Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ό,τι ακούς, εδώ, καθώς πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα, είναι ο ψίθυρος της χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή, ακόμη χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του λογοτεχνικού φάσματος. Όμως οι πιο πρακτικοί από μας, θα πρέπει πλέον να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε κάτι καλύτερο· κι ίσως δεν θα 'χουμε ποτέ. Λοιπόν, αυτή η παραδοχή (αυτή η ταπεινότητα) είναι το λογοτεχνικό "θραύσμα", η μορφή που ο ποιητής Οκτάβιο Παζ θεωρεί ως εκείνη "η οποία καθρεφτίζει καλύτερα την κινούμενη πραγματικότητα όπου ζούμε και υπάρχουμε..." Σ' ένα τέτοιο καθρέφτισμα πάνω, γράφτηκε...

Οι "Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου" διατηρούν το πρόσχημα της γραμμικής εξιστόρησης των περιπετειών μιας μεσοαστικής οικογένειας που οδηγείται σε διάλυση εξαιτίας της αδύνατης σύνθεσης πολλών διαφορετικών πραγματικοτήτων, πολλών νοηματικών τάξεων που συγκρούονται: το αληθινό τους όμως υλικό είναι το με την πρώτη ματιά αόρατο βάθος των κοινών "καθημερινών" συμβάντων. Το βάθος αυτό αποτελεί την έμμονη ιδέα μου, ο τόπος όπου κατοικεί η λυρική μου διάθεση ακονίζοντας την ιδιοτροπία της. Ούτε η τρέλα, ούτε η αμήχανη κινητικότητα της νέας γενιάς των εφήβων, ούτε η μικρο-πολ...

Το πρώτο ρίγος της "Θάλασσας" με διαπέρασε τον Ιούλιο του 1997 σε μια εξοχή της ΒΔ Πελοποννήσου. Ενσωμάτωσα εκεί τις σημειώσεις που είχα κρατήσει παλιότερα για ένα ποίημα με θέμα το χρόνο: σύντομα, είδα το κείμενο να προσλαμβάνει τη μορφή ενός αυτόνομου, μεγάλου σε μήκος έργου και, σαν τέτοιο, το επεξεργάστηκα τον επόμενο μήνα στη Σύρο. Επέστρεψα σ' αυτό το νανούρισμα της παράκτιας αϋπνίας, στην παράξενη αυτή βαρκαρόλα, το Δεκέμβρη του 1998, στην Αθήνα, επιχειρώντας την ψύχραιμη λείανση μιας τελικής εκδοχής, φέρνοντας έτσι λίγο απ' το καλοκαίρι της αρχικής ιδέας στη νύχτα τ...

Η ετυμολογία του ρήματος "δημιουργώ" είναι ενθαρρυντική και ταυτόχρονα περιεκτική μιας υπερβολικής αυστηρότητας κριτηρίων. Αναρωτιέμαι με τι δικαιολογία να παρουσιάσω στην Εκκλησία του Δήμου αυτό το σπαραγμένο ποίημα, αυτή τη διάτρητη πραγματεία της ανέφικτης εμβάθυνσης. Θα παρουσιάσω τελικά το φάντασμα ενός ποιήματος που πέθανε πρόωρα. Ε.Α.

Αφιέρωμα σε ένα από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής μεταπολεμικής ποίησης, τον Νίκο Δ. Καρούζο, παρουσιάζει η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του. Στον δημιουργό που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπηρέτησε μόνο το πεπρωμένο του, την ποίηση. Η έκθεση αυτή, παράλληλα με τις εκδόσεις του ποιητικού έργου του Νίκου Δ. Καρούζου και ένα μέρος ανέκδοτων χειρογράφων του, διαθέτει το επιπρόσθετο ενδιαφέρον να παρουσιάζει έργα του ζωγραφικά, που φιλοτέχνησε στην εναγώνια προσπάθεια να παγιδεύσει το αόρατο στην ορατότητα, όπως επίσης και έ...

Τα παλιά μου ποιήματα, που είχαν συγκεντρωθεί σ' ένα μικρό βιβλίο πριν από δέκα περίπου χρόνια, ήταν μόνο φαντάσματα ποιημάτων και πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν ζούσαν στ' αλήθεια. Επιπλέον, υπήρχε μια υπερβολή στο λυρισμό τους που σήμερα δε μου φαίνεται και τόσο πειστική, πόσο μάλλον καλόγουστη. Έμοιαζαν περισσότερο, αυτά τα κομμάτια, με ακρωτηριασμένες ιστορίες, κάτι σαν σκίτσα ή προσχέδια διηγημάτων και παραμυθιών: υποτίθεται ότι επρόκειτο για σελίδες που περιέγραφαν κάποια αινιγματικά γεγονότα, οι ίδιες όμως δεν έκρυβαν κανένα αίνιγμα, ούτε υπήρχε κάποιο δραματικό ίχν...

Μπορεί ο Σωκράτης, ως ένα σημείο, ν' ανιχνεύεται μέσα στον Kant, όπως ακριβώς η Σαμία Ήρα μέσα στον "Αμφίονα" του Laurens. Παρ' όλα αυτά, ενώ η λεγόμενη καθαρή σκέψη, αργά-γρήγορα, χωνεύεται και χάνεται, μέσα στον μεγάλο ρου του "κοινού συνειδέναι" -η λυρική, στον βαθμό που μπορεί να μετατραπεί ακαριαία σε εικόνα, διατηρεί όλα της πατρότητάς της τα ιδιαίτερα γνωρίσματα. Προβάλλεται σ' ένα επίπεδο αφανές αλλά, για τούτο, και απαραβίαστο. Δεν επεμβαίνει κανείς εύκολα στις πτυχές μιας "Νίκης". Ανάμεσα στο ζωντανό, πιθανόν, πρότυπο και στο τελικό αποτέλεσμα συνέβη να παρεμβληθε...