Αράβου Σοφία
Η Σοφία Αράβου γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Είναι οδοντίατρος, ελεύθερος επαγγελματίας. Έχει μάστερ (ΜSc) στην Κοινωνική Οδοντιατρική. Η μεταπτυχιακή της εργασία, πάνω στις σχέσεις του οδοντιάτρου με τον ασθενή, καθώς και οι θεωρίες εκπόνησης των δύο διδακτορικών διατριβών της (PhD), στην Κοινωνική Ψυχολογία και την Κοινωνική Οδοντιατρική, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και ερμηνευτικά εργαλεία για τη νουβέλα "Ο έρωτας αντίστιξη στον φόβο". Ζωγραφίζει ερασιτεχνικά.
Προς τη νέα ανθρωπολογία
Συλλογικό έργο
Αρμός (2012)
Με το βιβλίο αυτό αρχίζουμε ένα νέο και σύγχρονο πεδίο διεπιστημονικών ερευνών, με φόντο τη σύγχρονη, βαθειά και παρατεταμένη παγκόσμια κρίση. [...] Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε ότι τυατό το νέο δίπολο σύγχρονης προβληματικής ανταποκρίνεται δημιουργικά και υπό μία σύγχρονη οπτική στο γενικότερο θεωρητικό, αισθητικό, πολιτισμικό και ιδεολογικό ρεύμα ή κίνημα του μοντερνισμού που σφράγισε ανεξίτηλα τον ΧΧο αιώνα, και το οποίο, πιστεύουμε, παραμένει ζωντανό ακόμη, πάντοτε υπονοείται, με τις αναγκαίες ανασυγκροτήσεις μορφολογικές, αισθητικές, πρακτικές κ.α.
Κριτική της τέχνης – κριτική της κοινωνίας
Συλλογικό έργο
Νησίδες (2011)
Περιεχόμενα Εισαγωγή - Β. Φιοραβάντες: "Μοντέρνα αισθητική: Το πρόταγμα της απελευθέρωσης και τραγικότητα" Παγκοσμιοποίησης και Τέχνη - Γ. Λαζαράτος: "Η τέχνη στην εποχή της παγκοσμιοποίησης: Η πολιτική της διάσταση" - Α. Μαστρογιάννη: "Η διαχρονικότητα του ιμπρεσιονισμού και η συμβολή του στη μοντέρνα τέχνη" - Γ. Ζιώγας: "Το τέλος μιας ουτοπίας; Η επιφάνεια της αφηρημένης ζωγραφικής το 2008" - Ο. Σταθάτου: "Σχετικά με την προτεραιότητα του Αντικειμένου" - Α. Δήμου-Τζαβάρα: "Καλλιτέχνημα, "αίτια" και τύχη" - Δ. Τζωρτζόπουλος: Όψεις του αισθητικού στον Hegel" -...
Ο έρωτας αντίστιξη στον φόβο
Αράβου Σοφία
Ελληνικά Γράμματα (2005)
Η οδοντίατρος του βιολειτουργισμού και ο ασθενής της των ανθρωπιστικών επιστημών! Με πεζό λόγο και ποίηση. Ένας Έρωτας πύρινος... αλλά διαφορετικός... Ουράνιος, του πνεύματος... που, όμως, προαπαιτεί Αχέροντα, για την Άννα και τον Μάνο! Τους αλλάζει και τους προχωρεί. Υπερβαίνει την απλή διατομική σχέση και αγκαλιάζει το Σύμπαν: "Μια φορά στα χίλια χρόνια...". Ο Μάνος είναι ο καθρέπτης, μέσα στον οποίο, η Άννα, βλέπει την αθέατη πλευρά της. Συγκρούονται: "έστω και με των ξιφών την επαφή". Εκείνη συνειδητοποιεί, τον ενσωματώνει και, ως καλή θεραπαινίδα των επιστημών της...