Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν είναι το κεφάλαιο ποίηση δηλωτική ερμηνεία. Τον προορισμό του επιθυμούμε να κοινωνήσουμε, για να προσεγγίσει ο αναγνώστης με τους δικούς του όρους - τη ζωή που αναπαρα-στήσαμε λεκτικά, εκθέτοντας την ψυχή μας στους πέντε ανέμους, εμείς, οι δώδεκα ποιητές, οι οποίοι συνιστούμε το "όταν σου λέω ποίηση να βγαίνεις"*, σε ευαισθητοποιημένους αποδέκτες. Άρα τα ποιήματα δεν είναι ψυχρά εννοιολογικά κατασκευάσματα σε μια προσωπική και αυτοαναφορική διάσταση. Είναι πνευματικά ηλεκτρόνια του βαθύτερου πυρήνα της Ζωής, που αντιστοιχούν σε κοινές πανανθρώπινες αξίες, σε κοινά...

Όπως ακριβώς στα λέω: Στέκετ' αντίκρυ στα τραίνα με τα σκέλια ανοιχτά ("Έλα", λέει) κι ύστερα σαν πέρασαν απέναντι χορεύει μπλουζ και γελάει. Ο έρωτας είν' ένα βεγγαλικό λέει κι ανάβει τσιγάρο. Φτύνω. Προχωράω σύρριζα στα θέατρα και τα πορνεία τραγουδώντας. Ο έρωτας ειν' η ζωή μας λέω. "Η μέρα των φωταγωγών" κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του '80 από τις εκδόσεις "Ελεύθερος τύπος" σε μια εποχή εντόνου προβληματισμού, πολιτικών και ιδεολογικών ζυμώσεων αλλά και έμπρακτης αμφισβήτησης. Ποιήματα που γράφηκαν αυθόρμητα στον απόηχο διαδηλώσεων...

ΧΩΡΙΣ Των πατρικίων και των πληβείων το ένδυμα. Χωρίς πλοία να διασχίζουν νύχτες τα κανάλια. Έτσι θα μιλήσω: Ρακένδυτος μέσα στην πανοπλία μου. ΧΩΡΙΣ λόγο. Είναι οι πρώτοι στίχοι από την ποιητική συλλογή του Γ. Δάγλα "Το μαύρο χιόνι", που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1999 από τις εκδόσεις Ελλέβορος και μόλις ξανακυκλοφόρησε. "Πρόκειται για μεστά, συμπυκνωμένα ποιήματα βαθιά κι ανατρεπτικά, εξόχως χοϊκά και την ίδια ώρα ανατατικά. Λέξη δεν περισσεύει, ούτε έχουν χρείαν επιπρόσθετων. Είναι αυτά που διαβάζουμε. Ζυγισμένα, μελετημένα, παθιασμένα, αυτόφωτα, βαριά. Ξ...

O Μάκης Αποστολάτος (1948-2010) ήταν λογοτέχνης, κριτικός και εκδότης. Στο βιβλίο αυτό φιλοξενούνται δέκα κείμενα φίλων και συνεργατών του, συγκεκριμένα των Γιώργου Δάγλα, Λουκά Θεοχαρόπουλου, Δημήτρη Ι. Καραμβάλη, Γιώργου Καραντώνη, Αγγελικής Κομποχόλη, Κρις Λιβανίου, Χριστίνας Λιναρδάκη, Θεοδόση Πυλαρινού, Αχιλλέα Σπυρόπουλου, Γεράσιμου Α. Ρηγάτου και Κατερίνας Τσιτσεκλή, που επιχειρούν να αποτυπώσουν το πολυδιάστατο έργο του, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον οποίο διέκρινε το πάθος για την τέχνη και η φλόγα για μια επανάσταση που πίστευε ότι θα άλ...

Οι άσωτοι εραστές των κούφιων χρόνων πνιγμένοι στο κρασί και την αμαρτία κρυμμένοι στα μάτια των τυφλών τη μάταιη εξέγερση περιμένουν. Ηττημένοι και περήφανοι ψάχνουν για να ξεράσουν συμβιβασμούς και συμβόλαια. ... Αυτός ο άνθρωπος που περπατάει σκυφτός στην άλλη άκρη του δρόμου, φαίνεται πως κρυώνει. Κι όμως δεν κοιτάζει ψηλά. Ξέρει. Κανείς δεν θα τραβήξει την κουρτίνα του να τον σκεπάσει.

Εν αρχή ην ο Πόνος Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα; Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη. Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, α...