Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Πρόσωπα αγαπάµε, πρόσωπα αποστρεφόµαστε, πρόσωπα νοσταλγούµε. Το πρόσωπο, αυτή η τόσο φανερή µα και τόσο κρυµµένη γεωγραφία της ανθρώπινης ψυχής, διατρέχει πότε φανερά και πότε έµµεσα τα διηγήµατα αυτής της συλλογής". Σωτήρης Δημητρίου

Ο βυθός προβάλλεται στον αφρό. Κατά κάποιον δε τρόπο η επιφάνεια είναι πιο αξιόπιστη· το εσωτερικό είναι αχανές, απροσπέλαστο. Στα παρόντα διηγήματα επείγονται -συν την ορμή της αρχής- οι ιστορίες. Το δε κριτήριο πολλών αναγνωστών γέρνει τη ζυγαριά προς αυτές τις πρώτες διηγήσεις. Μια απ’ τις -αναπόδεικτες- λογοτεχνικές μεροληψίες. Σ.Δ. Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: - Ένα παιδί απ' τη Θεσσαλονίκη - Ωκεανός - Ο Νίκος είν' εντάξει - Το αγκάλιασμα - Η Μαρίτσα των σκυλιών - Αφισοκάθαρση - Γράμμα απ' το Φιέρι - Άντρας από τη Βουλγαρία - Η Ασπρούλα - Go, go Joh...

Πορτρέτα και συνεντεύξεις σημαντικών ελλήνων συγγραφέων από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ώς τις μέρες μας. Ένα ταξίδι στις μεταμορφώσεις της Ελλάδας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, μέσα από τα έργα, τη δημόσια στάση και το λόγο δημιουργών. Μιλούν οι Χρήστος Βακαλόπουλος, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Μιχάλης Γκανάς, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Σωτήρης Δημητρίου, Μάρω Δούκα, Ζυράννα Ζατέλη, Άλκη Ζέη, Νίκος Θέμελης, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Μένης Κουμανταρέας, Ηλίας Μαγκλίνης, Πέτρος Μάρκαρης, Δημήτρης Νόλλας, Γιάννης...

"Λέγεται ότι το πρώτο βιβλίο εκβάλλει µε ορµή. Ίσως γιατί ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ιστορία του. Πιθανώς αυτή η ορµή αφήνει βαθύτερα ίχνη στον αναγνώστη. Τουλάχιστον στον τότε συγκαιρινό του. Ο τρόπος χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι µε τα χρόνια. Το "τίποτα" πλέον µπορεί να γίνει διήγηµα. Και ίσως είναι πιο πιθανόν -κι από την έλλειψη προθέσεως- να φωτίσει, κατά τι, κάτι. Ίσως η αλήθεια -αν υπάρχει- ταυτίζεται µε την παρηγορία των µορφών. Όπως ίσως συµβαίνει και µε τις όψεις της -εσαεί κρυβοµένης- φύσεως". Σ. Δ. Το "Ντιάλιθ’ ιµ, Χριστάκη" έχει...

39 κείμενα και συνεντεύξεις, 82 Νεοέλληνες λογοτέχνες

Έβλεπε η Σοφιά τις φωλιές µε τα χελιδόνια και σιγοτραγουδούσε. Χελιδόνια µου καλά, πο ’ρθαταν από µακριγιά, τι καλά µάς φέραταν; Την υγειά, την πασκαλιά και τα κόκκινα τ’ αυγά. "Χελιδονάκια µου, χελιδονάκια µου" λέει κι η Κάλλιω. "Πούθ’ έρχονται, µωρ’ αδερφούλες µου, τα έρηµα;" "Απ’ τους Άγιους Τόπους, Κάλλιω" λέει η µάνα µου. "Διαβαίνουν ωκεανό". "Και πώς, µωρ’ Αλέξω, τόσο µακριά και δεν αποσταίνουν;" "Βοηθιούνται φτερό µε φτερό". "Και πώς βρίσκουν τον δρόµο, µωρ’ γι αδερφούλες;" "Δεν είναι θεοτικά πράγµατα αυτά;" λέει η µάνα µου. Η απουσία στείρων...

Στα ανά χείρας διηγήματα υπάρχουν πολλά "ίσως" και "μάλλον". Χάνοντια με τα χρόνια οι βεβαιότητες. Ίσως μόνον η ενθεότης προβάλλει δειλά. Τα διηγήματα δεν είναι αυθεντικά Είναι από χίλιες μεριές διαμεσολαβημένα· και απ' την "αυθεντικότητα". Αλλά τα ψέματα μπορεί κατά στιγμές και κατά όψεις να περιέχουν αλήθεια. Και αντιστρόφως. Είναι μάλλον αυθαίρετες κατασκευές απ' τα υλικά της ρευστής και χαώδους ζωής. Ίσως χρησιμεύουν -κυρίως οι μορφοποιήσεις τους- ως παρηγορητικές λαβές.

Το γυφτόπουλο έπαιζε µε σκέρτσο και κάπου κάπου, εκεί που έπρεπε, βάραγε δυνατά, ντουµ, ντουµ,ντουµ, ξεχώριζε το ντέφι. Άλλες φορές πάλι πήγαινε γρήγορα µπροστά από τους άλλους και αυτοί έτρεχαν, και άλλες καθυστερούσε και πήγαινε το τραγούδι σε βαρύ πωγώνι. Του ’ριχναν αγριεµένες µατιές, αυτό έκανε τον αδιάφορο, µόνο ο ακορντεονίστας το κοιτούσε µε χαµόγελο και το σκούνταγε στην πλάτη. Στο τέλος τούς κάνει κι ένα γερό µπέρδεµα, έλεγες βαράει στον γάµο του Καραγκιόζη, αλλά πώς το ’πλασε, πώς το πήγε, βρέθηκαν σε λιγάκι όλοι µαζί σε µια δεµένη µουσική που αγάλλιασε τις καρδι...

Πασχαλινά κείμενα και αφηγήσεις, από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τις μέρες μας. Στο "Δικό μας Πάσχα" επιλέχθηκαν πενήντα πέντε διηγήματα, κυρίως, από σαράντα έξι σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς και δημιουργούς, με σκοπό τη συνύπαρξη και συνήχηση διαφορετικών φωνών σε ένα πανοραμικό γιορταστικό πεδίο. Στο σπίτι της πόλης, στο πατρικό του χωριού, στην εξοχική πλατεία, παντού όπου γιορτάζεται το χαρμόσυνο Πάσχα, σμίγουν αγαπημένα πρόσωπα γύρω από το παραδοσιακό τραπέζι, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα αναστάσιμης χαράς και ελπιδοφόρας προσμονής, σε πλήρη αρμονία με την αναγεννημένη α...

"Έβλεπα νερά· δεν τα 'χω σε καλό τα έρημα. Παρέκει ήταν η κοπέλα σου γελούμενη. Τι να κάνει η Διαμαντούλα; τα μαύρο όνειρα μού δέλουν". Στην αρχή κάθε ημέρας στο χωριό μου -πριν ερημώσει- οι γυναίκες εδιηγούντο τα όνειρά τους, ιδίως τα θεωρούμενα δυσοίωνα. Στόλιζαν δε τις διηγήσεις τους πάμπολλες ομηρικές λέξεις. Πριν από 27 αιώνες η λέξη "δέελος" σήμαινε ορατός, εμφανής. Αργότερα έγινε "δηλώ", δηλαδή ποιώ δήλον, φανερώνω, αποκαλύπτω. Απ' τα μονοπάτια του χρόνου έφθασε και παρέμεινε στο χωριό μου ο αρχικός τύπος "δέελος" και επειδή η λέξη μόνον ομιλήθηκε "δέλος". Ο...

Όταν µιλούσαν εκείνες οι γυναίκες νόµιζες ότι κάποιος ουράνιος υποβολέας τούς ψιθυρίζει τα λόγια. Ότι κάποιος ευφάνταστος µουσικός κινεί τις άπειρες χορδές των αντιστοιχιών ζωής και γλώσσας. Ξεπηδούσαν ακάλεστες οι λέξεις και έσκαγαν σαν λουλουδένια µπουµπούκια στους αιθέρες καθαρίζοντας πάλι και πάλι την ψυχή και τον νου. Οι παλµοί και οι αναπαλµοί της οµιλίας αγαλλίαζαν την ακοή και την ψυχή. Η εκφορά και η ουσία ταίριασαν ίσως ιδανικά σ’ ένα ευφρόσυνο αµάλγαµα. Οδηγούσε η γλώσσα σ’ ένα ηθικό στερέωµα -ασκίαχτο απ’ τα σκοτάδια της χαιρεκακίας- και δηµιουργούσε συνεχώς στο...

Από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα 180 πρόσωπα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών απαντούν στην Κρυσταλία Πατούλη με βάση το ερώτημα "Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;" και 19 πρόσωπα από αυτά απαντούν σε υποερωτήματα ανάλογα με την επικαιρότητα, στο πλαίσιο της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr, δημιουργώντας έναν δημόσιο διάλογο με πάνω από 280 άρθρα και συνεντεύξεις. Τα συμπεράσματα της έρευνας παρουσιάζονται αναλυτικά στο ανά χείρας βιβλίο. Τα έσοδα της παρούσας έκδοσης θα διατεθούν στο ΚΕΘΕΑ, που συμβάλλει καθοριστικά ε...

Ίσως κατά τον ύπνο -όταν τείνουµε στην άµορφη µάζα προ του εµβρύου- αναζητούµε την απόλυτη γλυκύτητα και λήθη. Πριν την έλευση του άγνωστου γλύπτη που θα ελευθερώσει τα δάχτυλα, θα φανερώσει τα νύχια. Μπορεί ο αναδηµιουργός άνθρωπος να µην ξέρει τον δηµιουργό του, αλλά κλέβει τους τρόπους του· απ’ το απρόσιτο όλον τσαλαβουτά στην επιφάνεια του επιµέρους. Όπως επί παραδείγµατι αυτό το κείµενο δηµιουργήθηκε όταν εξέπεσαν -σαν βροχή απ’ τον ουρανό των λέξεων- οι µυριάδες εκτός αυτού λέξεις και έµεινε ένα συννεφάκι. Ούτε σ’ αυτό το κείµενο και µάλλον ούτε στη συνολική γλώσσα -µ...

Ίσως κατά τον ύπνο -όταν τείνουµε στην άµορφη µάζα προ του εµβρύου- αναζητούµε την απόλυτη γλυκύτητα και λήθη. Πριν την έλευση του άγνωστου γλύπτη που θα ελευθερώσει τα δάχτυλα, θα φανερώσει τα νύχια. Μπορεί ο αναδηµιουργός άνθρωπος να µην ξέρει τον δηµιουργό του, αλλά κλέβει τους τρόπους του· απ’ το απρόσιτο όλον τσαλαβουτά στην επιφάνεια του επιµέρους. Όπως επί παραδείγµατι αυτό το κείµενο δηµιουργήθηκε όταν εξέπεσαν -σαν βροχή απ’ τον ουρανό των λέξεων- οι µυριάδες εκτός αυτού λέξεις και έµεινε ένα συννεφάκι. Ούτε σ’ αυτό το κείµενο και µάλλον ούτε στη συνολική γλώσσα -µ...

Η ελληνική πεζογραφία συχνά αναφέρεται στο φαγητό, που αποτελεί σημαντικό συστατικό της κουλτούρας μας· ανασύρει μνήμες γεύσης και καταγράφει στιγμιότυπα από γεύματα και γιορτινά τραπεζώματα· περιγράφει πλούσιους αστικούς μπουφέδες και ταπεινά ταβερνάκια σε φτωχογειτονιές· συνδέει τον έρωτα, τον πόλεμο, την ξενιτιά, τη χαρά και τη λύπη με το φαγητό -είτε αυτό είναι η μαγειρίτσα στο αναστάσιμο οικογενειακό τραπέζι είτε το ψωμοτύρι του εργένη. Στην ειδική αυτή έκδοση για την εφημερίδα "Τα Νέα", στο Α' Μέρος, υπάρχουν αποσπάσματα από κείμενα (διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδ...

"'Γιατί να σου δώσω συνέντευξη; Όλοι οι δημοσιογράφοι είστε λογοκλόποι. Γιατί να σου δώσω τον χρόνο μου"; Ο διαβόητος σκηνοθέτης Σαμ Πέκινπα είχε αφήσει εμβρόντητο τον δημοσιογράφο που τον είχε επισκεφθεί για μια προκαθορισμένη συνέντευξη το 1982. Δεν είχε όμως απόλυτο άδικο. Ο δημοσιογράφος που είχε χτυπήσει το κουδούνι του είχε όντως πάει για να "κλέψει". Ο Πέκινπα είτε το γνώριζε είτε το συναισθανόταν ότι δεν στόχευε μόνο στα λόγια του. Εξού και είχε διαλέξει αυτό τον ακραίο τρόπο για να καταστήσει τον εαυτό του απρόσβλητο από την εχθρική "επίθεση". Και να φανταστεί κανε...

Δεκαεφτά από τους πλέον παρεμβατικούς και ενδιαφέροντες έλληνες συγγραφείς αποτυπώνουν "από μέσα" και εν θερμώ την καθημερινότητα της κρίσης που γιγαντώνεται στην Ελλάδα από το 2010. Οι ιστορίες τους λειτουργούν ως μεγεθυντικός φακός αλλά και ως μαρτυρίες για μια τομή που, όπως όλα δείχνουν, θα αφήσει το αποτύπωμά της στη σύγχρονη κοινωνική ιστορία. Δεν είναι όλες μαύρες. Είναι και αστείες, είναι και σοβαρές, άλλες είναι αισιόδοξες κι έχουν χάπι εντ, άλλες είναι αποκαρδιωτικές, ποτέ όμως βαρετές. Δεν καταγγέλλουν το Κακό ούτε βγάζουν χρησμούς. Είναι διηγήματα που έχουν γενν...

"Βρήκα ένα κουμπί και για χάρη του έραψα ένα φόρεμα" λέει μια παροιμία. Εξηγεί -μεταφερόμενη στη λογοτεχνία- την αναγωγή ενός στοιχείου σε διήγημα. Αυτός ο τρόπος ίσως είναι ο συνήθης. Όπως δεν υπάρχει στη φύση ευθεία γραμμή ή τέλειος κύκλος, δεν υπάρχει και στην κοινωνία αυτοτελές και ανεξάρτητο διήγημα. Είναι πάντα μια αυθαίρετη διάκριση του συγγραφέα. Ακόμα κι ένας αφηγητής προσωπικής εμπειρίας όχι μόνο κόβει και ράβει αλλά και -βαθύτερα- αγνοεί τα πάμπολλα ρυάκια που διαμόρφωσαν τη συγκεκριμένη κοίτη. Το βιβλίο περιέχει τριάντα δύο ετερόκλητα διηγήματα. Οι σκηνές το...

Το βιβλίο μιλάει για μια πολιτεία που ζει στον αντίποδα της δικής μας. Δύο μεγάλοι δρόμοι της είναι η ελευθερία και η γνώση. Συνδετήριος δρόμος είναι το παιχνίδι. Προσκρούει όμως στην εγγενή ίσως έλλειψη ευχαριστήσεως των ανθρώπων. Θα αντέξει άραγε η καλοκαιρινή αυτή πολιτεία;