμύθι για όλες τις ηλικίες με θέμα την ανατροφή και τα όρια στη σχέση μητέρας και παιδιού. Η υπερπροστατευτική μαμά του γαϊδάρου του Μένιου του παραχαϊδεμένου, με την "αγάπη" της χωρίς συγκρατημό, έκανε το γαϊδούρι της, γάιδαρο σωστό! Χαϊδεύοντάς τον υπερβολικά και στερώντας τον από κάθε ευθύνη, τον εμποδίζει να μεγαλώσει και τον οδηγεί σε απομόνωση μέχρι τη στιγμ...

Τρεις μαύρες γάτες νεαρές, φίλες αγαπημένες, μεγάλωναν στο Γατουχάν κι ήταν δυστυχισμένες. Θέλανε να συναντηθούν, να στήσουνε παιχνίδι, να μοιραστούνε μυστικά πάνω στο κεραμίδι. Όμως καλά γνωρίζανε από μικρά γατιά μαζί τρεις γάτες φέρνουνε γρουσουζιά. Πιστεύανε ακράδαντα χωρίς αμφιβολία, είναι κακός συνδυασμός μαύρο, γάτα και τρία. Κι έτσι υπήρχε νόμος για όλων το καλό, οι μαύρες γάτες το πολύ να βρίσκονται δυο-δυο. Αλλιώς πείνα, καταστροφές θα έρθουνε βολίδα, θα αφανιστεί το Γατουχάν, όπως η Ατλαντίδα.

Η "Τζιτζιμιτζιχοτζιριά" μας μιλάει για το δικαίωμα που έχει ο καθένας μας στη διαφορετικότητα, για την αντιμετώπισή της από την κοινωνία, για την ευαισθησία απέναντι στην ομορφιά, για την αξία της φιλίας και της αλληλεγγύης. Είναι ένα έργο πάνω στο ρόλο της ποίησης για τη ζωή μας, μια παραβολή για τη σημασία και την αναγκαιότητα της τέχνης.

Οι αναμνήσεις από πολλά κλασικά παραμύθια (Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Κοντορεβιθούλης, κ.ά.) διασταυρώνονται, συνδυάζονται, περιπλέκονται και φτιάχνουν την περιπετειώδη διαδρομή μιας αλλόκοτης ηρωίδας. Ένα μυητικό ταξίδι είναι, λοιπόν, το "Περπατώ εις το δάσος", η πορεία ενός παιδιού, δηλαδή του καθενός από μας, στη ζωή, για ν' ανακαλύψει τον εαυτό του και τους άλλους και να ταξιδέψει στον κόσμο.

Τρεις μαύρες γάτες νεαρές, φίλες αγαπημένες Μεγάλωναν στο Γατουχάν (μα) κι ήταν δυστυχισμένες Θέλανε να συναντηθούν, να στήσουνε παιχνίδι Να μοιραστούνε μυστικά πάνω στο κεραμίδι Όμως καλά γνωρίζανε από μικρά γατιά Μαζί τρεις μαύρες γάτες φέρνουνε γρουσουζιά Πιστεύανε ακράδαντα χωρίς αμφιβολία Είναι κακός συνδυασμός μαύρο, γάτα και τρία. Κι έτσι υπήρχε νόμος για όλων το καλό Οι μαύρες γάτες το πολύ να βρίσκονται δυο-δυο Αλλιώς πείνα, καταστροφές, θα έρθουνε βολίδα Θα αφανιστεί το Γατουχάν, όπως (κι) η Ατλαντίδα.

Ένα από τα γράμματα της αλφαβήτας, το γράμμα Ρο, σε μια κρίση εγωισμού διεκδικεί την πρώτη θέση στη σειρά των γραμμάτων. Βαρέθηκε, λέει, να είναι μια ζωή δέκατο έβδομο και θέλει επιτέλους να γίνει πρώτο. Θυμβμένο εγκαταλείπει το αλφάβητο. Κάποια από τα γράμματα που βρίσκονται μετά το Ρο στην αλφαβήτα, συμφωνούν πως η σειρά των γραμμάτων πρέπει ν' αλλάξει και για να συμπαρασταθούν στο Ρο αποφασίζουν να κάνουν αποχή από τις λέξεις.