Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αθήνα, Ιούλιος 1944. Ο ήλιος καίει και οι εργάτες απλώνουν την πίσσα στους δρόμους της πόλης που βράζει. Από τον Ιούλιο έως τον Δεκέμβριο του 1944, οι διαδρομές της ζωής μιας παρέας εργατών της πίσσας διασταυρώνονται με την Ιστορία. Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1979, η "Δεκεμβριανή Νύχτα" είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στους απλούς και βασανισμένους ανθρώπους, που θυσιάζονται πρώτοι στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες...

Μπορεί ένα σημείο στίξης, ένα κόμμα, ας πούμε, που γίνεται ερωτηματικό, ή μια τελεία εντελώς "ανεδαφική" ν’ αλλάξουν τελείως το περιεχόμενο του επίσημου εγγράφου που απευθύνει ένας αρχηγός κράτους στον ομόλογό του του "αντιπάλουδέους"; Η Δημοκρατική Δικτατορία του θείου Προκόπη του Καλλιγράφου, όπου η άψογη διατύπωση των επίσημων κειμένων αποτελεί θεσμό υψίστης σημασίας, θα έρθει σε πολεμική σύρραξη με τη Δικτατορική Δημοκρατία του Αλλήθωρου Θεοδοσόφ, ο οποίος δε συγχωρεί τέτοια... οφθαλμοφανή λάθη. Κι όλ’ αυτά εξαιτίας μιας κουτσουλιάς ίδιας τελείας που άφησε μια μύγα πάνω...

Ο μικρόσωμος και ανίσχυρος Δαβίδ, μας λέει η Βίβλος, έχοντας για μοναδικό του όπλο μια σφεντόνα, εξόντωσε το σιδερόφρακτο γίγαντα Γολιάθ. Η άνιση αυτή μονομαχία έγινε πριν από χιλιάδες χρόνια, επαναλαμβάνεται ωστόσο από καιρό σε καιρό μέχρι σήμερα. Συχνά οι ανίσχυροι νικάνε τους ισχυρούς. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, την υπερδύναμη της Αμερικής που νικήθηκε από το μικροσκοπικό Βιετνάμ. Ας θυμηθούμε προπάντων το "Έπος της Αλβανίας". Εδώ μπορούμε στ’ αλήθεια να πούμε ότι τα τανκς υποχώρησαν μπροστά στις σφεντόνες. Πώς γίνεται αυτό το θαύμα; Ιδού η απάντηση: Αν έχεις για σύ...

Ο μικρόσωμος και ανίσχυρος Δαβίδ, μας λέει η Βίβλος, έχοντας για μοναδικό του όπλο μια σφεντόνα, εξόντωσε το σιδερόφρακτο γίγαντα Γολιάθ. Η άνιση αυτή μονομαχία έγινε πριν από χιλιάδες χρόνια, επαναλαμβάνεται ωστόσο από καιρό σε καιρό μέχρι σήμερα. Συχνά οι ανίσχυροι νικάνε τους ισχυρούς. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, την υπερδύναμη της Αμερικής που νικήθηκε από το μικροσκοπικό Βιετνάμ. Ας θυμηθούμε προπάντων το "Έπος της Αλβανίας". Εδώ μπορούμε στ’ αλήθεια να πούμε ότι τα τανκς υποχώρησαν μπροστά στις σφεντόνες. Πώς γίνεται αυτό το θαύμα; Ιδού η απάντηση: Αν έχεις για σύ...

"... Η φωνή του Τζόε-Τζακ ακούγεται πιο βραχνή, χαλασμένη: "- Δυο στάδια υπάρχουνε σε μια δολοφονία: πριν απ' το φόνο και μετά το φόνο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι πιο δύσκολο είναι το δεύτερο, γιατί τότε εκδηλώνεται βαριά η ενδημική αρρώστια που λέγεται Συνείδηση. Εγώ δεν έχω γνώμη, δε σκέφτομαι. Ξέρω μόνο πως χρειάζονται πολλά τεχνάσματα..."

Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια προέκυψε η ζωή από τη συμπεριφορά του νερού. Αυτή τη φορά όμως η ζωή ξαναβγαίνει από τα τενάγη ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του Κενού. Είναι αδύνατο, για την ώρα, να προσδιορίσει κανείς τον άνθρωπο του Κενού - κι όχι μόνο από ανεπάρκεια της γλώσσας. Ο Μιχάλης Γιούρας το προσπαθεί με την παραληρηματική τούτη "αυτοβιογραφία" του, αλλά κυρίως με το παράξενο τέλος του, παρ’ όλο που τα περισσότερα στοιχεία του θανάτου του είναι φανταστικά, καθώς βασίζονται μόνο στο δικό του, νέο και αισιόδοξο ήθος θνητότητας. Υπάρχει μόνο η ελλιπής μαρτυρία του φ...

"Ήταν απόγευμα, ώρα 4.48, όταν έμαθε ότι σήμερα το βράδυ στις 8.00 ακριβώς ώρα Ελλάδας θα εκτελεστεί στο Σαν Κουεντίν ο νέγρος Άαρον Μίτσελ. Και τότε η ζωή του έγινε όπως του Άαρον: κράτησε τρεις ώρες και δώδεκα λεπτά, ως τη στιγμή που η είσοδος του υπογείου του άνοιξε σα να κύλησε βράχος στις 8 ακριβώς..."

Αισθάνομαι ενοχή. Μετά από 80 ολόκληρα χρόνια που βρίσκομαι στη ζωή, μόλις τώρα άκουσα να γίνεται λόγος για την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που σ' έναν πόλεμο, και μάλιστα Παγκόσμιο, οι απλοί φαντάροι κι εχθροί, παρά τις αυστηρές διαταγές και τη βούληση της πολεμόχαρης εξουσίας, έκαναν ειρήνη μεταξύ τους. Πρόκειται για την Ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914. Αυτή την ιστορία θα παραθέσω, όπως την αφουγκράστηκα. Θέλω να την κάνω γνωστή σ' αυτούς που, όπως εγώ, ποτέ δεν την άκουσαν και να τη θυμίσω σ' αυτούς που την ήξεραν και την ξέχασαν. Ένας αιών...

Στη δίκη μου επικαλέστηκα το δικαίωμα της σιωπής και δεν είπα τίποτα. Ομολόγησα απλώς ότι σκότωσα τη Μαρία και τεμάχισα το πτώμα της σε εφτά κομμάτια. (Περισσότερα δεν μπορούσα να κόψω.) Η τελευταία λεπτομέρεια δεν ήταν αλήθεια. Το πτώμα δεν το τεμάχισα. Μ' έκανε να το νομίζω αυτό η παράκρουση του ερωτικού πάθους, καθώς μάλιστα εκείνες τις μέρες είχε σηκωθεί σφοδρός άνεμος κι εγώ -όπως ο Ντιντερό- "νιώθω τρελός όταν φυσάει δυνατός άνεμος". Εκείνη την εποχή πίστευα στο Θεό -συνεπώς και στο Διάβολο. Ήμουν έτοιμος, λοιπόν, ν' αναχωρήσω στην έρημο, για να βρω την Αλήθεια, ότ...

Tον ήρωά μου και φίλο μου Aχιλλέα Mανωλόπουλο είχα στο νου μου όταν έγραψα πως ο Έλληνας για ν' ανέβει σ' ένα βουνό ψάχνει να βρει κατήφορο. Tον είπα ονειροπόλο γιατί έζησε στη σκοτεινή περίοδο της γερμανικής Kατοχής, τότε που μόνο μέσα στα όνειρά του μπορούσε να βρει κανείς λίγο κατήφορο. H σύντομη ζωή του Aχιλλέα δεν είχε επεισόδια. Tα επεισόδια και τις περιπέτειες τα πέρασε όλα μέσα του. Έμοιαζε άνθρωπος που κοιμάται και ονειρεύεται, με τη διαφορά ότι αυτός ο ίδιος επέλεγε τα όνειρά του. Tι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που κοιμάται και συνεχώς ονειρεύ...

"Τα πρώτα συμπτώματα λύσσας εκδηλώνονται όταν θυμώνεις πολύ και δεν σ' ακούει κανείς. Τον χειμώνα του 1959, διαβλέποντας τον κίνδυνο να αρρωστήσω από θυμό άρχισα να συντάσσω έναν ονομαστικό κατάλογο μ' εκείνους που θα ήθελα να δαγκώσω στην περίπτωση που λυσσάξω. Η Ελλάδα είχε τότε περίπου επτάμισι εκατομμύρια ανθρώπους - θα ήταν αδύνατο να βάλω στον κατάλογό μου έστω και τους μισούς. Έτσι αποφάσισα να βάλω μόνο όσους ήταν "υπεράνω υποψίας". Υπεράνω υποψίας ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιάκωβος. Αυτόν έβαλα πρώτο, ενώ πρώτη έπρεπε να βάλω τη βασίλισσά μας...

Στα όσα χρόνια γράφω, παρατηρώ ότι γράφω καλύτερα όταν είμαι θυμωμένος. Ο θυμός αυτός γίνεται παραλογισμός όταν στρέφεται ακόμα κι ενάντια στο θεό: "Παραιτήσου επιτέλους, Κύριε" φωνάζω "να αναλάβει ο Άνθρωπος!" Και είναι πράγματι η λογοτεχνία μια τρέλα που εγώ την έχω και σαν θεραπεία της τρέλας. Θεωρώ λοιπόν ταλέντο μου το θυμό μου, δεν έχω άλλο. Μπορεί να εκφράζεται με οδύνη, όπως στις Στρατιωτικές Ασκήσεις. Ή με κλαυσίγελο και πικρότατο χιούμορ-φαρμάκι, όπως στην "αφιέρωση στον αγαπημένο μου Κοσκωτά" και στο Τσέρνομπιλ. Κοντολογίς, και τις πέντε αυτές αληθινές ιστορίες τ...