Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο χρόνος, με την αλάθητη διεργασία του απόδειξε ότι ο Αρθούρος Ρεμπώ ήταν ένας από τους πιο εμπνευσμένους ποιητές του καιρού του. Δύο από τα έργα του υπήρξαν μοναδικά και συνεχίζουν να είναι τέτοια για πολλούς λόγους. Το ένα από αυτά είναι "Το μεθυσμένο καράβι", το εκπληκτικό αυτό ποίημα ουτοπικού οραματισμού με τις σπάνιες ποιητικές εικόνες και τρόπο σύλληψης, που δεν έχει πάψει να μεταφράζεται και να αποτελεί ακόμα και θέμα μελέτης ίσαμε τώρα, σε πάμπολλες γλώσσες. Το "Μια εποχή στην κόλαση" είναι το άλλο. Πεζό ποίημα σε εννιά μέρη-ιστορίες αυτό, που ναι μεν βγαίνει μέσα...

Tελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι; Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου. Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε... Σκοτεινοί άνθρωποι, με λαμπρό όμως έργο: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Λαπαθιώτης, Artaud, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον, αφού οι ίδιοι -τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία πλέον δεν φοβότα...

(...) Επιπλέον, το περιεχόμενο του βιβλίου, εάν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο από άποψη στοχασμού- το λέω, διότι είναι προφανές, ότι οι σύγχρονοι ποιητές, δείχνουν να αγνοούν ότι η τέχνη δύναται να προσκαλεί σε στοχασμό- οπωσδήποτε, θα είχε νόημα καθόσον δεν θα διστάζαμε- επιτέλους- να θέσουμε πραγματικά ερωτήματα που ίσως να ανέτρεπαν ακόμη και την ίδια την ιστορία της λογοτεχνίας- των κολεγίων και των πανεπιστημίων. Διάφορα ψευδο-αστικά ερωτήματα που διατυπώθηκαν, έχουν τυραννήσει την τέχνη στον ίδιο βαθμό, που έχουν γλυκάνει τη ζωή όσων δεν έχουν κανένα ταλέντο σε αυτή. Έ...

Όταν οι άγγελοι περπατούν, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν θρύλους και παραμύθια. Οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια άλλη τους πλευρά, αλλόκοτη και μυστική. Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο. Το καλοκαίρι ακόμα δεν έχει φύγει. Η άνοιξη στέλνει απ' την αντίπερα όχθη τις σκληρές της αντανακλάσεις. Το αγρίμι του χειμώνα λουφάζει κρυμμένο στα μελαγχολικά σύννεφα. Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων....

Περιέχονται τα κείμενα: - Χειρόγραφο του Ε. Χ. Γονατά - Ε. Χ. Γονατάς, επιστολή στον Νίκο Εγγονόπουλο - Η α' σελίδα του Φυλλαδίου του Σταυράκη - "Ιστορία του άρχοντος και σπαθαρίου Σταυράκη" . Σχέδιο γενίτσαρη . Γλωσσάριο . Κώστας Γ. Τσικνάκης, σημείωμα - Ε. Χ. Γονατάς, επιστολή στον Νίκο Καχτίτση - Νίκος Καχτίτσης, επιστολή στον Ε. Χ. Γονατά - Στυλιανός Αλεξίου, από την "Οδύσσεια" του Ομήρου - Παύλος Καλλιγάς, "Ένας μανιχαϊκός ύμνος" - Μαρία Μπαλοπούλου, οκτώ ποιήματα - Ανθολόγιο ξενόγλωσσης ποίησης (μτφρ. Μαρία Υψηλάντη) . Φρανσουά Βιγιόν . Αρθούρος Ρεμπώ...

Η ανθολογία "Les poetes maudits" ("Οι καταραμένοι ποιητές"), εκδόθηκε για πρώτη φορά από τον Πολ Βερλέν το 1884, αφιερωμένη στους Κορμπιέρ, Ρεμπό και Μαλαρμέ, και καθιέρωσε τη μυθολογία του "καταραμένου", απόκληρου και πολλές φορές αυτόκτονα ποιητή στην ιστορία της γαλλικής ποίησης. Εκτός από τα ποιήματα των προαναφερθέντων, περιελάμβανε επίσης ποιήματα των Marceline Desbordes - Valmore, Villiers de l'Isle-Adam και "Pauvre Lelian" (του ίδιου του Πολ Βερλέν).

Ανθολογούνται: Γκυγιώμ Απολλιναίρ, Λουί Αραγκόν, Αντονέν Αρτώ, Πωλ Βαλερύ, Πωλ Βερλαίν, Μπορίς Βιάν, Ντομινίκ Γκραμόν, Ευγένιος Γκυγεβίκ, Πωλ Ελυάρ, Πιερ Εμμανυέλ, Μαξ Ζακόμπ, Φρανσίς Ζαμ, Πιερ Ζαν Ζουβ, Ζαν Καιρόλ, Ραϋμόν Κενώ, Πωλ Κλωντέλ, Ροζέ Κοβαλσκί, Τριστάν Κορμπιέρ, Βαλερύ Λαρμπώ, Ζυλ Λαφόργκ, Μισέλ Λεϊρίς, Ζαν-Πιερ Λεμαίρ, κόμης ντε Λωτρεαμόν, Στεφάν Μαλλαρμέ, Λοΰς Μασσόν, Ανρί Μισώ, Ζαν Μορεάς, Μαρί-Κλαιρ Μπανκάρ, Ζωρζ Μπατάιγ, Υβ Μπερζερέ, Υβ Μπονφουά, Αντρέ ντυ Μπουσέ, Αντρέ Μπρετόν, Σαρλ Μπωντλαίρ, Άννα ντε Νοάιγ, Μπερνάρ Νοέλ, Πιερ Νταινώ, Μισέλ Ντεγκύ, Ρομπέρ...

Ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο διασημότερος ποιητής του κόσμου εδώ και εκατό χρόνια, ο λυρικός με τις περισσότερες πωλήσεις σύμφωνα με το σύγχρονο βιογράφο του Γκράχαμ Ρομπ, στο τέλος της σταδιοδρομίας του, κι αφού είχε εξαντλήσει την ικανότητα του να πειραματίζεται και να διαπρέπει σε πρωτοτυπία και τόλμη στο χειρισμό του στίχου σταθερής μορφής, πέτυχε, στα είκοσί του χρόνια, να εναντιωθεί στις δεξιοτεχνικές αρετές του, να θάψει τους θησαυρούς του, να διαμορφώσει έναν κώδικα γλώσσας, που βρισκόταν πολύ κοντά στον αποκρυφισμό, και να τον χρησιμοποιήσει στη συγγραφή των "Εκλάμψεων". Έν...

"Κατέγραφα σιωπές, σκοτάδια, αποτύπωνα το άφατο. Καθήλωνα ιλίγγους." Όλη η προσπάθεια του Ρεμπώ, να σπάσει το φράγμα του ανέκφραστου. Να διαπεράσει το τείχος της σιωπής. Ν' αρθρώσει κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Από τη μια, η σιωπή των πραγμάτων. Η αφασική κατάσταση του κόσμου που πασχίζει να την υπερβεί. Από την άλλη, η εκστατική σιγή της ψυχής που πασχίζει να τη βιώσει και -το πιο δύσκολο- να την αποτυπώσει. Στη μέση, εκείνος, να δίνει τη μάχη και τελικά να συνθλίβεται, επιλέγοντας την παραίτηση - την ηθελημένη προσωπική σιωπή, αντίστοιχη με τη σιωπή των ερη...

Η παρούσα έκδοση συγκεντρώνει τα γράμματα του Ρεμπώ προς τη μητέρα του και την αδελφή του από το Άντεν και το Χαράρ, όπου ο μέγας Γάλλος ποιητής του 19ου αιώνα πέρασε τα έντεκα τελευταία χρόνια της ζωής του, σε συνθήκες δύσκολες και χωρίς εξωτισμό. O Ρεμπώ εγκαταλείπει οριστικά την ποίηση στο τέλος του 1873. Μετά από απίστευτες περιπλανήσεις που τον φέρνουν για χρόνια στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιάβα, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Κύπρο, εγκαθίσταται από τον Δεκέμβριο του 1880 στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας. Εναλλάσσοντας παραμονές στα υψίπεδα του Χαράρ (στην Αβ...

Όταν οι άγγελοι περπατούν, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν θρύλους και παραμύθια. Οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια άλλη τους πλευρά, αλλόκοτη και μυστική. Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο. Το καλοκαίρι ακόμα δεν έχει φύγει. Η άνοιξη στέλνει απ' την αντίπερα όχθη τις σκληρές της αντανακλάσεις. Το αγρίμι του χειμώνα λουφάζει κρυμμένο στα μελαγχολικά σύννεφα. Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων....

[...] Η ποίησή του είναι κατ' εικόνα της ζωής του, ταραχώδης, ζοφερή, οργισμένη, εκθαμβωτική, εξεγερμένη, περιγράφει την προσωπική του κόλαση και την αναζήτηση του απόλυτου, εξαπολύοντας παράλληλα μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα σαθρά θεμέλια της ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι ο πρώτος που ξεκαθαρίζει την ποίηση από κάθε στοιχείο παράδοσης και συμβατικότητας, αυτός που εγκαινιάζει εκρηκτικά τον μοντερνισμό. Παράλληλα, το έργο του εκφράζει επακριβώς την έννοια του "κλασικού", παραμένει πάντα σύγχρονο κι επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα. Ενέπνευσε (και συνεχίζει να εμπνέει) γε...

[...] "Μια εποχή στην κόλαση": ένα κείμενο αναμφίβολα διαχρονικό, αλλά ιδιαίτερα κοντινό στην εποχή μας. Σήμερα που όλα παγκοσμιοποιούνται κι οι αποχρώσεις σβήνουν στη μεταμοντέρνα ύφεση και αφωνία το "Μια εποχή στην κόλαση" ίσως να είναι το κατεξοχήν όχημα για μια καινούργια περιπέτεια, κολασμένη ή παραδείσια, διόλου πάντως χλιαρή και γκρίζα. Ένα κείμενο που δεν εντάσσεται πουθενά: ποίηση, μαρτυρία, αφήγημα, θεατρικός μονόλογος, φιλοσοφικό δοκίμιο, αυτοβιογραφία, χρονικό, ποιητική τέχνη, εξομολόγηση, ασκητική, προφητεία. Όλα αυτά και τίποτα απ' όλα αυτά. Μια πορεία από τ...

Ο Rimbaud είναι σαν ποιητής και σαν άνθρωπος ένα φαινόμενο. Παιδί σχεδόν έχει συμπληρώσει το έργο του. Εκτός από τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας, στην ποίησή του είναι φανερή η δίψα για το απόλυτο, η αγάπη της ουσίας, η βαθειά του απέχθεια για οποιοδήποτε καθιερωμένο κενό σχήμα, στην τέχνη και στη ζωή. Πνεύμα ανήσυχο και προσωπικότητα ολοκληρωμένη, είναι ένας πνευματικός επαναστάτης που θα μπορούσε να ανήκει στον πολυτάραχο αιώνα μας πιο πολύ, παρά στο δικό του. Σαν ποιητής έχει τη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα: ρωμαλέος, βίαιος, εικονοκλάστης, αλλά και απέραντα εσωτερικός, με πάθο...

Είναι άλλο πράγμα να μεταφράζει κανείς τα ποιήματα που αγαπά και απ' αυτά πάλι μόνον όσα θεωρεί πιο πρόσφατα· και άλλο πράγμα να περιορίζεται αναγκαστικά σε ορισμένα έργα, είτε για λόγους ιστορικούς -επειδή αντιπροσωπεύουν μιαν εποχή, ένα συγκεκριμένο ρεύμα, κάποιαν ιδιάζουσα πλευρά στην εξέλιξη ενός δημιουργού- είτε για λόγους αισθητικούς -επειδή αφορούν π.χ. σ' ένα σύνολο που δεν θα ήταν σωστό να κατατμηθεί. Στην πρώτη περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, η κρίση μας πρέπει να είναι αυστηρή. Ξέρουμε ότι εκεί ο μεταφραστής έχει το ελεύθερο, εάν βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδι...