Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και την έκθεση "Γιγαντοφωτογραφίες και video από την μισού αιώνα περίπου ενασχόληση του Διονύση Φωτόπουλου με τον κινηματογράφο". Ο τόμος περιλαμβάνει είκοσι δύο από τις σαράντα ταινίες, στις οποίες έχει δουλέψει ο καλλιτέχνης, με αρχειακό υλικό και φωτογραφίες, προσπαθώντας να αναδείξει την ατμόσφαιρα των γυρισμάτων και των παρασκηνίων, καθώς και τον τρόπο και τα μυστικά της κατασκευής των σκηνικών και κοστουμιών μιας ταινίας. Εκτός από την παρουσίαση της δουλειάς του...

Το λεύκωμα εκδόθηκε με την ευκαιρία της φωτογραφικής έκθεσης του Κώστα Ορδόλη στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος-Ιούλιος 2009) και στη Photobiennale 2010 / 21η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση, Θεσσαλονίκη (Απρίλιος-Μάιος 2010). "Οι φωτογραφίες του Κώστα είναι απλώς φωτογραφίες σωμάτων ή/και προσώπων; Όπως τις βλέπω, αισθάνομαι την ένταση που πηγάζει από την αλληλεπίδραση των σωμάτων/προσώπων με το περιβάλλον τους: το φόντο τους, όποιο κι αν είναι αυτό - αντικείμενα, ρούχα, άλλα σώματα, κίνηση, φως και σκιά. Δεν είναι μόνα τους: βρίσκονται σε μια κατάσταση αντιπαράθεσης, αντίθεση...

Η υπόθεση του "Bella Venezia" διαδραματίζεται σε δύο χρονικά επίπεδα: στο τώρα και στις αρχές του 20ού αιώνα. Σήμερα, λοιπόν, μια γριά οικονόμος διαβάζει μανιωδώς ένα μυθιστόρημα. Η ταύτισή της με τους ήρωες είναι τόσο έντονη, ώστε αρχίζει να βλέπει την ιστορία τους να ζωντανεύει μπροστά της. Και τότε το δεύτερο επίπεδο μπλέκεται με το πρώτο. Ήρωες του βιβλίου είναι μια νεαρή κοπέλα, η Βενετία, που τρέφει ερωτικά συναισθήματα για τον πατριό της. Η σχέση της, επιπλέον, με τη μητέρα της είναι τόσο τραυματική, που η Βενετία θα ενηλικιωθεί μέσα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλ...

Εννέα συγγραφείς κλήθηκαν ν' αποτυπώσουν με το δικό τους βλέμμα την ελληνική πραγματικότητα. Αυτή που θεωρούν αθέατη ή θαμπή για τους αμύητους. Εννέα φωτογράφοι καταθέτουν την προσωπική τους άποψη για την εικόνα της ελληνικής εμπειρίας με εκστατικό, ειρωνικό, σκληρό και κάποτε ρομαντικό τόνο. Η αρχική ιδέα του βιβλίου προήλθε από το χάσμα που πάντοτε ανοίγεται ανάμεσα στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και στον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και η άποψη των Ελλήνων συγγραφέων για το είδωλο που νομίζουν ότι η Ελλάδα παρουσιάζει πρ...

"Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά." Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001 (Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του "Καθαροί, πια" από τη "Νέα Σκηνή") "Το "Crave" ("Λαχταρώ") είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999. Γραμμένο το 1998, το έργο αποτελεί ορόσημο στη δραματουργική πορεία της, έτσι όπως είχε εκφραστεί στη μέχρι τότε δουλειά της: μια αποφασιστική ρήξη ως προς τη μορφή, που θ...

"Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά." Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001 (Γραμμένο ειδικά για την παράσταση της "Νέας Σκηνής") Ο τόμος του προγράμματος, εκτός από το πλήρες κείμενο του έργου, περιέχει αποσπάσματα συνεντεύξεων της Σάρα Κέιν, κείμενα των Χάρολντ Πίντερ, Έντουαρντ Μποντ, Ντέιβιντ Γκρέιγκ, Λούκα Σκαρλίνι, Μαρκ Ρέιβενχιλ, Μάριους Φον Μάγιενμπουργκ, Τζέιμς Μακντόναλντ και Μπάρμπαρα Νάτιβι για το έργο της, καθώς και μια σύνθεση μαρ...

Στο λεύκωμα με τίτλο "Αθηναίοι" ο Κώστας Ορδόλης συγκεντρώνει 83 μαυρόασπρες φωτογραφίες που επιλέχθηκαν από ένα σώμα δουλειάς αποτελούμενο από περισσότερα των 1.000 φιλμς. Οι φωτογραφίες αυτές συμπληρώνουν έναν κύκλο φωτογραφικής αναζήτησης που ξεκίνησε πριν δεκαπέντε χρόνια στους δρόμους και στις συνοικίες της Αθήνας και στις περιοχές γύρω από αυτή. Με έναν ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο, ο φωτογράφος σκιαγραφεί το πορτρέτο της Αθήνας μέσα από τους ανθρώπους που αυτός συναντά στις ατέλειωτες διαδρομές-περιπλανήσεις του. Χειρονομίες, αφηγήσεις, βλέμματα, πότε από δεξιά και πότε...

Εντούτοις, σε κανένα άλλο έργο του Πίντερ δεν συναντά κανείς τόσο έντονα αυτή τη σύζευξη ανάμεσα στις προσωπικές μνήμες και το συλλογικό ασυνείδητο, τη σύμπλευση των βιωμάτων της παγκόσμιας ιστορίας με τον προσωπικό μικρόκοσμο των χαρακτήρων, όσο στο πρόσφατο έργο του "Τέφρα και Σκιά" (Ashes to Ashes, 1996). Ενώ από υφολογική άποψη το έργο φαίνεται να αναδύεται μέσα από τον ίδιο νοσταλγικό, ατμοσφαιρικό κόσμο όπως το Τοπίο, η Σιωπή και οι Παλιοί καιροί, στην πραγματικότητα παραπέμπει σε άλλα, πολύ πιο προκλητικά και εφιαλτικά, επικίνδυνα και άρα σιωπηρώς απαγορευμένα τοπία,...

Θα 'πρεπε οι άνθρωποι να διαλέγουν μόνοι τον τόπο που θέλουν να ζήσουν, αντί να τους διαλέγει η εξουσία. Η εξουσία διαλέγει τους τόπους για τον εαυτό της. Κι όταν λέμε εξουσία μπορεί να εννοούμε τον αλήτη στο τρένο, έναν κολυμβητή του Φαλήρου, τον Πρωθυπουργό, τον βασιλιά. Όποιος τέλος πάντων είναι εξουσία εκ της ουσίας του, εκ του φυσικού του. Όποιος είναι έξωθεν της ουσιώδους τέχνης, της τεχνοκρατίας. Είναι ιδιότης και φύσις, nature. Να το πω μ' ένα σύγχρονο οικονομικό όρο: είναι η κλεις των Τσιμέντων Ηρακλής. Σήμερα περάσαμε σε μια άλλη διάσταση, στο P(o)urgatorium. Ο D...

Νύχτα πρεμιέρας. Ημίφως. Άδεια η σκηνή του θεάτρου. Διακρίνεται το επιβλητικό σκηνικό της "Έναρξης": η πλώρη ενός κρουαζιερόπλοιου. Προοδευτικά ανάβουν χρωματιστά σποτάκια στα στρογγυλά φινιστρίνια. Στο καμαρίνι του ηλεκτρολογείου ο ΗΛΙΑΣ, κοντά στα τριάντα πέντε. Ένα φίνο αντρικό χέρι περνάει πάνω από το μέτωπό του. Ξαφνιάζεται. Πίσω του έχει έρθει χωρίς να το αντιληφθεί ένα νεαρό αγόρι κοντά στα είκοσι. Τον φωνάζουν χαϊδευτικά ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: (Ανήσυχος) Σου έκανε τίποτα η ασπιρίνη; ΗΛΙΑΣ: Τίποτα... ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Πονάει ακόμα το κεφάλι; (Ακουμπάει την παλάμη του...

Γυναίκες στην κορυφή. Υπάρχουν, είναι μια πραγματικότητα πια. Όμως γιατί αυτή η πραγματικότητα είναι τόσο εύθραυστη; Το βιβλίο καταγράφει την πορεία της γυναίκας στη δημόσια ζωή στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Τη συνάντηση με τα κόμματα και την πολιτική, την εχθρότητα των ανδρικών μηχανισμών, τη σχιζοφρένεια της ταλάντευσης ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Αλλά και την πορεία από την υποτίμηση και την αμφισβήτηση μέχρι την αυτοσυνείδηση, την αυτοπεποίθηση και τη συμφιλίωση με την εξουσία.