Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια διεπιστημονική προσέγγιση για το πώς μιλάμε σε παιδιά για το παρελθόν μέσα από ένα διάλογο ανάμεσα σε αρχαιολόγους, ανθρωπολόγους, μουσειολόγους και ψυχολόγους από διάφορες χώρες. Το να μιλήσουμε στα παιδιά για το παρελθόν δεν είναι πρωταρχικά θέμα τχνικών σχετικά με το πώς θα τους μιλήσουμε γι' αυτό. Αφορά κυρίως το ποιο παρελθόν επιλέγουμε ν' αφηγηθούμε, ποιου παρελθόν, καθώς και το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται και τις αξίες που αυτό εμπεριέχει. Έστι, το παρελθόν γίνεται επίσης ένας τρόπος να αξηγήσουμε πολλές πλευρές της "αλήθειας", όπως μπορούμε να τη...

Η έκθεση του Μιχάλη Μανουσάκη "Ο χώρος του χρόνου" συνεχίζει κατά τρόπο ευκταίο το εκθεσιακό πρόγραμμα "Επέστρεφε", ως δεύτερη κατά σειρά παραγωγή, μετά την εναρκτήρια με τα θεατρικά κοστούμια και προσωπεία του Γιάννn Μετζικώφ. Σκοπός του προγράμματος είναι να παρουσιαστεί στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων το εικαστικό έργο καλλιτεχνών, ήδη καταξιωμένων αλλά και νεώτερων, με καταγωγή και βιώματα από την Κρήτη. Ως μόττο αυτής της σειράς εκθέσεων προτάσσεται ο τίτλος του γνωστού ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη ("Επέστρεφε", 1912). Σαφώς αυτή η σύνθεση του αλεξανδρινού ποιητή...

Ο Κωστάκης δε θέλει να πάει στο σχολείο, δε θέλει να σκέφτεται το θρανίο, γιατί βγάζει σπυράκια. Όμως ο σκύλος του ο Αζόρ τρελαίνεται για τα Μαθηματικά, τη Γεωγραφία και την Ιστορία. Πώς θα πείσει ο Αζόρ τον Κωστάκη να πάει στο σχολείο και να μη μείνει αγράμματος; Διασκεδαστική ιστορία, όμορφα εικονογραφημένη, που μαθαίνει στο παιδί να αγαπά το σχολείο και τη γνώση.

Ο Κωστάκης δε θέλει να πάει στο σχολείο, δε θέλει να σκέφτεται το θρανίο, γιατί βγάζει σπυράκια. Όμως ο σκύλος του ο Αζόρ τρελαίνεται για τα Μαθηματικά, τη Γεωγραφία και την Ιστορία. Πώς θα πείσει ο Αζόρ τον Κωστάκη να πάει στο σχολείο και να μη μείνει αγράμματος; Διασκεδαστική ιστορία, όμορφα εικονογραφημένη, που μαθαίνει στο παιδί να αγαπά το σχολείο και τη γνώση.

Περιέχει τα διηγήματα: "Μια γυναίκα δεύτερης κατηγορίας", "Ένας κατώτερος αξιωματικός", "Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς", "Μια παρόδια κωμωδία", "Η επιμόρφωση του Ότις Γιρ", "Η δική μου αληθινή ιστορία φαντασμάτων", "Μπε, μπε, μαύρο πρόβατο", "Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς", "Ο παράξενος περίπατος του Μόρομπι Τζουκς".

Σε μιαν αφέγγαρη χώρα έλαμπε το φεγγάρι μόνο σαν ανάμνηση πια μέσα σε παλιές ιστορίες. Ώσπου ένα κορίτσι καταφέρνει να το ξαναφέρει στον ουρανό της χώρας κάνοντας ευτυχισμένους όλους τους υπηκόους. Και το κορίτσι το λέγαν Φεγγαρένια. Όμως ο βασιλιάς, σκληρός, αυταρχικός κι ανόητος, έβγαλε διαταγή πως μόνο αυτός είχε δικαίωμα να υψώνει τα μάτια του στον ουρανό. Μόνο δικό του το φεγγάρι. Όλοι οι άλλοι έπρεπε να πηγαίνουν με σκυφτό κεφάλι. Κι αν τολμούσε κάποιος να παραβεί την εντολή του, η τιμωρία θάνατος! Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν μια νύχτα πίνοντας νερό στην ακροποταμι...

Έπεσε σε μαύρη απελπισία ο Λεοπόλδος. Πώς να περιμάζευε τόσες χιλιάδες ποντίκια; Έτρεχε σαν τρελός στους δρόμους και όποια συναντούσε τα παρακαλούσε να επιστρέψουν μες στους πίνακες του, εκεί ήταν η θέση τους. Μα εκείνα ούτε παρακάλια άκουγαν ούτε φοβέρες. Οι καθηγητές, η μάνα του, οι φίλοι και οι συμφοιτητές του πολύ τον συμπονούσαν και σκέφτονταν με ποιον τρόπο να τον βοηθήσουν. Να έπιαναν τα ποντίκια με δίχτυα και απόχες; Αδύνατον, γιατί ειδικά αυτά τα ποντίκια ήταν στα πόδια πολύ πιο γρήγορα από γάτες και ανθρώπους. Να τα σκότωναν με σανίδες; Δεν άντεχε να ακούσει κάτι...

Για δύο πράγματα τρελαινόταν ο χοντρούλης γάτος Αρσέν, για τα καπέλα και τα κόμικς. Μπορούσε να υπομείνει όλες τις κακουχίες του κόσμου, όμως του ήταν αδιανόητη ακόμη και μία μέρα από τη γατίσια ζωή του χωρίς κόμικς και καπέλα. Ξεχείλιζε από κέφι και χαρά ο Αρσέν κι ασταμάτητα έπαιζε με τα παιδιά, τους άλλους γάτους ακόμη και μ' ένα απλό χαρτάκι. Είχε το πιο καλαίσθητο σπίτι της φτωχογειτονιάς του, διώροφο, φτιαγμένο από παλιά χαρτοκιβώτια, σμηλεμένο με πολλή φαντασία και τρελό μεράκι. Ώσπου μία μέρα, εκεί που καθόταν και διάβαζε για εικοστή φορά ένα από τα αγαπημένα...

Ο γάτος Ξενοφών ζει στην αυλή του αρχαιολογικού μουσείου ενός ελληνικού νησιού. Ένα φθινόπωρο αποφασίζει να ακολουθήσει τα χελιδόνια στην Αίγυπτο, όπου ζει στην αυλή ενός άλλου μουσείου, με διαφορετικά αρχαιολογικά ευρήματα. Όμως σύντομα η νοσταλγία για την πατρίδα κι ένα όνειρο σημαδιακό τον οδηγούν πίσω στο νησί. Τι θα βρει άραγε εκεί; Μια παραμυθένια ιστορία κεντημένη με θαυμαστές αλήθειες, ποιητική, μαγική και ζεστή σαν το πολυαγαπημένο Άγαλμα που Κρύωνε.

"Καλά τα ρωσικά, καλά τα πιροσκί και οι βόλτες με τη Μάρω, καλές και οι τσιχλόφουσκες, μα πάνω απ' όλα η μουσική!" σκεφτόταν ο Γατούλης. Δεν πίστευε στην τύχη του. Τι ευτυχία να μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα της κυρίας Λελέ, όποτε του κάπνιζε. Κεραμιδόγατος και σπιτόγατος μαζί. Κι αυτό το πιάνο! Τι μαγικό όργανο! Τι μουσική! Δε χόρταινε ν' ακούει την κυρία Λελέ, που όταν έπαιζε πιάνο γινόταν, λες, κοριτσάκι, της έφευγαν μεμιάς οι πόνοι απ' τα χέρια και τα πόδια. Τα δάχτυλα της γλιστρούσαν στα πλήκτρα, πότε γρήγορα και δυνατά, κι άλλοτε πάλι σαν πούπουλο, σαν βελουδένιο χ...

Στον ουρανό, πάνω από την Αθήνα, καταφθάνει καβάλα σε ιπτάμενη σόμπα ο καλός μάγος Λελουμπλίν, παρέα με το φιλαράκι του, τον Παρμενίωνα. Η αποστολή του και δύσκολη είναι και όμορφη. Θέλει ν' αλλάξει ένα σωρό πράγματα στην πόλη. Να της δώσει χρώματα και ευωδιές, να μεταμορφώσει σε παιχνίδια κάθε τι άχρηστο και πεταμένο, να ταξιδέψει τα παιδιά με μαγικές τσικλόφουσκες πάνω από νησιά, να ξαμολύσει όλα τα αγάλματα των μουσείων στους δρόμους για μια νύχτα. Δεν έχουν τελειωμό τα κατορθώματα του Λελουμπλίν, κι η πόλη πλημμυρίζει κέφι και χαρά. Όταν όμως αποφασίζει να χαρίσει φαντα...

"Χωρίς φίλους η ζωή μοιάζει με αυτοκίνητο χωρίς ρόδες" λέει κάθε τόσο ο παππούς. Αλλά και εγώ είμαι αχόρταγος στη φιλία. Γι' αυτό παίζω με τη φαντασία μου το παιχνίδι του φίλου που αλλάζει: μεταμορφώνω τον Τάκη πότε σε ποδήλατο, πότε σε βιβλίο και πότε σε σκύλο! Ναι, καλά ακούσατε. Ευτυχώς που είναι ο καλύτερός μου φίλος και δε μου θυμώνει!

Μια μέρα ο καλλιτέχνης Ανρί Ματίς έκοψε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί σε σχήμα ενός μικρού πουλιού... Έτσι ξεκινάει η ιστορία για μια νέα τέχνη, αντιπροσωπευτικά δείγματα της οποίας παρουσιάζονται εδώ: έγχρωμες αναπαραγωγές οκτώ έργων του Ματίς, τρεις από αυτές μεγάλες και αναδιπλούμενες.

Στον ουρανό πάνω απ' την Πόλη φύτρωσε μια καρπουζιά κι έκανε κάθε χρόνο ένα τεράστιο καρπούζι που το γεύονταν με πανηγύρια στη μεγάλη πλατεία χιλιάδες κόσμος. Τύχη μοναδική και ευλογία εκείνο το τεράστιο καρπούζι! Κάποιον Αύγουστο όμως, κι ενώ κόντευε η στιγμή να το κόψουν, το καρπούζι άφαντο. Ποιος το έκλεψε, πώς και γιατί; Κανένας δεν είχε δει τον κλέφτη, μόλο που παραφύλαξαν άγρυπνοι όλοι οι κάτοικοι της Πόλης. Το ίδιο συνέβη και τις επόμενες χρονιές, ώσπου ο μικρός γιος του φούρναρη, ονειροπόλος κι άφοβος, παίρνοντας τη φλογέρα του αποφασίζει να κρυφτεί μες στο καρπούζι...

Τυχερά τα παιδιά της μικρής γειτονιάς! Είχαν κοντά τους ένα γερο-ναυτικό, τον κύριο Ευρυβιάδη, που μπέρδευαν συνέχεια τ' όνομά του και τον φώναζαν κύριο "Αύριο-βράδυ". Κι εκείνος, που αγαπούσε όλα τα παιδιά σαν εγγονάκια του, τους έλεγε ιστορίες, παραμύθια, τους έφτιαχνε παιχνίδια και προπαντός γλυκά όνειρα για τον ύπνο τους. Μάλιστα, όνειρα! Ένας ξύλινος γλάρος έγινε ο ονειροκουβαλητής του κυρίου "Αύριο-βράδυ". Πετούσε κάθε νύχτα στον ύπνο των παιδιών. Σ' αυτά τα ονειροπετάγματα δεν έλειπαν οι απρόβλεπτες περιπέτειες. Πόσο καιρό, αλήθεια, κράτησαν τα γλυκά όνειρα;