Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Βασίλης Βασιλικός, μετά από 50 βιβλία που μεταφράστηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες επιστρέφει στο Χρονικό, στο είδος που τον κατέταξε ανάμεσα στον Μέιλερ και στον Καπότε. Μόνο που αυτή τη φορά το Χρονικό δεν γράφτηκε ποτέ. Η νουβέλα "Ντίβα" είναι, λοιπόν, η ιστορία μιας ακύρωσης. Αλλά καμιά φορά συμβαίνει όσα δεν ειπώθηκαν τον καιρό που έπρεπε, να λέγονται με πιο αποκαλυπτικό τρόπο λίγο αργότερα.

Η παρούσα Ανθολογία είναι το αποτέλεσμα μιας σκέψης που γεννήθηκε στο μυαλό του ανθολόγου το 2012 προκειμένου να υποστηρίξει εμπράκτως και σε καθημερινή βάση την ποιητική δημιουργία και να εμπλουτίσει την ποιότητα των αναρτήσεων στο νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που μπήκε ορμητικά στη ζωή μας, το facebook. Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί, ο ανθολόγος, φορώντας το προσωπείο του χαρτοκόπτη, αναρτά ένα ποίημα που καλύπτει την αναγνωστική του απαίτηση και προσδοκία και το συνοδεύει με μία εικόνα εξωφύλλου του βιβλίου από το οποίο προέρχεται, με φωτογραφία του ποιητή ή της ποιήτριας και...

Ένας μεσήλικας συγγραφέας αποτυπώνει την ερωτική ιστορία του με μια πολύ νεότερή του γυναίκα στη Νέα Υόρκη του 1980, λίγο καιρό μετά την ξαφνική απώλεια της αγαπημένης του. Αυτός, ακαταμάχητος εραστής, τρυφερός και κυνικός μαζί, τσακισμένος από τον θάνατο της συντρόφου του, καταφτάνει στις ΗΠΑ τον χειμώνα του 1979-1980 για να δώσει μια σειρά διαλέξεων σε πανεπιστήμια. Εκεί γνωρίζει τη νεαρή Φλώρα, φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής, που εμφανίζεται ως από μηχανής θεός στο δράμα του άντρα. Μια γνωριμία που γρήγορα θα εξελιχθεί σε θυελλώδη έρωτα, σε σχέση βαθιά, σαρκική και ψυχική,...

Το μαγαζί του κάθεται, ίδιο παγιδευμένο ζώο: κοιτάζει γύρω του, μήπως του την ανάψουν απ' την πλάτη, κοιτάζει μπροστά, μέσα απ' το σπασμένο παράθυρο, την άκρη του δρόμου. Κάθε αυτοκίνητο που σταματά. Κάθε πελάτη. Μικραίνει τα μάτια του απ' τη μυωπία. "Η πολλή κάλμα τελευταία δεν βγάζει σε καλό. Η πείρα μού δίδαξε να φυλάγομαι απ' την ησυχία". Μπαίνοντας τον είδα να συζητάει με κάποιον. Μου φάνηκε της "κόζα". Βγήκαν έξω οι δυο τους. Σε λίγο ο Βάγγος γύρισε μόνος του. [...]

Οι γιατροί δε διακινδυνεύουν να βγάλουν τη σφαίρα από το κεφάλι του Τόμι και αυτός δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Τον ενοχλεί. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο δρόμο του Καζάκου. Γιατί δεν έτρεξε όταν είδε το όπλο να τον σημαδεύει στο κεφάλι. Και ο Θεός τι έκανε; Γιατί τον άφησε απροστάτευτο; Γιατί τον άφησε να έρθει στην Αθήνα; Γιατί δε τον έσπρωξε να φύγει μια ώρα αρχύτερα για το Λονδίνο, αφού εκεί ήθελε από την αρχή να πάει; Τώρα όλα μπερδεύτηκαν. Όλα σταμάτησαν. Και τα όνειρα και τα σχέδια. Ακόμη και η ηλικία του σταμάτησε στη νύχτα που τον πυ...

«Δεν υπήρχε θέμα εκλογής. Όσα λειτούργησαν πριν γνωριστούν, ο Ευρωπέος και η Ωραία, ήταν ανεξάρτητα απ' αυτούς, αφού οι ίδιοι δεν τα προσδιόρισαν. Έτσι, απ' τη μέρα που αντάμωσαν (μόνο μοιραία δεν την αποκαλούμε, αφού τόσες συγκυρίες χρειάστηκε να δουλέψουν γι' αυτήν), εκείνη με τη λεμονάδα της κι αυτός με το καλαμάκι που της πρόσφερε χώνοντάς το βαθιά μες στο μπουκάλι, απ' τη μέρα αυτή δε χώρισαν ούτε μια στιγμή στις περιπέτειες και στις προσσεληνώσεις ενός ολόκληρου βίου».

«Το σώμα της, στιλπνό απ' το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απόκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να 'ναι κατ' ανάγκην ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη, όπου ο θείος μου...

"Το σώμα της, στιλπνό απ' το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απόκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να 'ναι κατ' ανάγκην ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη, όπου ο θείος μου...

Black on flat water past the jonquil lawns Riding, the black swan draws A private chaos warbling in its wake, Assuming, like a fourth dimension, splendor That calls the child with white ideas of swans Nearer to that green lake Where every paradox means wonder. Μαύρος σ'ακύμαντα νερά τραβώντας πέρα απ'το γρασίδι Με τα μανουσάκια, ο μαύρος κύκνος σέρνει Ένα ιδιωτικό χάος κελαρυστά στο πέρασμά του, Φορώντας, σαν τέταρτη διάσταση, μεγαλείο Τέτοιο που τραβά το παιδί με λευκές ιδέες κύκνων Πιο κοντά σε αυτήν την πράσινη λίμνη Όπου κάθε παράδοξο σημα...

Ένας Άραβας μονάρχης -τύπος Σιχανούκ- που έχει εξοριστεί από τους κόκκινους μουφτήδες στη Ρώμη -εν είδει Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ-, και ένας διανοούμενος που εγκαθίσταται στην Αιώνια Πόλη για να συγγράψει τη βιογραφία του εξόριστου άνακτα, αποτελούν τους δύο βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος. Ποιοι όμως βρίσκονται από πίσω τους και καθορίζουν τη ζωή τους και τον θάνατό τους σαν να επρόκειτο για ανήμπορες μαριονέτες; Ποιοι επιθυμούν τη δολοφονία του μονάρχη; Πώς οι μεγαλοεκδότες γνωρίζουν τη σχεδιαζόμενη εκτέλεσή του; Μήπως έχουν πληροφορίες από τις πολυεθνικές πετρελαί...

"Σε βλέπω σαν μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ζητά να με ξαναπεριλάβει. Να χωνευτώ μέσα στη ζέστα σου. Και μετά την τελευταία φορά, ξάπλωσες πάνω στα πόδια μου, απ' την αντίθετη πλευρά της καρδιάς σου. Τίποτα δεν πρόλεγε πως ήταν η τελευταία. Δεν είχες προλάβει να γεράσεις. Τις πρώτες, τις ελάχιστες άσπρες τρίχες που εμφανίστηκαν στους κροτάφους σου τις αγαπούσες. Το ότι θα σου δινόταν να γεράσεις για σένα ήταν ευτυχία. Γιατί σήμαινε πως θα ζούσες".

1993. Όλο και περισσότερο το Παρίσι αυτό, της μοναξιάς, μου θυμίζει το Παρίσι της αυτοεξορίας. Γκρίζο, αδιάφορο. Κράτησα ημερολόγια, μα δεν έγραψα ιστορίες τις ιστορίες που έγραφα άλλοτε, που μυθοποιούσα το μικροπεριστατικό με μιαν ευκολία απίστευτη.... Αυτήν τη βδομάδα έχω δουλειές. Το αμπαλάρισμα είναι το Σάββατο. Μια αγωνία με κατέχει αόριστη. Ο Βαλέριο (ο γάτος) στενάζει, όπως στέναζε και πριν από την επέμβαση. Είναι ένα παράπονο μοναχικού άντρα. Όπως το λέει κι ο Ελύτης στον "Αγράμματο και στην Ωραία", "σκόρπισε σπέρμα κι έσπειρε άστρα". Κάπως έτσι κι ο Βαλέριο,...

Απίστευτες και απίθανες σπαρταριστές ιστορίες, απίστευτος κόσμος, λαϊκός, αντρικός, πολυγαμικός: η "Ελλαδάρα" του ογδόντα, η τρελή χώρα των Λωτοφάγων που αναδύεται ατόφια μέσα από την ελευθεριακή συνεύρεση όλων των φυλών και των φύλων, προβάλλει δυναμικά σ' αυτό το βιβλίο ως αιωνίως προκλητική γυναίκα. Η τολμηρή περιγραφή της ερωτικής πράξης εδώ έχει την ίδια μυητική δραστικότητα που σφραγίζει την ανάγνωση του ερωτικού Ανδρέα Εμπειρίκου, με τη διαφορά ότι στο παρόν βιβλίο το ανελέητο χιούμορ του Βασιλικού προσθέτει ένα ανακουφιστικό αίσθημα γι' αυτή τη μυθική χώρα των Μακ...

Ένα μωσαϊκό της δεκαετίας του 1970, των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Παλαίμαχοι ρεμπέτες, η φυλή των Μπάο Μπάο, ένα παλιό μπαούλο με προσωπικά αντικείμενα, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά που ζητάει σεξουαλική ανακούφιση, η άρνηση ενός Μάρτυρα του Ιεχωβά να στρατευτεί, ένας άντρας που αναπολεί τη χαμένη του αγάπη μέσα από ένα κολάζ φωτογραφιών από τον χώρο της πολιτικής, της τέχνης και του αθλητισμού, ένας οικολόγος φιλοβασιλικός, Μολούκοι τρομοκράτες που δίνουν ζωή σε έναν απόκληρο, ένας καταξιωμένος αριστερός συνδικαλιστής, το απωθημένο ενός α...

"Ο συγγραφέας εδώ αναμοχλεύει, επεξεργάζεται και αξιοποιεί, με λεπτότητα, με τέχνη, με λυρική έξαρση, τις αναμνήσεις του. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου μπερδεύει το παρελθόν με το παρόν, ανακαλεί παραστάσεις από τα παλιότερα χρόνια της ζωής του, και με πλαίσιο πάντα τη Θεσσαλονίκη, εκφράζει την απόλυτη αποξένωσή του από τον κόσμο". Έτσι υποδεχόταν ο Απόστολος Σαχίνης τις "Φωτογραφίες" του Βασίλης Βασιλικού το 1964. Ένα μοντερνιστικό μυθιστόρημα, που ανανέωσε τους εκφραστικούς τρόπους της πεζογραφίας και διατηρεί αμείωτη τη φρεσκάδα του έως σήμερα. Εξαντλημένες από την...

"Με τις "Φωτογραφίες" ο Βασίλης Βασιλικός συνεχίζει [...] τους εκφραστικούς πειραματισμούς του. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο νέος αυτός πεζογράφος [...] καταβάλλει μια συνειδητή κι επαινετή προσπάθεια για ανανέωση στα εκφραστικά μέσα της αφηγηματικής πεζογραφίας μας: αναπτύσσει παλιά θέματα -τις ερωτικές, ψυχικές και σαρκικές σχέσεις ενός ζευγαριού π.χ- με νέο τρόπο, με νέα μορφή, με νέα τεχνική [...]. Ο συγγραφέας εδώ αναμοχλεύει, επεξεργάζεται και αξιοποιεί, με λεπτότητα, με τέχνη, με λυρική έξαρση, τις αναμνήσεις του. 0 κεντρικός ήρωας του βιβλίου μπερδεύει το παρελθόν...

Μπήκα σ' ένα μπαρ. Ο ξένος ανταποκριτής ενδιαφερόταν ακόμα να μάθει ποιος σκότωσε τον Πολκ. Στο "καθιστάδικο" ένα "βλαχοκυρίζι" έλεγε σ' ένα "χεβιμεταλά" ότι το βράδυ θα πήγαιναν σε μια καινούργια ντίσκο που άνοιξε στη Βουλιαγμένης, "εκατό μέτρα πέρα από κει που σκοτώθηκε ο Παναγούλης". "Τώρα με φώτισες". "Ακριβώς. Στο φωτάδικο δίπλα". Παναγούλης, Μανδηλαράς, Λαμπράκης, Μπελογιάννης, Βελουχιώτης, μαρτυρικά πεσόντες. Οι ωραίοι Ωρεοί απομακρύνονταν ολοένα. Γίνονταν τόπος συμβολικός μιας κατάστασης. Είμαστε λίγοι, μα πιστοί στων αγγέλων τις τάξεις. "Οι ωραίοι Ωρεοί", κληρονόμ...

Υπάρχουν όνειρα που αντιπαλεύουν τη λογική, τις κοινωνικές αναπαραστάσεις, τις ασυμμετρίες και τις σχέσεις εξουσίας και τεκμηριώνονται από το ανάβλυσμα των συναισθημάτων μας, και όνειρα που πωλούνται στην αγορά, δεύτερο χέρι, συσκευασμένα σε τιμή ευκαιρίας, όνειρα ανταλλάξιμα. Όναρ ημερόφαντον, Γυφοσανίδες και υαλοβάμβακες, Ιστορίες μεταναστών, Το μήνυμα της βροχής, Η έξωση, Στα γρανάζια της γραφής, Τράνζιτο. Επτά διαχρονικές ιστορίες που ακουμπούν και ερμηνεύουν το σήμερα, οι οποίες όμως αρδεύονται από παραποτάμια όνειρα, έτσι όπως αυτά εικονοποιούνται στην καθοριστική...