Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

- Εμένα να με λες Ρίτα' είπε η μαμά Μαργαρίτα - Κι εμένα Μαργαρίτα' είπε η κόρη Μαργαρίτα Είκοσι χρόνια μετά την έκδοση του "Ναι" της Μαργαρίτας Καραπάνου, ο λογοτεχνικός της ήρωας· - ο ψυχίατρος Ice, όπως τον έλεγε η ίδια - ο συγγραφέας Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο, μιλάει εντελώς αληθινά για το πώς γράφτηκε το "Ναι" που ίσως και να 'κρυβε μέσα του πολλά όχι...

Το έργο, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μια παιδική θεατρική παράσταση, πετυχαίνει να εισαγάγει τα μικρά παιδιά (μέχρι και τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου περίπου) στα μυστικά της θεατρικής τέχνης και τεχνικής και σε ένα συνοπτικό πανόραμα της ελληνικής ιστορίας από τις απαρχές της μέχρι τις μέρες μας, δοσμένο με εξαιρετικά απλό και κατανοητό στα παιδιά τρόπο.

Έρωτας: Κορίτσι μου, μεγάλωσες και παίζεις με τις κούκλες στάλα μυαλό δεν έβαλες στις πονηρές σου μπούκλες; Ο Λίβιος ο βασιλιάς· άντρας, νέος, όμορφος πολύ, εσένανε γυρεύει, εσένανε καλεί, εσένα συλλογίζεται και χάνει τη ζωή του, γιατί σε θέλει σαν τρελός, ολόψυχα δική του. Κι εσύ αντί να αιστανθείς, το παίζεις και διστάζεις, κι όταν σου γράφει σοβαρά, μας κάνεις πως νυστάζεις. Θαρρείς πως είναι εύκολα τα πράγματα της Φύσης νεράκι μόνο γάργαρο στο στόμα κρύας βρύσης δροσοσταλίδες μήπως, στα χείλη μιας πηγής; Και τον πόνο αποφεύγειςo της δικιάς μου πληγής; Τόσο...

Αν και μπορεί να φαίνεται έτσι, "Ο Σιμιγδαλένιος" δεν είναι έργο παιδικό. Είναι ένα παραμύθι που διαβάζεται με ανοικτή καρδιά. Για μικρούς ή για μεγάλους; Ψευτοδίλημμα! Ποιος μικρός θα 'χε ακούσει ένα παραμύθι, αν δεν του το διηγόταν κάποιος μεγάλος; Ποιος μεγάλος δεν χαίρεται διαβάζοντας ένα παραμύθι; "Ο Σιμιγδαλένιος" είναι ένα στοίχημα: Με τον εαυτό μου. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μου ούτε με τα παραμύθια ούτε με το πόσο ζωντανή μπορεί να είναι σήμερα η προφορική μας παράδοση πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Ακόμα, δεν είχα επιχειρήσει ποτέ μου να γράψω έμμετρα και με ρίμα. Πί...

Η παιδική θεατρική ομάδα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος συμμετείχε με το θεατρικό έργο "Ίναχος ο γιος του Ωκεανού" του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου ανάμεσα σε άλλες είκοσι δύο ευρωπαϊκές χώρες στις θεατρικές εκδηλώσεις του προγράμματος "L' Europe des fleuves" που διοργάνωσε στο Παρίσι το "Conseil General des Hauts de Seine". Το έργο πρωτοπαίχτηκε στο Parc de Sceau στο Παρίσι στις 27.6.1992. Το έργο αυτό το σκέφτηκα και το 'φτιαξα, περισσότερο σαν εκπαιδευτικό υλικό για μικρούς ηθοποιούς και λιγότερο σαν καθαρή πνευματική δημιουργία. Αλήθεια το λέων και δεν είν'...

Τα μικρά μικρά αυτά κομμάτια γραφής, που μοιάζουνε με ξεριζωμένα τεμάχια από κάποιο μυστηριώδες Σύνολο, μιλάνε αμέσως στις αισθήσεις μας και στον βαθύτερο εαυτό μας. Είναι τρυφερά, γεμάτα συμπόνια για τους ήρωες και τις καταστάσεις. Και η συμπόνια αυτή δίνει σε όλα τα κείμενα μια ωριμότητα, αμβλύνοντας έτσι την πίκρα και τον κυνισμό που κρύβονται από κάτω, μεταμορφώνοντας και την πίκρα και τον κυνισμό σε θετικά συναισθήματα, σε πράξεις ζωής και όχι αποσύνθεσης. Ίσως η συμπόνια να δίνει τον τόνο σε όλο το βιβλίο, χαρίζοντάς του έτσι αυτή τη νοσταλγική υφή, μια κάποια θλίψη γ...

Ένα μοναχικό ταξίδι κάποτε -με το αεροπλάνο, με τα πόδια, με το νου;- όπου φανταστικά ονόματα αγκαλιάζονται με πραγματικούς ανθρώπους, οι μέρες και οι νύχτες χαϊδεύονται κι ενώνονται σαν την αλήθεια με το ψέμα κι οι ημερολογιακές καταγραφές δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια πρόφαση· για να βιώσει κανείς -ή και να μη βιώσει- λίγο παραπέρα. Έτσι κι αλλιώς Ελλάδα και Ινδία είναι πολύ μακριά, απέχουν πολύ μεταξύ τους σαν το τσιγάρο και τη γιόγκα. Κι όμως είναι και πολύ κοντά· σαν τον καπνό και την ανάσα. Και τελικά όλα γίνοντ' ένα σαν το χθες και το σήμερα που χύνονται μαζί κά...

Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της προγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της- το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται "Η δύναμη του σκότους". Ένα έργο που το αβυσσαλέο σκοτάδι του θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την "Κόλαση" του Δάντη. Το αναμφισβήτητο και σχεδόν άγνωστο αυτό αριστούργημα είναι γραμμένο μέσα στη δίνη μιας βαθύτατης εσωτερικής κρίσης και φωτίζει με τρόπο σπαραχτικό τις διαστάσεις της, γιατί εδώ ο Τολστόι έχε...

H τέχνη δεν είναι παρά αίσθημα. Όμως, δίχως τη βαθιά γνώση των όγκων, των αναλογιών, των χρωμάτων, χωρίς τη δεξιοτεχνία του χεριού, και το πιο ζωντανό αίσθημα παραλύει. Τι θα 'χε απογίνει κι ο πιο μεγάλος ποιητής, σε μια ξένη χώρα, αν δεν ήξερε τη γλώσσα της; Ανάμεσα στη νέα γενιά καλλιτεχνών, υπάρχουν πολλοί ποιητές που, δυστυχώς, αρνούνται να μάθουν να μιλούν. Κι έτσι τραυλίζουν μονάχα. Nα είστε βαθιά, αιμάτινα αληθινοί σε ό,τι λέτε. Nα μη διστάζετε ποτέ να εκφράσετε αυτό που νιώθετε, ακόμα κι αν βρίσκεστε σε αντίθεση με τις τρέχουσες ιδέες. Ίσως να μη σας καταλάβο...

"Nιώθω πάλι την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής στον θείο Όσβαλντ. Mιλώ βέβαια για τον μακαρίτη Όσβαλντ Xέντρικς Kορνέλιους· τον γνώστη, τον ρέκτη, τον μπον βιβέρ, που είχε συλλογή με αράχνες, με σκορπιούς και με μπαστούνια. Tον εραστή της όπερας, τον εξπέρ στις κινέζικες πορσελάνες, που ήταν μέγας γυναικοκατακτητής και δίχως καμιάν αμφιβολία ο μεγαλύτερος επιβήτορας όλων των εποχών. Oποιοσδήποτε άλλος αντίπαλος τον ανταγωνίζεται γι' αυτόν τον τίτλο, γελοιοποιείται πάραυτα όταν οι επιδόσεις του συγκριθούν με αυτές του θείου μου του Όσβαλντ. Eιδικότερα εκείνος εκεί ο κακομοίρης...

Ένας βαρόνος αποφασίζει να παντρέψει το γιο του Περντικάν, νεαρό πτυχιούχο, με την ανιψιά του Καμίγ, η οποία μόλις έχει βγει από το μοναστήρι όπου φοιτούσε εσώκλειστη. Λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο: η ιδέα που έχει σχηματίσει η Καμίγ για τον έρωτα και τους άντρες, απ' όσα της εξομολογούνταν οι φίλες της στο μοναστήρι, την έχει κάνει δύσπιστη και αλαζονική. Συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το μπουρλέσκο με το λυρισμό, και την κωμωδία με το δράμα, ο Μυσσέ μάς δείχνει πόσο κοστίζει το να παίζεις με την αλήθεια των συναισθημάτων.

Ο "Σιμιγδαλένιος" είναι ένα θεατρικό έργο γραμμένο με μαεστρία. Είναι ένα παραμύθι που ακούγεται από μικρούς και μεγάλους και από μωρά στην κοιλιά της μάνας τους. Θα 'λεγα πως είναι ένα παραμύθι αφής, αν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Ένα άγγιγμα, ένα φτερούγισμα, ένας παλμός, ένας κραδασμός. Ένα έργο που αγγίζει πρώτα τις αισθήσεις και μετά το νου, ή μήπως ο νους είναι η μεγαλύτερή μας αίσθηση; Έργο ιεροτελεστικό, περιπατητικό, περιδιαβάσματος και περιπλάνησης. Ίσως αυτό το παραμύθι, όπως το έγραψε ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, θα 'πρεπε να μας βάλει σε πολλές σκέψεις. Στις κρύες κα...

Το ύφος των διηγημάτων, αν και είναι φαινομενικά απλό, τελικά είναι πολυδιάστατο και πολυσύνθετο. Όλα σου δίνουν την αίσθηση του πρώτου ψελλίσματος, ενώ στην πραγματικότητα έχουνε δουλευτεί με τέτοια τελειότητα που ενεργούν πάνω στον αναγνώστη, μέσα του, σαν μια δαιμόνια μηχανή, αθόρυβη, αόρατη και εξεζητημένη. Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος μας μιλάει για την "άλλη μεριά", το "από κει και πέρα". Εκεί όπου η επικοινωνία δεν γίνεται πια με λέξεις, αλλά με κάτι πέρα από τις λέξεις. [...] Το διήγημα "Η Άννα", στο τέλος, κλείνει τον κύκλο που ουσιαστικά άνοιξε το εφιαλτικό και θαν...