Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τη στιγμή που ο Αντώνης ο Τσίχλας, δεκαεφτά χρονών, Σάββατο τον Ιούλιο του 1958, γλίστραγε κι έσκαγε αθόρυβα κάτω στα αμπάρια του πλοίου "Πανορμίτης" που βρισκότανε στα ναυπηγεία του Περάματος για γενική επισκευή, ο Λουκάς είχε και πάλι επίσκεψη από την κυρα-Ζωζώ και την άκουγε για άλλη μια φορά να του λέει για το παιδί που είχε χάσει στη γέννα και που τώρα θα ’χε τη δικιά του ηλικία, ο Νικόλας ανακάτευε μπογιές προσπαθώντας να δώσει χρώμα στα χείλη της Βίβιαν Λι στο "Όσα παίρνει ο άνεμος", ο Νάσος, δεκαοχτώ χρονών, μέσα στον "Πορτοκαλή Ήλιο" ξέγνοιαστος και χαρούμενος ταξί...

Γερμανία του ογδόντα. Πέρασαν κιόλας σχεδόν δέκα χρόνια. Κρανίου τόπος. Καμιά φωνή στην κορυφή του. Μεθυσμένες μόνο νυκτόβιες κραυγές και γαβγίσματα σκύλων. Ταβέρνα "Ο Σωκράτης". Ταβέρνα "Ο Διόνυσος". Σουβλάκι γύρος, εκλογές στην κοινότητα, στην εκκλησία θα ψήσουν αρνιά κι αυτή την Ανάσταση. Πρώτο τραπέζι ο πρέσβης, ο στρατιωτικός ακόλουθος, ο δεσπότης. Πίσω οι λοιποί ευσεβείς. Πιο πίσω μερικοί Γερμανοί περίοικοι να χαζεύουν και να χειροκροτούν, έκθαμβοι από το μεγαλείο της Ελλάδας, τα κορίτσια που χορεύουν ντυμένα με εθνικές ενδυμασίες και μιλάνε μεταξύ τους γερμανικά. Απο...

Από τον φόβο του λύκου και της αλεπούς τα μικρά ζωάκια αποφασίζουν να φύγουν από το δάσος και να πάνε κάτω κοντά στους ανθρώπους να φτιάξουν μια δικιά τους πόλη να ζήσουν ήσυχα και χωρίς φόβο πια. Ο λύκος και η αλεπού πέφτουν σε απελπισία και κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα γιατί δεν βρίσκουν τίποτα να φάνε. Μέχρι που η πονηρή αλεπού καταστρώνει ένα σχέδιο που αν πετύχει θα τους έχουν όλους στο χέρι και χωρίς κανέναν κόπο. Μεταμφιέζονται λοιπόν και οι δυο για να μην τους αναγνωρίσουν και πάνε να τους βρουν στο καφενείο του ποντικού που όπως έχει μάθει η αλεπού...

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, απ' αυτά που μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να συνθέσει. "Κυριακή πρωί ήτανε, αυτό είναι σίγουρο· αλλά τι μήνας ή τι χρόνος, θα σας γελάσω. Ακόμα σίγουρος είμαι ότι ήτανε άνοιξη, γιατί κανένα πρωινό του χειμώνα έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει στη μνήμη μου· σε όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα..." "Μέσα στο σπίτι η κυρα-Δέσποινα δεν έκλαιγε πια. Με μάτια πρησμένα μα ολάνοιχτα κοιτούσε στη γωνιά με τα εικονίσματα, σαν να περίμενε αποκεί μιαν απάντηση. Με τα δυο της χέρια αγκάλιαζε σφιχτά τα γόνατα του μονάκριβου γιου της που κρεμότανε άψυχος από το καλώ...

Έρχεται η μοίρα και σε παίρνει από το χέρι. Σε παίρνει και σε γυρνάει σ' ερήμους και βουνά, σε θάλασσες και σε ποτάμια, σαν φύλλο ξερό του φθινοπώρου που πέφτει ήσυχα στη γη, σαν φτερό ανάλαφρο που το φυσούν οι άνεμοι και χάνεται για πάντα. Σε παίρνει και σε κάνει πάλι μικρό παιδί με τη σφεντόνα στο χέρι, να παραφυλάς τον μικρό κότσυφα πάνω στο κλαδί και να του στέλνεις ένα μικρό στρογγυλό βότσαλο ίσια στη μικρή στέλνεις ένα μικρό στρογγυλό βότσαλο ίσια στη μικρή καρδούλα του. Σε παίρνει και σε πάει εκεί και σου δείχνει πώς ξεψυχάει ένας μικρός, μικρούλης κότσυφας, κι εσύ κ...

1. Ένας ήθελε να μάθει πόσο ψηλά φτάνουν τα πουλιά όταν είναι άνθρωποι και έγινε της ζωής του ο πόθος. 2. Ένας από μικρός πάει στο γήπεδο και μαθαίνει να αγαπάει την ομάδα του, κάποια στιγμή και μέσα από διάφορα περιστατικά συνειδητοποιεί ότι τελικά παραμένει στη ζωή του η πιο μεγάλη απόλαυση. 3. Ένας περιγράφει μια παρέα και μέσα από αυτή την παρέα ένα καφενείο. Ανόμοιοι άνθρωποι μα ταυτόχρονα ίδιοι. Μέσα από σκόρπιες κουβέντες, αναπόληση απολαυστικών στιγμών, τσιγάρα και χαρτιά, περιμένουν το ξημέρωμα. 4. Ένας μέσα από μια σειρά συμπτώσεων με αφορμή τον αριθμό τρία επι...

Οι ιστορίες αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο η προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας από την ανάγκη να επανασυνδέσουμε τα κομμάτια μας, να σχηματίσουμε ξανά την εικόνα μας. Κομμάτια που άλλα μας κλέψανε δίχως να ακούσουμε κρότον κλεφτών ή ήχων και άλλα ξεπουλήσαμε δίχως ποτέ να πάρουμε το αντάλλαγμα. Μα όπως λέει ένας Κινέζος ποιητής: "Μου τα πήρανε όλα. Μου άφησαν μόνο το φεγγάρι στο παράθυρό μου". Δεκαεπτά στιγμιότυπα ζωής, με μνήμες τρυφερές μέσα από τον φράχτη της παιδικής ηλικίας και μνήμες πικρές και σκληρές έξω από αυτόν.