Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έχει τονισθεί από πολλούς η ιστορική παραδοχή, ότι η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα, ως κοινωνίας προσώπων που έχουν κοινή αναφορά στην ίδια πίστη, είναι συνυφασμένη με την παρουσία στην ιστορία και την εν γένει πορεία του ελληνικού λαού, με τον οποίο σε μεγάλο ποσοστό ταυτίζεται. Η ταύτιση ξεκίνησε από την κοσμογονική συνάντηση του Χριστιανισμού, ως νέας δύναμης που μεταστοιχείωνε πνευματικά τον κόσμο, με τον Ελληνισμό, ως κοινωνίας και ως τρόπου ζωής. Από τότε η ιστορική πορεία του Ελληνισμού θα δεθεί με την Εκκλησία και, μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων...

Αρχές του 20ού αιώνα. Η Αθήνα ζει στην ανεμελιά της μπελ επόκ. Την ίδια περίοδο η Θεσσαλονίκη ζει στη δίνη του Μακεδονικού Αγώνα και έχει γίνει κέντρο ξένων προπαγανδών και χώρος δράσης μυστικών υπηρεσιών. Οι κάτοικοί της ζουν αγκαλιά με το θάνατο που ελλοχεύει σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής τους ζωής κι η Μακεδονία αγωνίζεται για την παραμονή της στον εθνικό κορμό. Σ' αυτό το κλίμα αποφασίζει να ζήσει ο Μίλτος ακολουθώντας την παρόρμηση της καρδιάς του. Νέος αθηναίος που βρέθηκε, χωρίς να το θελήσει, στην καρδιά γεγονότων σημαδιακών για τη σύγχρονη ιστορία και μάλιστα πρω...

Η πρόσφατη κρίση στις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε φανερή την προβληματική βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι σχέσεις αυτές. Αυτό φαίνεται καθαρά αν κανείς παρακολουθήσει ιστορικά τη διαδρομή τους. Τότε θα διαπιστώσει ότι η κρίση αυτή είχε και την προϊστορία της και στην ουσία ξεκινά από τον 19ο αιώνα κι απλώς επαναλαμβάνεται κατά καιρούς με διάφορες αφορμές. Στο βιβλίο αυτό γίνεται μια λεπτομερής παρουσίαση των γεγονότων, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει τα όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία και κυρίως την πολλαπλότητα του προβλήματος. Ο...

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο τρόμος ξεπρόβαλε απειλητικός πάνω από την Πόλη... Σε τούτην όμως την περίσταση όλα έδειχναν, πως η λύτρωση δεν θα ερχόταν, όπως άλλες φορές. Έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα της λευτεριάς, που μόλις αχνοφέγγιζε σε τόπους που δεν έφθανε η φονική μανία του όχλου κι ήταν ανήμπορη η εκδίκηση του σουλτάνου. Την ώρα που το Γένος έπαιρνε τα όπλα, η αγχόνη στηνόταν και πάλι στη Βασιλεύουσα. Η αγχόνη -το συνηθισμένο τέλος για πολλούς- έτοιμη να εκδικηθεί το πληγωμένο γόητρο του εχθρού, μα και να γίνει σύμβολο τιμής για το νέο ελληνισμό.