Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια λογοτεχνική αφηγηματική σύνθεση, ως ακολουθία ανόμοιων αλλά επάλληλων, ατελεύτητων κύκλων. Οι φωνές της ιστορίας, διαπερνώντας τα στεγανά, τα τείχη που υψώνονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την τέχνη, έρχονται να μιλήσουν οι ίδιες μέσα στο λογοτεχνικό κείμενο, η κάθε μία με τον δικό της ήχο, με τη δική της αγωνία, με τη δική της αλήθεια. Ο διάλογός τους ανασυνθέτει οριακές στιγμές, της ιστορίας, της γλώσσας, της λογοτεχνίας, απ' την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Εκείνες τις στιγμές, όπου τα μόρια του χρόνου αραιώνονται και πυκνούνται ασυστόλως και ρευστός καταλήγει.

Σύρθηκα με δυσκολία να δω την πρόβα του "Λεονάρντο". Όμως τιμώ τον Γιώργο βαθιά. Δεν νοείται να μην είμαι κοντά σε κάθε του δημιουργία. Είναι μια πράξη ελευθερίας κι αγάπης. Κάθε έργο του, μια σελίδα που τη γυρίζω με περιέργεια και, όταν τελειώνει, νιώθω έκπληκτη, όλο και πιο περήφανη. Κάθε του σελίδα πιο πυκνογραμμένη από την προηγούμενη. Η πορεία του στο θέατρο αποτυπωμένη σε σελίδες που τις γυρίζω μία μία. Με κάνουν και σκέφτομαι τις ελάχιστες αντιρρήσεις που είχα όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ. Δεν ωφελεί να τις εκφράζω γιατί έχει χαράξει τον δικό του δρόμο και...

Ζούμε εδώ στην Κάπελη, στο δάσος των βελανιδιών βρήκαμε καταφύγιο, όταν απ' την Τεγέα φύγαμε διωγμένοι και τρέχοντας γλυτώσαμε απ' τα σπαθιά, τα βέλη και τα ακόντια των άλλων. Του εμφυλίου τα δεινά μόνο εμείς έχουμε υποφέρει, ενώ οι οπαδοί του Πρόξενου όλη τη χώρα νέμονται, στα σπίτια μας μέσα κατοικούν, πήραν τα χωράφια μας και τα επικαρπούνται, αρμέγουν τα κοπάδια μας, τα άλογά μας καβαλάνε. Περάσαμε χρόνους και καιρούς μέσα στη δυστυχία, ώσπου αυτοί οι ξένοι ήρθαν, ας είναι ευλογημένοι, και ευθύς μας βάλαν να δουλέψουμε. Ιπποφορβείο, είπαν, πως πρέπει εδώ να γίνει και έ...

Όλοι θέλανε να δούνε το κεφάλι μας κρεμασμένο από τ' αφτί. Πρώτα μας ρίχτηκαν στα καλύβια. Μετά μας ρίχτηκαν οι Κερπινιώτες, μετά οι Γλανιτσιώτες, μετά οι Βαλτετσινικιώτες. Είχαμε γίνει βάρος, κουβαλάγαμε μαζί μας τη συμφορά για τους δικούς μας και για τους αντιπάλους μας. Τώρα, το Μάρτη του 1949, όλοι μας αντιμετώπιζαν σα να 'χαμε χολέρα. Όλο κυνηγητό και γιούχα. Έτσι λοιπόν θα πάμε ως την άκρη μικραίνοντας μικραίνοντας μικραίνοντας έτσι θα πάμε ως την άκρη της ζωής μας;

Ο τόμος των Πρακτικών του Τριακοστού Πρώτου Συμποσίου Ποίησης, "Ποίηση και Κρίση", ξεκινάει με μια σύντομη αναφορά στο έργο του κριτικού και δοκιμιογράφου Ανδρέα Μπελεζίνη και του ποιητή Δημήτρη Κατσαγάνη, μελών της Οργανωτικής Επιτροπής στους οποίους ήταν αφιερωμένες και οι εργασίες του. Στον τόμο προτάσσεται ακόμα μια εισήγηση για το Νίκο Γκάτσο και την Αμοργό, το κατεξοχήν ποίημα της κρίσης, επ' ευκαιρία της επετείου των εκατό χρόνων από τη γέννηση του ποιητή. Το θέμα του Συμποσίου αναπτύσσουν επιπλέον δεκαοκτώ μελετητές, επιστήμονες, δημιουργοί και ποιητές που δι...

Περιλαμβάνονται κείμενα προσεγγίσεων για τους: Εμμ. Ροΐδη, Β. Σερζ, Κ. Καρυωτάκη, Β. Λεοντάρη, Τζ. Βέρτοφ, Κ. Εμμανουήλ, Ν. Καββαδία, Τ. Σινόπουλο, Γ. Πάνου, Μ. Λαμπρίδη, Ν. Αλευρά, Κ. Π. Καβάφη, Ηλ. Λάγιο, Μ. Ψελλό, Ν. Κάλας, Ν. Ζαχαριάδη, Τ. Πίντσον, υποδ. Μάρκος. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να βλέπει κανείς την τέχνη και τον κόσμο. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να ασκεί κανείς την τέχνη, καθώς και τη σχέση του με τον κόσμο. Οι ίδιες σκέψεις αν διαταχθούν διαφορετικά δεν σχηματίζουν ένα νέο είδος λόγου, όμως οι ίδιες λέξεις αν διαταχθούν διαφορετικά σχηματίζουν τελείως άλλες σκ...

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης είναι από τους ελάχιστους ποιητές που ευτύχησε να εισπράξει εν ζωή την εύλογη ανταπόκριση στο έργο του, εκ μέρους της λογοτεχνικής και της φιλολογικής συντεχνίας, αλλά και του αναγνωστικού κοινού. Τι, άραγε, έχει να προσθέσει ένα βιβλίο, μόλις ένδεκα χρόνια από τον θάνατό του; Κατ' αρχήν, έρχεται να αναδείξει, και να φωτίσει περαιτέρω, με σύγχρονους όρους, το ίχνος του Αναγνωστάκη, στα πεδία όπου αυτό αποτυπώθηκε, ήτοι στο πεδίο της ποίησης, αλλά και σε εκείνα της πολιτικής συμμετοχής, της αρθρογραφίας του στην Αυγή, του περιοδικού Κριτική, της κοι...

Η κορυφαία ποιητική σύνθεση του νεοελληνικού 20ού αιώνα, ο "Μπολιβάρ" του Νίκου Εγγονόπουλου, γράφεται στην Κατοχή, τον χειμώνα 1942-’43, ταυτόχρονα με την εμβληματική διάλεξη του Γιώργου Σεφέρη, "Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης". Εκείνη τη στιγμή, ο καθένας επιλέγει με ποια πλευρά είναι : η γενιά του ’30 ταυτίζεται με την κυβέρνηση του Καΐρου, ενώ ο Εγγονόπουλος ταυτίζεται, ανοιχτά, με την πλευρά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Ο Εγγονόπουλος αντιπαραθέτει τον πρωταγωνιστή του ποιήματος Μπολιβάρ, τον "διαφωτισμένο" Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στο αρχέτυπο του λαϊκισμού, τον Μακρυγιάννη του...

Εκείνες τις μέρες ήρθαν απεσταλμένοι, απ' τον Αλή Πασά και τους Μπέηδες της Αρβανιτιάς, να ζητήσουν βοήθεια και είπαν, να πάμε έως και δέκα χιλιάδες Μωραΐτες στη Ρούμελη, να πολεμήσουμε μαζί τον Χουρσίτ Πασά και τα στρατεύματά του Σουλτάνου. Τούρκοι και Αρβανίτες και Έλληνες θα είχαμε την ίδια σημαία, με σταυρό στη μια πλευρά και μισοφέγγαρο στην άλλη. Ο Κολοκοτρώνης υποσχέθηκε τη βοήθεια μόλις πάρει την Τριπολιτσιά και τους είπε κι αυτός τα δικά του. -Να έρθουν στο Μωριά όλοι οι Μπέηδες της Αρβανιτιάς, όσοι δεν είναι αποκλεισμένοι στα Γιάννενα, να πάρουν μέρος στα πολιτικ...