Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη, γέννημα θρέμμα του σανιδιού. Πνεύμα ελεύθερο και ατίθασο, παρουσιάζει στο κοινό που τη λάτρεψε ως μοναδική ιέρεια της θεατρικής τέχνης και την αμφισβήτησε ως ανήθικη Γυναίκα, τη δική της, προσωπική ιστορία. Ομολογώντας χωρίς ενδοιασμούς, με τον δικό της απαράμιλλο τρόπο, πως πάσχει από υπερβολικό πάθος, όχι όμως από απεριόριστη δύναμη. Για την παθιασμένη αυτή γυναίκα, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης δεν είναι το ισχυρότερο που διαθέτει ο άνθρωπος. Είκοσι τρεις μέρες και είκοσι τρεις νύχτες δίνει την ψυχή της σε θεατρικούς...

Δεν είχε καμιά σημασία πως είχαμε "κάψει" μερόνυχτα με αναλύσεις κάθε είδους. Πως ταυτιζόμασταν σαν ένας άνθρωπος. Δεν είχε καμιά σημασία πως παραγνωριζόμασταν, και από την καλή και από την ανάποδη. Άλλωστε, η έκπληξη ξεπετιέται εκεί που δεν την περιμένεις, μέσα από τα αναμενόμενα. Άλλαξα πόδι, στο σταυροπόδι, για να απαλλαγώ από το μούδιασμα του ποδιού που κουβαλούσε το φορτίο του άλλου μου ποδιού. Τον άκουγα να μου μιλάει για το "πείραμα" που σκαρφίστηκε, ενώ πίεζα το μυαλό μου να σκεφτεί τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να τον αποθαρρύνουν. Έπινα τον καφέ μου παρισ...

Η συλλογή της ηθοποιού-συγγραφέα, Δήμητρας Παπαδήμα, αποτελεί μία βουτιά στις "αιματηρές" σχέσεις. Είναι η αναμέτρηση με τις αντοχές, η σύγκρουση με τις αναμνήσεις, το καθρέφτισμα των δεδομένων, η απόρριψη των κατακτημένων, ένας συνεχόμενος αναστεναγμός. Μελωδικά βήματα στη σκληρή πραγματικότητα.

"Έπειτα από αρκετό καιρό βρισκόμασταν οι τρεις μας, σε μοναχική διάταξη αλλά σε συντροφική παράταξη. Ας επικυρώναμε, λοιπόν, την ημερομηνία. Ακολούθησε το τσούγκρισμα των ποτηριών με περιεχόμενο το ''Όσα πάνε κι όσα έρθουν'' και ''Άσπρο πάτο''. Ήμασταν ελεύθερες και συναισθηματικά χρεοκοπημένες. Είχαμε ξεπεράσει τα όριά μας και με πεισματάρικη αισιοδοξία βαδίζαμε για τα επόμενα..." Μήπως μας απορροφούν ολοκληρωτικά μόνο οι αταίριαστοι έρωτες; Μήπως οι συμπτώσεις είναι οι κρυφές ανάγκες μας; Μήπως ψάχνουμε το παραμύθι; Και, από την άλλη, υπάρχουν μοιραίοι άντρες και μοιρα...

Όσοι νιώθουν µοναξιά ερωτεύονται συχνά κι ας µην είναι µόνοι! Όσοι από τη φύση τους είναι βουτηγµένοι στης µοναξιάς τα κρύα νερά ερωτεύονται µε πάθος. Κάποιες στιγµές στάζουν δάκρυ, άλλες σου χαµογελούν ναζιάρικα. Υπάρχουν µερικές σηµαδεµένες µε αίµα και ελάχιστες φορτωµένες χρυσάφι. Με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, όλες εξαφανίζονται σαν σαπουνόφουσκες.

"Mη βγάλεις δάκρυ, μην πεις κουβέντα, άσε τα βλέφαρα ακίνητα, τα χείλη μισάνοιχτα, τα ρουθούνια υγρά και, έχοντας γνώση πια, ξανακάν' το με τα μάτια μπηγμένα στα δικά μου μάτια. Eσύ κι εγώ, κανείς άλλος κοντά μας. Tώρα που σπουδάσαμε ο ένας τον άλλο, εύκολα θα ακροβατήσουμε στο τεντωμένο σκοινί. Mη ζητήσεις βοήθεια, μην ελπίσεις συμπαράσταση. Mόνοι μας και όπου βγει".

Οδός Πεζοδρομίου και γωνία Άγνωστης Λεωφόρου θα με πετύχετε, αν θελήσετε να με αναζητήσετε. Κι αν έπειτα απ' όλα αυτά βρείτε τη δύναμη να με κοιτάξετε στα μάτια και κοιταχτούμε, τότε να είστε σίγουροι πως θα... Αναγεννηθώ Παιδί! Μικρό κορίτσι, καληνύχτα.

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ Η παντοδύναμη λέξη είναι δημιούργημά του. Γράφεται απλά και σύντομα. Καθρεφτίζει την αγνότητα, αλλά όταν ξεφεύγει απ' το χαώδες στόμα του ούτε οι καυτές ανάσες που σκορπίζει στο κορμί μου ούτε το σάλιο που, φτύνοντάς με, μ' αυλακώνει δεν φτάνουν στην αλήθεια της πληγής μου. Δείξε μου το βάθος, "μωρό μου".

Μήπως μας απορροφούν ολοκληρωτικά μόνο οι αταίριαστοι έρωτες; Μήπως οι συμπτώσεις είναι οι κρυφές ανάγκες μας; Μήπως ψάχνουμε το παραμύθι; Και, από την άλλη, υπάρχουν μοιραίοι Άντρες και μοιραίες Γυναίκες στον Παράδεισο ή μόνο στην Κόλαση; Και τι συμβαίνει όταν πέσουμε πάνω τους; Τρώμε το μήλο μαζί τους ή μας δαγκώνει το φίδι; Τα υπαρκτά πρόσωπα της αληθινής αυτής ιστορίας αναρωτιούνται, αναμετριούνται και πάνε γυρεύοντας. "Μετά από αρκετό καιρό βρισκόμασταν οι τρεις μας, σε μοναχική διάταξη αλλά σε συντροφική παράταξη. Ας επικυρώναμε, λοιπόν, την ημερομηνία. Ακολο...

Ο Ηλίας είναι ένα νόθο παιδί που γεννιέται σε ένα χωριό από έναν απαγορευμένο έρωτα και αφήνεται από τη μητέρα του να τον μεγαλώσει ένας βοσκός, ο Αστέριος. Αν και πρέπει να ζήσει μια ζωή μακριά από τους φυσικούς του γονείς, η μοίρα του καθορίζεται από ένα άλλο συνταρακτικό γεγονός: είναι δίκαρδος, στα στήθη του χτυπούν δύο καρδιές, εξίσου δυνατές, αλλά και διαφορετικές, με τη μία να επιθυμεί αυτό που η άλλη καταριέται. Ο δίκαρδος Ηλίας βρίσκεται πάντα μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: οι γυναίκες που αγαπά αγγίζει ξεχωριστά καθεμία διαφορετικά συναισθήματα και ανάγκες στις καρδ...

Δύο γυναίκες απόλυτα διαφορετικές στον τρόπο που μοιράζονται τη ζωή τους με τους άντρες, αναζητούν το δικό τους μερτικό στη συγνώμη. Κι αν η μία αισθάνεται πως δε χρειάστηκε ποτέ να δώσει λόγο για τις πράξεις της, η άλλη νιώθει πως όλα τα χρόνια σιωπηλά δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να συγχωρεί. Ποια μπορεί να βγει νικήτρια στη ζωή;

Τι κι αν ήταν άντρας; Κοιτούσε τα άστρα κι έκανε όνειρα, γυρεύοντας τη μοναδική αγάπη. Όταν τη βρήκε... τη συνέθλιψε με το ίδιο του το χέρι. Γέμισε συντρίμμια την καρδιά του, ξέχασε ποιος είναι και, κυνηγημένος από τον εαυτό του, πήρε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Έγινε φυγάς δοσμένος για πάντα στη σιωπή. Ό,τι του 'χε απομείνει...

Σηκώθηκα στα σκοτεινά. Η πραγματικότητα παραήταν μίζερη για μένα. Περιέγραψα το όνειρο που μόλις είχα δει: Χτένισα τα μαλλιά μου κι έβαλα στα μάτια μολύβι. Εκείνος με είδε και γέλασε. Καθώς πλησίασε κοντά μου, εγώ έκανα τα πάντα για να του αρέσω. Μου είπε τρυφερά "Σε θέλω" κι ύστερα μου είπε "Σ' αγαπώ". Κοίταξα όμως δίπλα κι ήμουν πάλι μόνη. Ήθελα να τον κρατήσω μα τον άφησα να φύγει χωρίς να πω λέξη.

Εκείνη: Θα ξεκαθάριζε την κατάσταση πολύ ήρεμα. Είχε έναν άντρα ακουμπισμένο στο κορμί της κι έναν άλλο σφηνωμένο στην ψυχή της. Ο γνωστός της, αυτός που ακουμπούσε στο κορμί της, ζέσταινε την ψυχή της, ενώ ο άλλος, ο άγνωστος, ο σφηνωμένος στην ψυχή της, έκαιγε το κορμί της. Εκείνος: "Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, έστω και για μια νύχτα... Να κοιμηθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου". "Δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Θα σε χαϊδεύω όλη τη νύχτα". Τρόμαξε από την ομολογία του κι έφυγε πάλι. Μια γυναίκα ερωτευμένη με τον έρωτα. Ένας άντρας παραδομένος στον τρελό έρωτα. Μια διπλή...

Όσοι νιώθουν μοναξιά ερωτεύονται συχνά κι ας μην είναι μόνοι! Όσοι από τη φύση τους είναι βουτηγμένοι στης μοναξιάς τα κρύα νερά ερωτεύονται με πάθος. Κάποιες στιγμές στάζουν δάκρυ, άλλες σου χαμογελούν ναζιάρικα. Υπάρχουν μερικές σημαδεμένες με αίμα και ελάχιστες φορτωμένες χρυσάφι. Με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο πάνω κάτω χρόνο όλες εξαφανίζονται σαν σαπουνόφουσκες.

Μια μάνα, μα προπάντων, μια γυναίκα αφηγείται το έγκλημά της σε μια δημοσιογράφο, μέσα από την φυλακή. Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις μιας γυναίκας, που στην πραγματικότητα μοιάζουν με μονόλογο ή με εξομολόγηση της αγάπης που έγινε γι' αυτήν καταπέλτης για να της καταστρέψει την ζωή. Ο απαγορευμένος έρωτας ήταν εκείνος που στάθηκε μεγαλύτερος από κάθε λογική σκέψη. Η γυναίκα υπήρξε πιο ισχυρό στοιχείο μέσα της, από το ρόλο της μητέρας.