Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ Τραγούδι νόστου κάθε βράδυ πλέκει με γυμνό το δίκοπο τ' αγκάθι βιασμένο περιγιάλι η χλωρή της η ματιά, ξάφνιασμα φεγγαρίσιο -βάρκας τριξίματα από κάτω, οιμωγές, φευγιό απελπισμένο- κόρη Ανδρομέδα με μαντήλα στα σκοινιά.

ΣΤΟΝ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΛΛΟΚ Μες την καρδιά της έμπνευσης, στο κέντρο του είναι σου το ίδιο, βρήκες την πεμπτουσία - πηγαία όπως στις αμίμητες σου δίνες, στις αντιτιθέμενες στρώσεις, στις σταθερές λίμνες του χρώματος, στις εκθαμβωτικές ρευστές μορφές τις αενάως κινούμενες, στο άψογο συνολικό σου σχέδιο. Ποιο πνεύμα ήρθε ως στάθηκες πανέτοιμος πάνω από τον απλωμένο, αναμένοντα καμβά, τον αέρα να διδάξει πώς πλοηγούνται οι μορφές; Ποια δύναμη ανιδιοτελής ατσάλωσε τα νεύρα σου, ηρέμησε το τρεμάμενο χέρι; Μια παρουσία χάριτος κράτησε την αχόρταγη καρδιά και έδωσε φτερά...

"Τα άνθη του κακού" συγκροτήθηκαν από τον Μπωντλαίρ οριστικά στη β' έκδοση του 1861, μετά την καταδίκη των απαγορευμένων ποιημάτων, σε έξι μέρη, που ακολουθούν τον χαιρετισμό "Στον αναγνώστη": Ι. Μελαγχολία και Ιδεώδες, II. Παρισινές Εικόνες (προσθήκη του 1861), III. Το κρασί, IV. Τα Άνθη του Κακού, V. Εξέγερση, VI. Ο Θάνατος. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει τρία ακόμη μέρη: VII. Τα Έξι Απαγορευμένα Ποιήματα, VIII. Τα δώδεκα ποιήματα που προσέθεσε και επιμελήθηκε ο Μπωντλαίρ στην τρίτη έκδοση του 1868, λίγο πριν τον θάνατό του, και IX. τρία από τα πιο ωραία και σημαντικά ποιή...

Δεκαέξι ιστορίες από κορυφαίες συγγραφείς του 20ού αιώνα όπως η Βιρτζίνια Γουλφ, η Δάφνη ντυ Μωριέ, η Αγκάθα Κρίστι, η Κάρεν Μπλίξεν και η Σίρλεϋ Τζάκσον, αλλά και άλλες λιγότερο γνωστές δημιουργούς, που προσεγγίζουν τον αληθινό κόσμο μέσω του υπερφυσικού και του παράδοξου στοιχείου, για να εκφράσουν κοινωνικές ανησυχίες της εποχής τους αλλά και προσωπικούς φόβους... Ιστορίες για ηρωίδες που βρίσκονται αντιμέτωπες με φαντάσματα, αλλόκοτες οπτασίες και ανεξήγητα φαινόμενα, με δαιμονικούς εραστές και παρανοϊκούς συζύγους, αλλά και με τον ίδιο τους τον, ενίοτε άγνωστο, εαυτό....

"Υφαίνω λόγια όπως πλέκουν οι κυρίες κασκόλ για τις ανάποδες μέρες του χειμώνα. Θα έχω χρώματα και ζεστά χνούδια να μ' ενοχλούν και να μου θυμίζουν με γαργαλητά πόσο τρελά σε αγάπησα χωμένη στα ψέματά σου μέχρι πνιγμού. Όμορφα αληθινά ψέματα που αναδύονταν, ανάγκη πάσα, από τα βάθη της δικής σου λαχτάρας και της δικής μου ανεμελιάς, αφού εμείς μόνο μέσα σε τούτα τα φανταστικά μας όρια ανασαίνουμε κι όλα τ' άλλα τα λέμε κάπως να συμβαδίζουμε με τον κόσμο, με τον ρυθμό του, αν και ακόμη βρισκόμαστε πίσω από το τεζάκι ενός καπηλειού στην Αγία Πρωτεύουσα μαζί με τον πατέρα Μαρμ...

Ένα άκρως ενδιαφέρον προυστικό κείμενο, γεμάτο ανατρεπτική λεπτή ειρωνία, βαθιά γνώση της γαλλικής ποίησης του 19ου αι., αλλά και του κόσμου μας, του κόσμου των ποιητών, των κριτικών και πάνω απ' όλα της αλήθειας και της ομορφιάς σαν τολμούν και τα καταφέρνουν να εκφραστούν δυνατά σε στίχους. Ο Προυστ το συντάσει άρρωστος με όσα θυμάται, χωρίς καν να εχει διπλα του ολα τα βιβλία. Πρωταγωνιστές και...μονομάχοι στο δοκίμιο ο Μπωντλαίρ και ο Βικτώρ Ουγκό, με τη νίκη του πρώτου να καταγράφεται μέσα στον βιωμένο πόνο του, τη γνήσια οργή και την αγάπη του για κάθε περιθωριακό πλά...

ΣΩΣΙΒΙΟ ΦΤΕΡΟ Δεν έχω λόγια, σου 'κανα. Κι εσύ; Πες, πες μου... Απλώθη τότε κυκλικός πλατύς ορίζοντας στήνοντας τις σιωπές του καραούλι στο κάθε πουλί διαβατήριο μοιράζοντας το σωσίβιο φτερό του. Μα δεν κρατάει πολύ το θαύμα κι αν κρατεί, στου τραγουδιού στον πόνο ρίζωσε την πρώτη-πρώτη του έγνοια... Πρωί της μοναξιάς, μυγάκι εφήμερο λύπη μου φιλντισένια, γλύφω την άκρη μιας ανάμνησης (ο κόσμος σα να εχάθη). Ο,τι καλό αντίκρισαν τα μάτια μου η αγάπη σου μου το 'φερνε μαζί διαβήκαμε κι αυτή τη φυλακή. Δεν ξέρω να σου πω αν ο κόσμος -θαύμα θέλει μας, κι...

Πώς μετράμε το χρόνο που ζήσαμε; Με τον πόνο και τον κόπο του, τα όνειρα, τα λάθη, τα σωστά μας. Ή με τον τρόπο της Ευανθίας Σεκέρογλου -που την τρώει η ευθύνη που μας φορτώνει η ψυχή- η οποία αντικρίζει την πραγματικότητα γύρω μας και βγάζει δαγκάνες και άλλα αρχαϊκά, αυτά που αρέσουν στους βίαιους και τους καβαλημένους... "Μάμα Φρανκ", μια νουβέλα, μια βιογραφού-μενη σκέψη για το χθες ως σήμερα και ως αύριο.

Το δίπτυχο αυτό αντικρίζει τη δύσκολη εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών από δύο οπτικές γωνίες, αυτήν του καλού παλιού ρεαλισμού και την άλλη της εσωτερικής διερώτησης. Το πρώτο μέρος, στο ρεύμα, είναι αφιερωμένο στη μετανάστευση, ελλήνων και αλλοδαπών, κάποιες πτυχές της που αντλούνται από την πραγματικότητα όπως την έζησε η συγγραφέας. Το δεύτερο, αναπόταμα, αποτελεί σύνολο οκτώ εσωτερικών μονολόγων, ανθρώπων ποικίλων ηλικιών και κοινωνικών ή άλλων καθορισμών, που αποφασίζουν να αντιμετρηθούν με τα οδυνηρά βιώματά τους από ανήσυχη σκοπιά, τείνοντας προς κάποιον νέο, και ε...

Το αριστούργημα του Λόρενς Ντάρελ, ενός από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς του β΄ μισού του 20ού αιώνα, είναι ένα ολοζώντανο έργο το οποίο επαινέθηκε όσο λίγα. Τζαστίν, Μπαλτάζαρ, Μαουντόλιβ και Κλέα, τα πρόσωπα που δίνουν το όνομά τους στα βιβλία αυτής της τετραλογίας, διαπλέκονται μεταξύ τους ενώ πέμπτη πρωταγωνίστρια η πόλη της Αλεξάνδρειας, εξωτική και παρηκμασμένη, γεμάτη ομορφιά και γραφικότητα, σύμβολο ενός κόσμου κατεξοχήν ερωτικού.

"Για πολλούς ο Μότσαρτ είναι ο μέγιστος συνθέτης... Οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν ούτε την απλότητα ούτε το μεγαλείο του. Είναι σαν τον Σαίξπηρ: πέρα και πάνω από εποχές." (Richard Baker)