Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι γιατροί δε διακινδυνεύουν να βγάλουν τη σφαίρα από το κεφάλι του Τόμι και αυτός δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Τον ενοχλεί. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο δρόμο του Καζάκου. Γιατί δεν έτρεξε όταν είδε το όπλο να τον σημαδεύει στο κεφάλι. Και ο Θεός τι έκανε; Γιατί τον άφησε απροστάτευτο; Γιατί τον άφησε να έρθει στην Αθήνα; Γιατί δε τον έσπρωξε να φύγει μια ώρα αρχύτερα για το Λονδίνο, αφού εκεί ήθελε από την αρχή να πάει; Τώρα όλα μπερδεύτηκαν. Όλα σταμάτησαν. Και τα όνειρα και τα σχέδια. Ακόμη και η ηλικία του σταμάτησε στη νύχτα που τον πυ...

Κ όπως... Καλημέρα, Κλεφτοκοτάς, Κατηγορούμενος, Κορυδαλλός, Κρετίνος, "Κουσούρι", Κουρσούμι, Καλόγερος, Κίβδηλος, Κρυφή Κάμερα, Κάφκα, Καλομοίρα, Καρφί, Κάγκελο, Κερατάς, Κάλυψη, Κλικαδόρος, Κόμμα, Κενό, Κηφήνας, Κομήτης, Καρεκλοκένταυρος, Κουμάσι, Κοριός, Κολυμπηθρόξυλο, Καταθέσεις, Κεφάλαια, Κόλπο, Κορόιδο, Κοσμάκης, Κου-Κλουξ-Κλαν. "Παππού, μην ξεχνάς την Κάθαρση." "Καλά Κρασιά."

"Δεν τολμούσε να πλησιάσει. Ούτε και να κοιτάξει κατά κει. Το δάσος ήταν άγριο, παρ' όλη τη φθινοπωρινή του δόξα. Με ένα μαντίλι πράσινο από μετάξι, που άλλοτε, όταν φυσούσε, το ‘δενε στα μαλλιά της -καθώς του άρεσε του Γιώργου, για να μοιάζει, όπως της έλεγε, με τη μάνα του-, μ’ αυτό το μαντίλι τώρα, πατσαβούρα μέσα στα χέρια της, φίμωνε το στόμα της για να μη φωνάξει. Οι δυο τύποι της μυστικής αστυνομίας που την κρατούσαν παραμάσχαλα καταλάβαιναν το σπαραγμό της και δεν την έσπρωχναν προς τα κει που βρέθηκε το πτώμα του Γιώργου, του άντρα της. Μα έπρεπε τελικά να φτάσει ω...

[...] Ο τιμητικός τόμος για τον Guy/Michel Saunier "Κανίσκιον φιλίας" αποτελείται, μετά το βιογραφικό-μυθιστορηματικό "Χαιρετισμό" του Βασίλη Βασιλικού, από μελέτες για την Ελλάδα στους ποικίλους πολιτιστικούς σταθμούς της, στους οποίους ο Saunier συχνάζει άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Πέρα από τις δύο μελέτες της Ε. Αρβελέρ και του J.P. Vernant που αποτελούν ένα είδος τελετουργικής Εισόδου και Εξόδου, οι υπόλοιπες είναι οργανωμένες σε τέσσερις θεματικού άξονες (μερικές από αυτές αλληλοεμπλέκονται θεματικά) σε διαχρονική προοπτική. Πολλά θέματα συμπίπτουν με ορισμ...

«Το σώμα της, στιλπνό απ' το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απόκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να 'ναι κατ' ανάγκην ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη, όπου ο θείος μου...

Παρίσι - Ζυρίχη - Άαχεν - Στοκχόλμη - Φρανκφούρτη - Ρώμη - Ρότερνταμ - Παρίσι. Πώς άραγε συνδέει τις πόλεις αυτές ένας πλανόδιος πλασιέ εντύπων της Αντίστασης που τα διανέμει στους αυτοεξόριστους της χούντας, στα δύσκολα χρόνια 1967-1974; Όλα όσα λέγονται και δεν πράττονται, όλα όσα πράττονται χωρίς να λέγονται, πώς καταλήγουν στο να υφάνουν το σκηνικό απ' όπου αναπήδησε ένας Παναγούλης, ένα Καράγιωργας και τόσοι άλλοι επώνυμοι κι ανώνυμοι, σαν τον αφανή τροτσκιστή τον "Λάμπη τον Τρότσκα"; Όλα όσα δεν ξέρετε, όλα όσα υποθέτετε κι όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για τις υπόγει...

[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...

Με τον Αλέκο συνταξιδεύαμε στην πτήση 202 της Ολυμπιακής Αεροπορίας για το Παρίσι. Καθόμασταν δίπλα, μ’ ένα κάθισμα ανάμεσά μας κενό, που λειτουργούσε σαν γέφυρα. Είχα πάρει μαζί μου ένα αχαράκωτο καινούριο μπλοκάκι, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Καθώς βρεθήκαμε κι οι δύο ευδιάθετοι και άνετοι, χωρίς πολυκοσμία γύρω μας, αυθόρμητα μου γεννήθηκε η σκέψη εγώ να γράφω κάτι, να του το περνώ κι εκείνος μετά να σχεδιάζει. Του το είπα και η ιδέα του άρεσε. Ανταποκρινόταν στη βαθιά του επιθυμία της συνεργασίας του γραπτού λόγου με τη ζωγραφική. Μια παράδοση που στα χρόνια του Μεσοπολ...

Χαίρομαι το σώμα μου. Το περνώ από πόρτες, το σφυγμομετρώ με την ανάσα του ηλεκτρονικού μου ρολογιού, μετρώ το μπόι του με το χαμηλότερο κλαδί του πιο ψηλού δέντρου... Δεν περιμένω ωστόσο θαύματα. Δεν διατηρώ αυταπάτες. Η δουλειά είναι σκληρή. Από το "Greek Art Mycenea" πήγα στο "Solid Gold Agamemnon", για να περάσω έπειτα στο "Handicraft Medea" και να καταλήξω στο "Byzantine Coin". Είμαι ένας πλανόδιος πωλητής ταγαριών. Κι ένας πραματευτής της αγάπης που, ενώ πουλιέται με το κιλό, την αληθινή δεν τη βρίσκεις παρά με το σταγονόμετρο. Καμάκι άλλου καμακιού το μάτι δεν το...

Η ανά χείρας έκδοση, κατ' αρχάς, ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να λειτουργήσει ως ένα εισαγωγικό εγχειρίδιο στον κινηματογράφο του Κώστα Γαβρά. Η πολιτική θεματολογία των ταινιών του, ωστόσο, και ο τρόπος με τον οποίο τις υποδέχθηκε κάθε φορά η κριτική, επέβαλλε να προσεγγίσουμε ταυτόχρονα με τις ταινίες και το πολιτικό κλίμα της εποχής που γυρίστηκαν, όχι "αγιογραφικά" αλλά όπως τουλάχιστον αυτό καθρεφτίστηκε στα κριτικά σημειώματα γι' αυτές. Έτσι εξηγείται, π.χ., η παρουσία κειμένων όπως αυτό της Σιμόν ντε Μποβουάρ, που μόνο παρεμπιπτόντως αναφέρεται στις ταινίες του Γαβρά, α...

[...] Κατά την ανθολόγηση καταβλήθηκε προσπάθεια, ώστε να καλυφθεί σφαιρικά η καθημερινή, η λατρευτική ζωή, το περιβάλλον, οι συνήθειες, τα "άνθη" που βλάστησαν στην αθωνική Έρημο. Επιχειρήθηκε γλωσσική ενοποίηση και συγχρονισμός με τη σύγχρονη γλωσσική αντίληψη, διατηρήθηκαν όμως οι ιδιοτυπίες που εκφράζουν και το ύφος των συγγραφέων, όπως π.χ. του Νίκου Καζαντζάκη (μάχονταν αντί μαχόταν στο τρίτο πρόσωπο του ενικού στον Παρατατικό χρόνο και μαχόντουσαν στο τρίτο του πληθυντικού). Διορθώθηκαν σιωπηρά αβλεπτήματα ή λάθη οφειλόμενων σε άγνοια των αγιορείτικων δεδομένων. Σ...

Αγάπη μου, αγάπη μου και πάλι αγάπη μου. Αγάπα με, αγάπη μου, με αγάπη. Δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη. Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται, αγάπη μου, σκουπιδάκια στη μηχανή που πρόσκαιρα σταματά είναι τα εμπόδια. Τα σκουπιδάκια βγαίνουν, η μηχανή καθαρίζεται κι απαθανατίζει το συγκλονιστικό πάντρεμα του Πάνω και του Κάτω κόσμου, όταν τα δυο γίνονται ένα, όταν δεν υπάρχουν αντίθετα πια, αρσενικού - θηλυκού, άσπρου - μαύρου. Γι’ αυτό σου έλεγα πριν πως η αγάπη είναι ελευθερία, γιατί η ελευθερία δεν έχει αντίπαλο. Είναι μόνη της. Αυτοδιοικείται. Αυτοφορτίζεται. Αυτοκινείται.

«Ήταν καλοκαίρι του ’80 ή του ’81, είκοσι χρόνια πριν, όταν ανεβήκαμε με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τη Βάσω, τη γυναίκα του (παντρεύτηκαν στην εκκλησία ένα χρόνο αργότερα), στο νησί μου, τη Θάσο, κι εκεί ο Στέλιος ήταν πανευτυχής, γιατί μαζί με τους κατοίκους του νησιού, που τον αγαπούσαν, βρήκε και στις θάλασσές του άφθονα ψάρια που σπεύδαν να αγκιστρωθούν στο τσαπαρί του, σαν να έψαχναν και αυτά, τα άφωνα, τη μεγάλη φωνή. »Πρωί και απόγευμα, σούρουπο, βγαίναμε για ψάρεμα με τη βάρκα του Αντώνη και τα μεσημέρια, κάτω από τα πεύκα, καθόμασταν οι δυο μας μπροστά σ’ ένα μαγνη...

Η ελληνική ποίηση ανθολογημένη, από τον Ρήγα έως σήμερα, σε πολυτελής πανόδετη έκδοση "Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας......

Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει... και ονειρεύεται... Και εμπνέει τους συγγραφείς της που μέσα από κείμενα βιωματικής μνήμης, στο "φωτισμό" και στις "σκιές" κάθε εποχής και με τη δική του όραση και ευαισθησία ο καθένας, "αιχμαλωτίζουν": τη γοητεία του κυριακάτικου απογεύματος στις κερκίδες· τις έντονες συγκινήσεις και τη "μυθολογία" του κόσμου της μπάλας· την ατμόσφαιρα και την αίσθηση της Θεσσαλονίκης που περιστρέφεται γύρω από τις ομάδες της, τους παίκτες της, τους φιλάθλους της. Αναβλύζει έτσι μια πόλη που πάλλεται και εκφράζεται στα κυριακάτικα καφενεία (Τηλ. Αλαβέρας), σ...

«Δεν υπήρχε θέμα εκλογής. Όσα λειτούργησαν πριν γνωριστούν, ο Ευρωπέος και η Ωραία, ήταν ανεξάρτητα απ' αυτούς, αφού οι ίδιοι δεν τα προσδιόρισαν. Έτσι, απ' τη μέρα που αντάμωσαν (μόνο μοιραία δεν την αποκαλούμε, αφού τόσες συγκυρίες χρειάστηκε να δουλέψουν γι' αυτήν), εκείνη με τη λεμονάδα της κι αυτός με το καλαμάκι που της πρόσφερε χώνοντάς το βαθιά μες στο μπουκάλι, απ' τη μέρα αυτή δε χώρισαν ούτε μια στιγμή στις περιπέτειες και στις προσσεληνώσεις ενός ολόκληρου βίου».

«Μια σελίδα πριν το κάπνισμα είναι απαραίτητη, για να μπορέσω να βρω την ισορροπία μου με τη μέρα. Κανείς δεν ξέρει τι συνέβη μια νύχτα ολόκληρη. Ξυπνούμε κάθε πρωί απορημένοι, φορτωμένοι με όνειρα δυσεξήγητα. Όλα ήταν άσχημα. Όλα στη συμβολική των ονείρων δεν προμηνούσαν τίποτα καλό. Ώσπου να φύγω, δυστυχώς, έτσι θα πάει. »Ωστόσο η ισορροπία με τις λέξεις σημαίνει για μένα ισορροπία με τον κόσμο. Αν δεν αποκαταστήσω πρώτα τη σχέση μου μαζί τους, καμιά ισορροπία με τους ανθρώπους δεν μπορεί να αποκατασταθεί. Αυτό είναι η συγγραφική μου αναπηρία. Ο λόγος, βοηθητικό στοιχείο...

"Τη γνώρισα σαν ένα σκάφος που η φουρτούνα το ξέβρασε σε μιαν ακρογιαλιά της δικής του Ιθάκης, γνώριμη μα και γυμνή, άδεντρη μα κι αγαπημένη - αυτή την ίδια την Ιθάκη που την ανάγκασε, άλλοτε, να οδυσσέψει στα ξένα. Τώρα τη δέχτηκε, με τσακισμένα τα πλευρά του σκαριού της, το τιμόνι απείραχτο και τη μηχανή επώδυνα τραυματισμένη. Έτσι τη γνώρισα μόλις, μετά τις πρώτες αναγνωριστικές συναντήσεις, αρχίσαμε να τρυπάμε τη φλούδα του καρπού και να προχωρούμε ολοένα και πιο βαθιά στη σάρκα του, πριν φτάσουμε στο δικοτυλήδονο κουκούτσι, τον πυρήνα του έρωτά μας".