Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Λιούις Κάρολ πέτυχε αυτό που κανένας άλλος δεν μπόρεσε ποτέ. Πέτυχε να αναπλάσει τον κόσμο της παιδικής ηλικίας έτσι ώστε εμείς να ξαναγινόμαστε παιδιά. Η Αλίκη δεν είναι παιδικό βιβλίο, είναι το μοναδικό βιβλίο με το οποίο γινόμαστε παιδιά." Βιρτζίνια Γουλφ

Εκτός από τέσσερα μυθιστορήματα, "Η όψη αυτή του παραδείσου" (1920), "Όμορφοι και καταραμένοι" (1922), "Ο μεγάλος Γκάτσμπυ" (1925), "Τρυφερή είναι η νύχτα" (1934) και ένα πέμπτο μυθιστόρημα ημιτελές, "Ο τελευταίος μεγιστάνας" (1940), ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ έγραψε στη διάρκεια της ζωής του (1896-1940) περί τα εκατόν εξήντα διηγήματα, νουβέλες, αυτοβιογραφικά κ.ά., μερικά από τα οποία λογίζονται ισοδύναμα αν όχι ανώτερα από τα μυθιστορήματά του. "Το πλουσιόπαιδο" ανήκει στη συλλογή με τον τίτλο "Όσοι νεαροί θλιμένοι" (1929). Καθρεφτίζει την ασωτία, την τρέλα της δεκαετία...

Πριν καιρό, πόσο ακριβώς δεν έχει σημασία, εγώ γέρος άνθρωπος, μετοίκησα από την ύπαιθρο στην πόλη, έχοντας γίνει ο αναπάντεχος κληρονόμος ενός παμπάλαιου αρχοντικού σε κάποιο στενορύμι μιας από τις κάτω γειτονιές, εκεί όπου άλλοτε ήταν το στέκι της κομψότητας και της μόδας, γεμάτο εύθυμα κέντρα και νυφιάτικες παστάδες· μα τώρα τα πιο πολλά τους μεταμορφωμένα σε λογιστήρια και αποθήκες. Δέματα και κιβώτια σφετερίζονται τη θέση των καναπέδων· κατάστιχα και λογιστικά βιβλία απλώνονται εκεί όπου άλλοτε τα πρωινά βουτύρωναν λαχταριστές φρυγανιές. Σε τούτα τα παλιά λημέρια οι άλ...

Αυτή είναι η ιστορία της δεσποινίδας Αμέλια, ιδιοκτήτριας ενός μικρομάγαζου σε μια αμερικανική επαρχιακή πόλη του Νότου. Το πώς αυτή η στυγνή, συμφεροντολόγα γυναίκα που αντρόφερνε χάρισε σπάταλα την αγάπη της στον εξάδελφο Λάιμον, έναν κοντορεβιθούλη καυχησιάρη καμπούρη, που εμφανίστηκε στην πόλη μεσάνυχτα ένα αυγουστιάτικο βράδυ. Το πώς ο καμπούρης αυτός μετάτρεψε το μαγαζί από άχαρο εμπορικό σ' ένα καφενείο όλο βοή και λάμψη. Το πώς ακόμα ο Μάρβιν Μέισυ, ο πιο ωραίος αρσενικός της πόλης, παντρεύτηκε τη δεσποινίδα Αμέλια και το γιατί ο γάμος αυτός βάστηξε βία δέκα μέρες....

Μέσα από τα εθνεγερτήρια σαλπίσματα, της 25ης Μαρτίου που βγάζει από το λήθαργο τις προτομές των ηρώων στο Πεδίο του Άρεως, του Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων που αφυπνίζει την εθνικοφροσύνη στην ψυχή των νοικοκυρέων, της φωνής της μάνας μου που επιτάσσει "ώρα φαγητου", "ώρα ύπνου" ή "ώρα να πάρεις τα φάρμακά σου", μέσα σε τόσα πένθιμα σαλπίσματα έχω κι εγώ τη δική μου τρουμπέτα με την οποία επικαλούμαι ανάστασιν νεκρών, μικρών τε και μεγάλων, πραγματικών ή φανταστικών, όσων χάθηκαν και δεν βρίσκονται μήτε στα όνειρά μου...

Δεκατέσσερα κομμάτια γραμμένα σε διάστημα δεκαπέντε χρόνων. Κείμενα αυτοβιογραφικά, ευκαιριακά, εξομολογητικά. Για την Ομόνοια και τη Φιλανδία. Για τη Μεγάλη Παρασκευή και τον Βάγκνερ. Τον Κοσμά Πολίτη, τον Μάνο Χατζιδάκι και την Πάτρα του '50. Για τη Νανά Καλλιανέση και τη Μέλπω Αξιώτη. Τον Ιωάννου και τον Χατζή. Τα πρώτα μου διαβάσματα και τα πρώτα μου γραψίματα. Μαρτυρίες, χρονικά, ημερολόγια και ό,τι άλλο δεν χώρεσε στα βιβλία μου τόσα χρόνια. Κι επιπλέον, το "Play", γραμμένο ειδικά γι' αυτό το βιβλίο.

A "brief encounter" on the Athenian Underground brings together two people, Koula and Dimitris, from entirely different backgrounds and ages. For a few weeks they manage to break loose from their respective shackles and meet in a kind of no man's land of passionate discovery. The couple's emotional fluctuations are charted with remarkable precision and subtlety, in a low-key tone that fully captures the muted drama of their meeting and parting.

Για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια από την ίδρυση του "Κέδρου", ανατυπώνουμε, σε πανομοιότυπη έκδοση, τον τόμο των "18 κειμένων" (1970) που έχει από χρόνια εξαντληθεί. Τιμή στους πρωτεργάτες του, σ' όσους αγαπημένους έφυγαν αυτά τα χρόνια και σ' όσους συνεχίζουν τον καλόν αγώνα. Σ' αυτούς που τόλμησαν ομαδικά και επωνύμως να δηλώσουν την αντίθεσή τους στη δικτατορία, λύνοντας την επίσης εύγλωττη σιωπή τους, ύστερα απ' την άρση της προληπτικής λογοκρισίας. Τιμή προπάντων στη μνήμη της καρδιάς του "Κέδρου", της Νανάς Καλλιανέση, που σήκωσε στους ώμους της την ευθύνη της έκδοσης...

Εκτός από τέσσερα μυθιστορήματα, "Η όψη αυτή του παραδείσου" (1920), "Όμορφοι και καταραμένοι" (1922), "Ο μεγάλος Γκάτσμπυ" (1925), "Τρυφερή είναι η νύχτα" (1934) και ένα πέμπτο μυθιστόρημα ημιτελές, "Ο τελευταίος μεγιστάνας" (1940), ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ έγραψε στη διάρκεια της ζωής του (1896-1940) περί τα εκατόν εξήντα διηγήματα, νουβέλες, αυτοβιογραφικά κ.ά., μερικά από τα οποία λογίζονται ισοδύναμα αν όχι ανώτερα από τα μυθιστορήματά του. "Το πλουσιόπαιδο" ανήκει στη συλλογή με τον τίτλο "Όσοι νεαροί θλιμένοι" (1929). Καθρεφτίζει την ασωτία, την τρέλα της δεκαετία...

Κείμενα για τους: Αμπατζόγλου, Βαλτινό, Βασιλικό, Δημητρίου, Δούκα, Κοτζιά, Μπακόλα, Πανσέληνο, Ραπτόπουλο, Σωτηροπούλου, Φραγκιά, Χειμωνά, κ.ά.

"Το μαύρο χιούμορ είναι οριοθετημένο από πολλά πράγματα, όπως απ' την ηλιθιότητα, τη σκεπτικιστική ειρωνεία, την αστειότητα χωρίς οξύτητα· είναι ο κατ' εξοχήν θανάσιμος εχθρός της αισθηματικότητας, που αιώνια έχει το ύφος ότι πνέει τα λοίσθια, που βρίσκεται πάντα στο γαλάζιο φόντο", γράφει ο Μπρετόν. Ένας γαλαξίας συγγραφέων, βιογραφίες εκτυφλωτικές, παρουσιάζεται και ανθολογείται. Ο Μποντλέρ, ο Ρεμπό, ο Ντε Λ' Ιλ Αντάμ, ο Ζαρί, ο Απολινέρ, ο Λωτρεαμόν, ο Πόε, ο Κάφκα, ο Νίτσε, ο Σαντ, ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Ζιντ, ο Κρο, ο Σουίφτ και άλλοι, εξυψώνουν ό,τι αποκαλείται χιούμ...

Τα καημένα: Δυο έφηβοι, δυο φτωχοαλήτες, καίγονται κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες μέσα σε μια αραγμένη ψαρόβαρκα στο Λαύριο, τη νύχτα της Μεγάλης Τετάρτης προς Μεγάλη Πέμπτη του 1966. Ένας δημοσιογράφος, ή συγγραφέας έρχεται επί τόπου, ερευνώντας βήμα προς βήμα τα περιστατικά και προσπαθεί να βγάλει ένα συμπέρασμα για τους ανθρώπους, την πόλη, τα ίδια τα παιδιά. Αγία Κυριακή στο βράχο: Ένα τσούρμο παλιοί ναυτικοί, ο Μάνθος κι η παρέα του, κουτσοπίνοντας ένα βράδυ σ' ένα καπηλειό, διηγούνται μια παράξενη ιστορία: το πώς, κάποτε, ένα τσούρμο θεατρίνοι πήγαν σ' έναν τόπο, π...

Δέκα χρόνια γραπτά προτού με σαρώσουν οι άνεμοι της τρίτης χιλιετίας. -Για τον Ταχτσή, τον Ιωάννου και τον Βασιλικό -Τι το κοινό έχουν ο καφές με το Τείχος του Βερολίνου και ο πόλεμος στη Βοσνία με το "Αθηνάγεβο" -Πώς ο Άγγελος Τερζάκης αποφάσισε κάποτε να γυρίσει μία ταινία και πώς ο Καραγάτσης πρωταγωνιστεί σ' ένα διήγημα που δεν το έγραψε ο ίδιος -Τι έκανε ο "Θείος Κρίτων" όταν ζωντάνεψε "από τους πάγους" -"Τρεις θάνατοι στη Βενετία" και πώς ο ωραίος Πολωνός των διακοπών βρέθηκε χορευτής στο Λονδίνο -Ποιος Μάνος στη δεκαετία του '50 έμενε στο Παγκράτι στην οδό Μά...

Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει... και ονειρεύεται... Και εμπνέει τους συγγραφείς της που μέσα από κείμενα βιωματικής μνήμης, στο "φωτισμό" και στις "σκιές" κάθε εποχής και με τη δική του όραση και ευαισθησία ο καθένας, "αιχμαλωτίζουν": τη γοητεία του κυριακάτικου απογεύματος στις κερκίδες· τις έντονες συγκινήσεις και τη "μυθολογία" του κόσμου της μπάλας· την ατμόσφαιρα και την αίσθηση της Θεσσαλονίκης που περιστρέφεται γύρω από τις ομάδες της, τους παίκτες της, τους φιλάθλους της. Αναβλύζει έτσι μια πόλη που πάλλεται και εκφράζεται στα κυριακάτικα καφενεία (Τηλ. Αλαβέρας), σ...