Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι προκύπτει όταν ένας "καλός μαθητής" του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού, "μεταλλαγμένου" αισθητά, αποπειραθεί να απεικονίσει (υπερ)ρεαλιστικά το σύγχρονο χαοτικό αστικό περιβάλλον μιας μεγαλούπολης, όπως είναι η Πόλη του Μεξικού των είκοσι εκατομμυρίων; Και αν, επιπλέον, έχει μια μεταμοντέρνα γραφή ικανή να αποτυπώνει ταχυδακτυλουργικά το πραγματικό ως φανταστικό και το αντίστροφο; Προκύπτουν τα εξωφρενικά cult διηγήματα του Χόρχε Ερνάντες. Στα οποία διαβάζει κανείς πώς εξαφανίζονται οι νάνοι του κόσμου τούτου από προσώπου γης, ή πώς μπορεί εύκολα κανείς να γίνει σο...

Βεβαίως, αυτό είναι το θέμα του Πάκο Γιούνκε. Ο Πάκο Γιούνκε, ένα χωριατόπαιδο, πρωτοπηγαίνει σχολείο. Η μάνα του δουλεύει υπηρέτρια στο πλουσιόσπιτο του τοπικού μεγιστάνα Ντόριαν Γκριβ, Άγγλου διευθυντή των σιδηροδρόμων της Peruvian Corporation. Τον Πάκο τον στέλνουν σχολείο βασικά για να συνοδεύει και να ψυχαγωγεί τον Ουμπέρτο, γιο των Γκριβ. Ο Ουμπέρτο ταπεινώνει, κακομεταχειρίζεται και ασκεί βία στον Πάκο, τον μικρό υπηρέτη του μικρού αφέντη. Στη σχολική τάξη μεταφέρεται αυτούσια η σχέση αφέντη-υπηρέτη, η οποία είχε διαμορφωθεί στο πλουσιόσπιτο των Γκριβ, δηλαδή "έξω στ...

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής έχουν γραφτεί σε δώδεκα πόλεις ή κωμοπόλεις, έξι χωρών (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Σενεγάλη) από τον Μάρτιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1922 (στο "Αδέσποτες σημειώσεις" δεν αναφέρεται ημερομηνία και τόπος συγγραφής, ενώ στο "Γιορτή στο Ντακάρ" δεν έχουμε ημερομηνία συγγραφής), και παρουσιάζονται εν είδει καρτ ποστάλ που για κάποιο λόγο ανακατεύτηκαν. Δεν υπάρχει καμία χρονική και χωρική αλληλουχία στην παράθεσή τους μέσα στην ποιητική συλλογή. ΑΝΑΘΗΜΑ Στα κορίτσια του Φλόρες Τα κορίτσια του Φλόρες έχουν μάτια γ...

Ο συνοδευτικός τόμος του μουσικού έργου, περιέχει τα κείμενα: - Juan Carlos Moreno: "Μότσαρτ και "Ντον Τζιοβάννι": ζήτω ο Ντα Πόντε, ζήτω ο Μότσαρτ!", "Μουσικό σχόλιο: μια θαυμαστή μουσική για το μύθο του Δον Ζουάν" και "Σύνοψη" (μτφρ. Σοφία Φερτάκη) - Το λιμπρέτο του Lorenzo Da Ponte, στο ιταλικό πρωτότυπο και σε μετάφραση της Σοφίας Φερτάκη.