Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η καθολική διάδοση της απελπισίας είναι μια σκέψη, την οποία έκανε και κατέγραψε ο Δανός στοχαστής Soren Kierkegaard (1813-1855) στο βιβλίο του: "Η Ασθένεια προς θάνατον". Ισχυρίζεται ότι η απελπισία δεν έχει ως αντικείμενό της κάποια μεμονωμένα συμβάντα, αλλά διαχέεται σε όλα τα γήινα· και δεν αρκείται να εισβάλλει σε κάποια μεμονωμένα υποκείμενα, αλλά είναι διαδεδομένη σε όλο το ανθρώπινο γένος. Η απελπισία εγείρει λοιπόν αξιώσεις πάνω σε όλα τα γήινα αντικείμενα και πάνω σε όλα τα ανθρώπινα υποκείμενα. Αυτός ο ισχυρισμός στηρίζεται σε μακραίωνες φιλοσοφικές και θεολογικέ...

"Η προέλευση του έργου τέχνης" ("Der Ursprung des Kunstwerkes", 1950) είναι το κείμενο που περιέχει τις κύριες αντιλήψεις του Martin Heidegger σχετικά με τη φιλοσοφία της τέχνης. Εδώ διατυπώνεται η άποψη ότι μέσα στο καλλιτέχνημα αποκαλύπτεται η αλήθεια, και άρα η τέχνη δεν έχει να κάνει κυρίως με το ωραίο και την ομορφιά. Διατυπώνεται επίσης η πεποίθηση ότι «κάθε τέχνη είναι κατ' ουσίαν ποίηση»· αυτό δεν μειώνει τα άλλα είδη τέχνης, π.χ. τη μουσική, την αρχιτεκτονική ή τη γλυπτική, αλλά αντίθετα αναδείχνει το βαθύτερο νόημά τους. Συνάμα ο Χάιντεγγερ βρίσκει ευκαιρία να κρ...

"Η προέλευση του έργου τέχνης" ("Der Ursprung des Kunstwerkes", 1950) είναι το κείμενο που περιέχει τις κύριες αντιλήψεις του Martin Heidegger σχετικά με τη φιλοσοφία της τέχνης. Εδώ διατυπώνεται η άποψη ότι μέσα στο καλλιτέχνημα αποκαλύπτεται η αλήθεια, και άρα η τέχνη δεν έχει να κάνει κυρίως με το ωραίο και την ομορφιά. Διατυπώνεται επίσης η πεποίθηση ότι «κάθε τέχνη είναι κατ' ουσίαν ποίηση»· αυτό δεν μειώνει τα άλλα είδη τέχνης, π.χ. τη μουσική, την αρχιτεκτονική ή τη γλυπτική, αλλά αντίθετα αναδείχνει το βαθύτερο νόημά τους. Συνάμα ο Χάιντεγγερ βρίσκει ευκαιρία να κρ...

"Η προέλευση του έργου τέχνης" ("Der Ursprung des Kunstwerkes", 1950) είναι το κείμενο που περιέχει τις κύριες αντιλήψεις του Martin Heidegger σχετικά με τη φιλοσοφία της τέχνης. Εδώ διατυπώνεται η άποψη ότι μέσα στο καλλιτέχνημα αποκαλύπτεται η αλήθεια, και άρα η τέχνη δεν έχει να κάνει κυρίως με το ωραίο και την ομορφιά. Διατυπώνεται επίσης η πεποίθηση ότι «κάθε τέχνη είναι κατ' ουσίαν ποίηση»· αυτό δεν μειώνει τα άλλα είδη τέχνης, π.χ. τη μουσική, την αρχιτεκτονική ή τη γλυπτική, αλλά αντίθετα αναδείχνει το βαθύτερο νόημά τους. Συνάμα ο Χάιντεγγερ βρίσκει ευκαιρία να κρι...

Το σύντομο μελέτημα του Martin Heidegger "Η τέχνη και ο χώρος" εκδόθηκε το 1969 και μπορεί να θεωρηθεί το "κύκνειο άσμα" του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου. Πρόκειται για μιαν ακόμη ματιά στα δυο αυτά θέματα, που τον απασχόλησαν από τα νεανικά του χρόνια, με συνδετικό κρίκο τώρα τη γλυπτική. Η εμπεριστατωμένη εισαγωγή και τα σχόλια του Γιάννη Τζαβάρα φωτίζουν τόσο την ειδική σκοπιά απ' όπου ο ώριμος στοχαστής θεωρεί τη συνάρτηση χώρου και τέχνης στην ανθρώπινη ζωή όσο και τις διαφοροποιήσεις του έναντι των προηγούμενων προσεγγίσεών του.

Tο 1927, έτος κατά το οποίο δημοσιεύεται το "Eίναι και Xρόνος", ο Mάρτιν Xάιντεγγερ δίνει μια δημόσια διάλεξη με θέμα τη σχέση της θεολογίας προς τη φιλοσοφία. Aυτή η διάλεξη αποτελεί το επίκεντρο της παρούσας μελέτης σε μια βήμα προς βήμα εμβάθυνση στα νοήματά της. O Γερμανός στοχαστής αναδεικνύεται εδώ ανατόμος αυτού που ο ίδιος χαρακτήρισε οντο-θεολογία, και μάλιστα με το νόημα ότι αναλαμβάνει ως οντολόγος να προδιαγράψει στη θεολογική επιστήμη τον βασικό χαρακτήρα της, το αντικείμενό της, τους κλάδους της και την ενδεδειγμένη σχέση της προς άλλες επιστήμες.

Το βιβλίο, με το οποίο ο Martin Heidegger (1889-1976) πέτυχε μια ριζική τομή στον φιλοσοφικό στοχασμό του 20ου αιώνα, φέρει τον τίτλο "Είναι και χρόνος" (κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφρασή από τις εκδόσεις "Δωδώνη"). Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Ο Χάιντεγγερ κάνει μια αποφασιστική διάκριση ανάμεσα στον "κοινότυπο" ή "καθημερινό" χρόνο, όπου ζει ο μέσος άνθρωπος λογαριάζοντας τα όντα και τα συμβάντα με βάση κάποιους αριθμούς (ώρες, ημέρες, μήνες, έτη), και στον "αρχέγονο" ή "αυθεντικό" χρόνο, στον οποίο οδηγούμαστε μόνο εφόσον αλλάζουμε τη στάση μας απέναντι στα πράγματα και α...

Εδώ και μερικές δεκαετίες "ένα φάντασμα περιπλανιέται στην Ευρώπη", για την τύχη του οποίου ακόμα δεν έχει ληφθεί μια οριστική απόφαση. Πρόκειται για την έννοια του Είναι. Σε ένα εκπληκτικό κατάλοιπο βιβλίο, που γράφτηκε τα έτη 1936-1938 αλλά πρωτοεκδόθηκε το 1989, ο Martin Heidegger κάνει μια καινοτόμο και ανεπανάληπτη διείσδυση στο Είναι.

Εδώ και μερικές δεκαετίες η φιλολογική έρευνα έχει περιβάλει τα Ομηρικά έπη με το ενδιαφέρον της κι έχει οδηγηθεί σε αξιόλογα συμπεράσματα - αλλά έχει σχεδόν πάρει και το μονοπώλιο! Ανιχνεύει π.χ. το "Ομηρικό ζήτημα" (δηλ. μήπως ο Όμηρος δεν ήταν ένας αλλά πολλοί, ή μήπως δεν υπήρξε καν ο έτσι επονομαζόμενος) και τα προγενέστερα λογοτεχνικά-μυθολογικά μοτίβα που μεταποίησε ο Όμηρος και συμπεριέλαβε μέσα στα έργα του. Τέτοιες έρευνες διατρέχουν όμως πάντα τον κίνδυνο να μειώσουν ή και να εξαφανίσουν από τα μάτια μας τα βαθύτερα μηνύματα που έχει να προσφέρει το Ομηρικό κε...

Ο Θωμάς Ακινάτης (1225-1274) είναι μια κορυφαία μορφή του Μεσαίωνα. Έχει συγγράψει μια σειρά από θεμελιώδη θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία, ανάμεσα στα οποία ιδιαίτερη θέση κατέχει το νεανικό φιλοσοφικό του πόνημα: "Περί του όντος και της ουσίας". Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο μεταφυσικής που χρησίμευε ως πανεπιστημιακό βοήθημα στο Παρίσι. Αλλά είναι τόση η πυκνότητα και η ωριμότητα του λόγου, ώστε αυτό το μικρό έργο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα κατοπινά έργα του Ακινάτη.

Ο Θωμάς Ακινάτης (1225-1274) είναι μια κορυφαία μορφή του Μεσαίωνα. Έχει συγγράψει μια σειρά από θεμελιώδη θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία, ανάμεσα στα οποία ιδιαίτερη θέση κατέχει το νεανικό φιλοσοφικό του πόνημα: "Περί του όντος και της ουσίας". Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο μεταφυσικής που χρησίμευε ως πανεπιστημιακό βοήθημα στο Παρίσι. Αλλά είναι τόση η πυκνότητα και η ωριμότητα του λόγου, ώστε αυτό το μικρό έργο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα κατοπινά έργα του Ακινάτη.