Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι μικροί δράκοι μαθαίνουν στο σχολείο να πετούν και να βγάζουν απ' το στόμα τους φωτιά. Μόνο που ο Κάρολος προτιμά να γράφει ποιήματα...

Η μέρα τελείωνε. Τα μυρμήγκια σταματούσαν πια να κουβαλούν τις προμήθειές τους, το αηδόνι συγύριζε τη φωλιά του κι ο βάτραχος χωνόταν στον παλιό κουβά του κήπου να περιμένει το ξημέρωμα. Ο δίσκος του ήλιου χαμήλωνε σιγά σιγά και το φεγγάρι ετοιμαζόταν να κάνει την εμφάνισή του. Το τραγούδι των σπουργιτιών συνόδευε τον ήχο μιας καμπάνας, που σήμαινε την ώρα του ύπνου. Ένα βιβλίο για παιδιά που δεν βιάζονται και πολύ να πάνε για ύπνο!

Ο ταχυδρόμος Ποντίκης ξεκινάει τη μέρα του πρωί πρωί όπως πάντα. Μόνο που σήμερα δεν παίρνει το φορτηγάκι του αλλά ένα διαστημόπλοιο! Περνάει από τη χώρα των ζαχαρωτών, συναντάει γοργόνες και τέρατα, ταξιδεύει βαθιά στον βυθό της θάλασσας και ψηλά στον ουρανό. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τον ταχυδρόμο Ποντίκη ώσπου να αδειάσει το καροτσάκι του!

Ένα βιβλίο με ήχους! Και μάντεψε ποιος του κάνει... εσύ!

ΖΗΤΩ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ! Το ταχυδρομείο έκλεισε και η οικογένεια του ταχυδρόμου Ποντίκη ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι. Συνόδεψέ τους στη ζούγκλα, στην παραλία, στην έρημο, στους πάγους... Πόσο πολλά πράγματα περιμένουν να τα ανακαλύψεις!

Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα ο ακούραστος ταχυδρόμος Ποντίκης παίρνει το καροτσάκι του και ξεκινάει. Συνόδεψέ τον στο σπίτι του αρκούδου, του σκίουρου, των λαγών... Ποια είναι η κυρία Ευτέρπη; Τι παράγγειλαν τα μυρμήγκια; Για ποιον είναι τα πατίνια; Ποια είναι η σπεσιαλιτέ του δράκου και ποιος έχει σήμερα γενέθλια;

Εσύ κατάπιες ποτέ σποράκι από καρπούζι;.....

Αν θέλεις να δεις φάλαινα, μην αφήσεις να σε παρασύρουν τα τριαντάφυλλα, οι πελεκάνοι, οι πειρατές... Έχε τα μάτια σου στη θάλασσα, και περίμενε... περίμενε... περίμενε...

"Μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα έντομο που να λάμπει σαν αστέρι και να το πούμε πυγολαμπίδα". "Μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα που να πηδάει σαν καγκουρό και να το πούμε ακρίδα", είπε ο Ρότνιπ. "Θα σχεδιάσω ένα που θα μοιάζει με χελώνα, αλλά θα έχει κόκκινο καβούκι με μαύρες βούλες... Μια πασχαλίτσα", είπε ο Όλεμπ. "Κι εγώ ένα πράσινο, σαν την ελπίδα", έλεγε ο Όντιλο.

Η Ζωή, ο Άρης κι η Λουίζα έχασαν την μπάλα τους. Ψάξε κι εσύ μαζί τους και γνώρισε τα ζώα που ζουν στις πιο κρύες περιοχές της γης.

Η Ζωή, ο Άρης κι η Λουίζα παίζουν κρυφτό. Παίξε κι εσύ μαζί τους και γνώρισε τα ζώα του δάσους.

Η Ζωή, ο Άρης κι η Λουίζα παίζουν γύρω γύρω όλοι. Παίξε κι εσύ μαζί τους και γνώρισε τα ζώα που ζουν στο χωριό.

Η Ζωή, ο Άρης κι η Λουίζα παραβγαίνουν στο τρέξιμο. Παίξε κι εσύ μαζί τους και γνώρισε τα ζώα της Αφρικής.

Μια μέρα ένα λιοντάρι βρίσκει κοντά στον κήπο του ένα πληγωμένο πουλί. Είναι η αρχή μιας φιλίας.

Κάθε μέρα ένα κοριτσάκι πηγαίνει και κάνει παρέα στο Γκρίζο Γαϊδουράκι. Όταν περνάνε μέρες χωρίς να το επισκεφτεί, το Γκρίζο Γαϊδουράκι ανησυχεί τόσο πολύ, που αποφασίζει να πάει να αναζητήσει τη φίλη του. Η αγάπη του γι αυτήν το κάνει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που συναντά στον δρόμο του κι όλους του τους φόβους...

Κάθε μέρα ο κύριος Φρανσίς πηγαίνει στο δάσος να ζωγραφίσει. Σκαρφαλώνει στον κορμό του μεγάλου γερμένου μαονιού ή κάθεται στις ρίζες της μεγαλόπρεπης κόκκινης συκιάς και θαυμάζει τη φύση γύρω του. Δεν παραλείπει να ζωγραφίσει καμιά ρίζα, κανένα κλαδί, καμιά περικοκλάδα, κανένα φύλλο, ώσπου μια μέρα...

Το βιβλίο αυτό δεν έχει ακόμη γραφτεί κανονικά! Έχει ήρωες (που είναι ακόμη σκίτσα) κι έναν συγγραφέα (Σσσ! Δουλεύει πυρετωδώς). Αλλά μιας και το κρατάτε στα χέρια σας και θέλετε ένα παραμύθι, θα σας κάνουν τη χάρη (τουλάχιστον, θα προσπαθήσουν!...). Ένα βιβλίο του Έρβε Τυλλέ γεμάτος εκπλήξεις, όπως στο θέατρο!

Η μικρή Λιν παίρνει ένα δώρο αλλιώτικο από τ' άλλα: έναν μικρούλη δράκο. Και τότε αρχίζουν οι περιπέτειες... Μαζί τους, παιδιά και γονείς μαθαίνουν τα πρώτα τους κινέζικα ιδεογράμματα. "Ο φίλος μου ο δράκος είναι ένα υπέροχο βιβλίο που φέρνει τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με μια ξένη γλώσσα κι έναν καινούριο κόσμο. Ίσως είναι και μια πόρτα που ανοίγει προς την έμφυτη αγάπη τους για τις λέξεις και την ιστορία". (Λινγκ-Γι Τσεν, Ασιατική Εταιρεία της Νέας Υόρκης)

Ο μικρός Πέτρος νιώθει πολύ μικρός μες στον μεγάλο κόσμο. Μήπως αν κατόρθωνε ν' αγγίξει κάτι που αγαπά πάρα πολύ θα γινόταν ο κόσμος πιο μικρός; Πρέπει να σκεφτεί καλά πώς θα τα καταφέρει - και να μην ξεχάσει να ευχαριστήσει όσους θα τον βοηθήσουν!...