Γεωργέλλη Κλαίρη
Η Κλαίρη Γεωργέλλη γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Reading, "Typography & Graphic Communication" και έστρεψε το ενδιαφέρον της στην τυπογραφία για παιδιά και στην παιδική εικονογράφηση. Έχει γράψει και εικονογραφήσει αρκετά παιδικά βιβλία, κάποια εκ των οποίων έχουν διακριθεί στον κατάλογο "WHITE RAVENS" της Διεθνούς Νεανικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου, στα Bραβεία Παιδικής Εικονογράφησης PUBLIC και στα ΕΒΓΕ. To 2008 ίδρυσε το δημιουργικό γραφείο polkadot design, που ασχολείται με τον σχεδιασμό οπτικής επικοινωνίας κυρίως στον χώρο του πολιτισμού, το οποίο έχει διακριθεί στα European Design Awards, American Illustration, ΕΒΓΕ και German Design Awards. Ως μέλος του polkadot design, έχει σχεδιάσει μεταξύ άλλων για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Μουσείο Ακρόπολης και το Lincoln Center NY.
Το μικρό μαύρο καλαμαράκι ψάχνει χρώματα
Γεωργέλλη Κλαίρη
Μεταίχμιο (2004)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό μαύρο καλαμαράκι που ζούσε στη θάλασσα και ήταν πάντα λυπημένο, γιατί δεν είχε χρώματα. Δεν ήθελε να διαφέρει από τους φίλους του, κι έτσι έψαξε παντού για να βρει χρώματα. Στο τέλος όμως συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικό...
Το μικρό μαύρο καλαμαράκι ψάχνει χρώματα
Γεωργέλλη Κλαίρη
Μεταίχμιο (2004)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό μαύρο καλαμαράκι που ζούσε στη θάλασσα και ήταν πάντα λυπημένο, γιατί δεν είχε χρώματα. Δεν ήθελε να διαφέρει από τους φίλους του, κι έτσι έψαξε παντού για να βρει χρώματα. Στο τέλος όμως συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικό...
Το μικρό μαύρο καλαμαράκι και οι φίλοι του
Γεωργέλλη Κλαίρη
Μεταίχμιο (2004)
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο καλαμαράκι που του άρεσε πολύ το παιχνίδι. Δεν είχε ποτέ χρόνο να βοηθήσει τους φίλους του, γιατί βιαζόταν να πάει να παίξει. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι χωρίς φίλους το παιχνίδι δεν είχε καμία αξία.
Το μικρό μαύρο καλαμαράκι και οι φίλοι του
Γεωργέλλη Κλαίρη
Μεταίχμιο (2004)
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο καλαμαράκι που του άρεσε πολύ το παιχνίδι. Δεν είχε ποτέ χρόνο να βοηθήσει τους φίλους του, γιατί βιαζόταν να πάει να παίξει. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι χωρίς φίλους το παιχνίδι δεν είχε καμία αξία.