Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ακόμα και η πιο σκοτεινή ή σιβυλλική φράση, που με δυσκολία θα αποκρυπτογραφούσες το περιεχόμενό της, ενώ όταν εκστομίστηκε ως λόγος προφορικός δεν χρειαζόταν κανενός είδους εξήγηση για όσους έτυχε να την ακούσουν, μπορεί να σταθεί μια θαυμάσια αφορμή για να γραφούν κείμενα ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα που την περιέχουν και την ολοκληρώνουν άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όπως ακριβώς και η φράση "Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα". Μένει έκπληκτος κανείς διαβάζοντας τα κείμενα του βιβλίου αυτού, γιατί μια φράση που θα έμενε μετέωρη και μόνη μέσα στον κόσμο λειτούργησε όπω...

Στο βιβλίο "Η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει», που ανθολόγησε και επιμελήθηκε ο Θανάσης Θ. Νιάρχος, χαρτογραφείται και παρουσιάζεται ο ποιητικός χάρτης της Ελλάδας. Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στον ελλαδικό χώρο μέσα από την ποίηση κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών. ΑΝΘΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ: Αγγελάκη-Ρουκ Κατερίνα, Αγγελής Δημήτρης, Αδαμαντιάδης Νίκος, Αθάνας Γ., Αθανασούλης Κρίτων, Αιλιανού Έφη, Αναγνωστάκης Μανόλης, Αρκαδίου Μαρία, Ασλάνογλου Νίκος-Αλέξης, Βαγενάς Νάσος, Βαλαβανίδης Χρήστος, Βαλαωρίτης Νάνος, Βαρβέρης Γιάννης, Βασιλάκης Νίκος, Βασιλικός Βασίλης, Βαφόπουλος Γ. Θ., Β...

Υπάρχουν ζευγάρια από κάλτσες κι αρκούδες, μαύρες δίδυμες γάτες, πόσο τρόμαξες που ΄δες! Ταιριαστά αεροπλάνα σβουριχτά στον αέρα -μα ένα απ' όλα δεν ταιριάζει εκεί πέρα! Σε αυτές τις θαυμάσια σχεδιασμένες σελίδες, καθετί έχει το ταίρι του... με μία μόνο εξαίρεση. Μπορείς να εντοπίσεης εκείνο το αντικείμενο που δεν είναι ζευγαρωμένο;

Στα είκοσι τέσσερά του, ο Ματ Χέιγκ είδε τον κόσμο του να γκρεμίζεται. Δεν έβρισκε τρόπο να συνεχίσει τη ζωή του. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία που περιγράφει πώς ξεπέρασε την προσωπική του κρίση, πώς νίκησε την ασθένεια που παραλίγο να τον καταστρέψει και πώς έμαθε και πάλι να ζει. Το "Λόγοι για να μείνεις ζωντανός" δεν είναι απλώς μια αυτοβιογραφία. Πρόκειται για μια συγκινητική, αστεία και εύθυμη αναζήτηση τρόπων για να ζεις καλύτερα, να αγαπάς καλύτερα και να νιώθεις πιο ζωντανός. Ένα βιβλίο για το πώς μπορείς να εκμεταλλευτείς στο έπακρο τον χρόνο που σου απομένει...

Για αιώνες έλεγα ιστορίες άλλων. Τώρα ήρθε η ώρα να πω τη δική μου.

Ο e.e. cummings, από τους κορυφαίους αμερικανούς ποιητές του μοντερνισμού, έγραφε μερικά από τα πιο συγκλονιστικά και δραστικά ερωτικά ποιήματα του 20ού αιώνα. Με τρόπο απαράμιλλο και μοναδικό αποτυπώνουν όλες τις εκφάνσεις του έρωτα, από τις πιο φιλήδονες και άσεμνες ως τις πιο αγνές και τρυφερές. Εδώ ανθολογούνται σαράντα εννέα ποιήματα - από τα σημαντικότερα και πιο χαρακτηριστικά του έργου του. "Κυρία, θα σε αγγίξω με τον νου μου. Θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω ώσπου να μου δώσεις ξαφνικά ένα χαμόγελο, συνεσταλμένα άσεμνο (κυρία θα σε αγγίξω με...

ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΜΑΤΑ H βόλτα μου ανασκαφή κι ο δρόμος μια φλέβα χαραγμένη της ερήμου, εγκάρσια τομή στην εποχή μου νωπή, βαθιά. Ανοίγοντάς την, όμως, κι όλες τις περασμένες φανερώνει, περίτεχνα ποικίλματα στο γκρίζο σκυρόδεμα του τόπου μου. Τι χτίζω; Κάτι που θ’ αντιστέκεται στη σκόνη ή που σωρεύει σκόνη παραπάνω; Ψάχνω να βρω, μ’ απόγνωση, την ύλη την πρώτη μου κι αστείρευτη να στείλει, σαν μήνυμα, μορφή, για ν’ ανασάνω πιο πέρα απ’ τις γωνιές και τις γραμμές σου, Γοργόνα μου, πουκάμισο του Νέσσου.

Ο τόμος των Πρακτικών του τριακοστού δεύτερου Συμποσίου Ποίησης, με θέμα "Ποίηση και όνειρο", περιλαμβάνει τις εισηγήσεις από το σύντομο αφιέρωμα στον ποιητή και φίλο του Συμποσίου, Νικηφόρο Βρεττάκο, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Η Τζίνα Καλογήρου και η Βάσω Οικονομοπούλου αναλύουν το ρόλο της φύσης και της θάλασσας στο έργο του και ο μεταφραστής του έργου του στα αγγλικά, Ντέιβιντ Κόνολι, αναφέρεται στην ποιητική παραγωγή της τελευταίας δεκαετίας της ζωής του. Το θέμα του Συμποσίου αναπτύσσουν δεκαοκτώ καταξιωμένοι μελετητές που εξετάζουν την οντολογική...

Διαιρέτης μηδέν Δίχως φόβο και δίχως ελπίδα Εναλλάσσοντας φίλους, πατρίδα Παβαρότι, Πικάσο και πίτσα2 Ανοιχτοί με καλούν ουρανοί Θα κρατώ μια ζωή τη βαλίτσα Που θα μείνει για πάντα αδειανή Σε μια πόλη με κίτρινα φώτα Στων αρχαίων ερώτων τα πρώτα Που κυλούν στο μεγάλο ποτάμι Και τα παίρνει μεμιάς η βροχή Σαν ιδρώτας κολλά στην παλάμη Των νεκρών που ξεχνάμε η ψυχή Στων ονείρων την άπραγη κόψη Ακουμπώντας του χρόνου την όψη Λαβυρίνθους στο διάβα μου χτίζω Και με τοίχους γεμάτους ρεφρέν Σαν πηλίκο γυμνό συνοψίζω Τι θα πει διαιρέτης μηδέν

Φώτα πορείας σπάζουν το σκοτάδι κι έπειτα πάλι η τεφρή σιωπή της λεωφόρου. Ψυχές ξεγυμνωμένες. Δεν ξημερώνει ακόμα, μα το φεγγάρι έχει δύσει. Πού να κοιτάξει; Στην Αφροδίτη δώσανε πολλά ονόματα. Μα πού κι αυτή; Προχωρά γρήγορα, ψάχνει για να κρυφτεί. Η εποχή γεννά τα μπάσταρδα παιδιά της. Χωρίς σημείο εκκίνησης. Το σώμα τους γερμένο, σε κλίση ελαφρά προς τα μπρός, ημιτελή απόπειρα άλματος. Παθιάζονται με φτηνές μουσικές, αγωνιούν με πληρωμένους μονομάχους. Φωνές που δοκιμάζουν ν' αρθρώσουν πρόταση, ανάμεσα στο ουκέτι και στο ούπω. Ούτε Ηρόστρατοι, ούτε Χριστοί. Και η Ιστορί...