Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τη φλόγα για την έναρξη των Μεγάλων Αγώνων της Αθήνας θα την άναβε στο Στάδιο ο Πινόκιο. Τι τύχη! Τι τιμή! Ο Πινόκιο λαμπαδηδρόμος! Όμως, τρέχοντας με τους φίλους του παρέα, θα ξεστρατίσει για να φτιάξει στην ακροθαλασσιά μια πεντανόστιμη ψαρόσουπα με πολύχρωμα ζωγραφιστά ψάρια, θα ζήσει τρελές περιπέτειες σε λούνα παρκ, έξω από την Αθήνα, θα κοιμηθεί σ΄ ένα μποστάνι με παραμυθένια καρπούζια... Τελικά, θα προλάβει ν΄ ανάψει και τη μεγάλη φλόγα των Μεγάλων Αγώνων της Αθήνας;

Την κρυφή αρμονία της τη χρωστούσε εκείνη η πόλη σε έναν ποιητή και μια ζωγράφο που κατοικούσαν στις δυο άκρες της. Αυτοί ήταν τα καλά πνεύματα της πόλης. Κανένας δεν τους είχε δει. Κανένας δεν τους γνώριζε. Κι ούτε μεταξύ τους γνωρίζονταν, γιατί οι μοίρες που τους είχαν μοιράνει, δίνοντάς τους αξεπέραστο ταλέντο, είχαν ορίσει ότι ποτέ δεν έπρεπε να το κουνήσουν απ' τη θέση τους, γιατί θα πλάκωναν τότε στην πόλη χίλιες συμφορές. Όταν όμως πρωτοπέταξαν κοκκινολαίμηδες στην αυλή του ποιητή, άρχισε μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον ποιητή και τη ζωγράφο.

Στον ουρανό, πάνω από την Αθήνα, καταφθάνει καβάλα σε ιπτάμενη σόμπα ο καλός μάγος Λελουμπλίν, παρέα με το φιλαράκι του, τον Παρμενίωνα. Η αποστολή του και δύσκολη είναι και όμορφη. Θέλει ν' αλλάξει ένα σωρό πράγματα στην πόλη. Να της δώσει χρώματα και ευωδιές, να μεταμορφώσει σε παιχνίδια κάθε τι άχρηστο και πεταμένο, να ταξιδέψει τα παιδιά με μαγικές τσικλόφουσκες πάνω από νησιά, να ξαμολύσει όλα τα αγάλματα των μουσείων στους δρόμους για μια νύχτα. Δεν έχουν τελειωμό τα κατορθώματα του Λελουμπλίν, κι η πόλη πλημμυρίζει κέφι και χαρά. Όταν όμως αποφασίζει να χαρίσει φαντα...

Απίστευτο κι όμως αληθινό: κατέφτασε και ο Πινόκιο στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Θέλει κι αυτός να είναι εκεί, παρών στο μεγάλο γεγονός. Να πάρει μέρος στους Αγώνες, αλλά και να μάθει. Να θαυμάσει το Καλλιμάρμαρο Στάδιο και τα αγάλματα των αθλητών που κοσμούν την Αθήνα. Ξεκινάει από το άγαλμα του Δισκοβόλου. Μια καινούργια φιλία γεννιέται ανάμεσα στο χάλκινο άγαλμα και το ξύλινο αγόρι και μαζί της αρχίζει η περιπέτεια, όπου μπλέκεται το όνειρο με την πραγματικότητα, η ευαισθησία με τη γνώση και το χιούμορ.

Η ακρίδα η Λέλα ονειρευόταν κόκκινα γοβάκια, δούλεψε καλοκαίρια, της πόνεσαν τα χέρια. Χτυπήστε παλαμάκια, τα αγόρασε τα κόκκινα γοβάκια! Και μια νύχτα αυγουστιάκη με χάρη, από ένα νυχτολούλουδο πηδάει στο φεγγάρι. Πέφτουνε στην ποδιά της αστέρια, αστεράκια και δυο μικρά ασημένια καραβάκια. Πεθύμησε τη γη, νάτη σε ένα καρπούζι, κρύο, μπούζι. Χάνει το ένα της γοβάκι, το άλλο το δίνει σε καρπουζόσπορους λεβέντες, την πείθουνε με τις κουβέντες. Και το ένα ασημένιο καραβάκι, σε ένα ερωτευμένο τζιτζικάκι. Το άλλο σώζει μυρμήγκια από πνιγμό, σαλπάρουν στο λεπτό. Τα έδωσε όλα, ξυπ...

Τυχερά τα παιδιά της μικρής γειτονιάς! Είχαν κοντά τους ένα γερο-ναυτικό, τον κύριο Ευρυβιάδη, που μπέρδευαν συνέχεια τ' όνομά του και τον φώναζαν κύριο "Αύριο-βράδυ". Κι εκείνος, που αγαπούσε όλα τα παιδιά σαν εγγονάκια του, τους έλεγε ιστορίες, παραμύθια, τους έφτιαχνε παιχνίδια και προπαντός γλυκά όνειρα για τον ύπνο τους. Μάλιστα, όνειρα! Ένας ξύλινος γλάρος έγινε ο ονειροκουβαλητής του κυρίου "Αύριο-βράδυ". Πετούσε κάθε νύχτα στον ύπνο των παιδιών. Σ' αυτά τα ονειροπετάγματα δεν έλειπαν οι απρόβλεπτες περιπέτειες. Πόσο καιρό, αλήθεια, κράτησαν τα γλυκά όνειρα;

Τι εξωθεί τον Πινόκιο να ταξιδέψει νυχτιάτικα απ΄ την πατρίδα του την Ιταλία στην Ελλάδα, και μάλιστα πετώντας πάνω στη ράχη ενός χελιδονόψαρου; Οι περιπέτειές του, που αρχίζουν τούτη τη φορά απ΄ την Ακρόπολη, μια νύχτα με πανσέληνο, ως φαίνεται, δεν έχουν τελειωμό. Ο Ιταλός συγγραφέας Κολόντι δε μας είπε τα πάντα για το καλόκαρδο αυτό ξύλινο αγόρι με τη σουβλερή μύτη. Μια φοβερή αρρώστια έχει χτυπήσει το μαστρο-Τζεπέτο: εξαφανίστηκαν όλα τα χρώματα απ΄ τα όνειρά του. Έτσι, μόνο ασπρόμαυρα ονειρεύεται πια. Μοναδικό γιατρικό είναι, λέει, ένα παράξενο κυκλάμινο που φυτρώνει...

Περιέχονται τα κείμενα: - Χρήστος Μπουλώτης, "Ολυμπιάδες Μούσαι του πολιτισμού και της ειρήνης" - Μίκης Θεοδωράκης, "Για τη Λυσιστράτη" (συνέντευξη στην Evelin Voigtmann και τον Νίκο Καραναστάση) - Νίκος Καραναστάσης, "Από την αριστοφανική "Λυσιστράτη" στο λιμπρέτο της όπερας" - Evelin Voigtmann, "Λυσιστράτη: Μια σοβαρή κωμική όπερα;" - Γρηγόρης Μ. Σηφάκης, "Η αρχαία κωμωδία και η "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη" - Νίκος Καραναστάσης, "Οι παραστάσεις της "Λυσιστράτης" στην Ελλάδα"

Στη δυστυχισμένη πολιτεία που τη λέγαν Σαρλενάκ και την είχαν πλακώσει οι συμφορές εμφανίστηκε το μικρό κορίτσι με την παράξενη, κελαηδιστή φωνή για να φέρει την παλιά, χαμένη ευτυχία. Κανείς δε θα μπέρδευε πια το αλμυρό με το γλυκό και τα παιδιά θα έβλεπαν πάλι όνειρα στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Και τι ζήτησε για όλα αυτά; Μια βελόνα, μια απλή βελόνα... Όμως ο πονηρός κυβερνήτης και το Μεγάλο Συμβούλιο συνεδριάζουν: "Γιατί άραγε να ζητήσει μόνο αυτό το δώρο, ενώ εμείς της προσφέραμε πράγματα πολύτιμα και ακριβά;".

Περιέχει τα διηγήματα: "Μια γυναίκα δεύτερης κατηγορίας", "Ένας κατώτερος αξιωματικός", "Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς", "Μια παρόδια κωμωδία", "Η επιμόρφωση του Ότις Γιρ", "Η δική μου αληθινή ιστορία φαντασμάτων", "Μπε, μπε, μαύρο πρόβατο", "Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς", "Ο παράξενος περίπατος του Μόρομπι Τζουκς".