Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οκτώ Ευρωπαίοι συγγραφείς και δώδεκα διηγήματά τους αποτελούν το σώμα αυτού του βιβλίου. Διηγήματα γραμμένα ανάμεσα στο 1927 με 1938. Απόηχος ζωής, πολέμων, αισθημάτων. Αυτό το βιβλίο είναι η τελευταία μεταφραστική δουλειά, της φίλης, συγγραφέως, Φούλας Λαμπελέ, πριν φύγει, στις 7 Οκτωβρίου 2010, για τα άστρα. Την ευχαριστούμε για τον πολιτισμό που μας δίδαξε.

Μοναχικές, παράξενες γυναίκες σε τοπία γνωστά -διάσημες πλατείες ή πόλεις-, σε δωμάτια ξενοδοχείων, πανσιόν ή σπίτια. Εσοχές σε τοίχους, σε έπιπλα, ντουλάπες, ή συρτάρια που κρύβουν κι από ένα μυστικό. Ένα γράμμα, μια κολώνια, δύο γυναικείες τσάντες, μια γάτα που χυμάει, ένα ποτάμι που κυλά, ο άνεμος που έρχεται από το βρεμένο δάσος και άντρες που η παρουσία τους ταράζει τις γυναίκες που τους κοιτούν. Αυτός είναι ο μικρόκοσμος της Φούλα Λαμπελέ σ' αυτό το βιβλίο. Ο Παβέζε, η Έλσα Μοράντε την διαβάζουν... και χαμογελούν για την τέχνη της. Που ξεχειλίζει. Στα μάτια. Γιώργο...

Από τ' ανοιχτά παράθυρα της γιορταστικής αίθουσας έβγαιναν ήχοι μουσικής. Οι νεόνυμφοι χόρευαν στο κέντρο της πίστας, οι γονείς τους χαμογελούσαν, οι καλεσμένοι απολάμβαναν εδέσματα και ποτά, και τα τρία ζευγάρια, γριά- νέα γριά- νέα γριά- νέα, παρακολουθούσαν ατάραχα. Οι άγγελοι που προστατεύουν τις γιορτές νόμιζαν ότι κι εκείνα διασκέδαζαν.

Γάτες και πουλιά. Ποιος είναι ποιος από τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου; Και είναι κανείς πάντα το ένα ή το άλλο, σε όλη του τη ζωή, όσο διαρκεί το παιχνίδι; Ο "γάτος" Περικλής στρίβει ευχαριστημένος τα μουστάκια του. Η Δώρα -λίγη σε όλα της- δεν τα καταφέρνει να φανεί "γάτα". Η ξέφρενη χαρά ενός σκυλιού δεν ήταν από αγάπη ή για το λουκάνικο, αλλά για το παιχνίδι και μόνο. Η ξεγελασμένη Χριστίνα γράφει στο τέλος τους όρους του δικού της παιχνιδιού, ενώ η ρομαντική Χριστίνα, δεν έμαθε ποτέ τι παιχνίδι παιζόταν πίσω από την πλάτη της. Πρόσωπα που κινούνται στη...

Στις τρεις αυτές νουβέλες οι ηρωίδες έδειξαν όλες τους πως κράτησαν εκείνο το "άλλο ανάστημα" που είχαν όταν ήταν παιδιά.

Ο Σοφοκλής έσκυψε ως το έδαφος και με ανεξήγητη για την πράξη του συγκίνηση, μάζεψε ένα κοκάλινο αντικείμενο που έμοιαζε με πιαστράκι μαλλιών ή μικρή αγκράφα ή ίσως κόσμημα. Ένα παιδί ή μια κοπέλα είχε χάσει ή είχε πετάξει εκεί ένα μικρό πράγμα χωρίς αξία. Ένιωσε ευχαρίστηση, σαν αυτή που νιώθεις όταν βρίσκεις κάτι που δεν θυμόσουν που το 'βαλες. Το κοκαλάκι δεν του θύμιζε τίποτε, ούτε σαν απλό αντικείμενο, ούτε σε σχέση με κάποιο πρόσωπο. Η σημασία του έγκειτο στο ότι ήταν εκεί· μόνο στο γεγονός αυτό.

Το βιβλίο αυτό είναι μία συλλογή σαράντα διηγημάτων που έχουν γραφεί σε πρώτο πρόσωπο. Δεν είναι αυτοβιογραφικά.