Πλωρίτης Μάριος 1919-2006
Plorítis Mários
Συγγραφέας, κριτικός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης, επιφανής μορφή του μεταπολεμικού θεάτρου, ο Μάριος Πλωρίτης που το πραγματικό του όνομα ήταν Μάριος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1919 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες, αλλά στη συνέχεια αφοσιώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στα γράμματα και στο θέατρο. Η παρουσία του στην πνευματική ζωή χρονολογείται από τα χρόνια της Κατοχής οπότε, νεαρός ακόμα, συμμετείχε στην ομάδα του Καρόλου Κουν που ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης (1942). Την ίδια εποχή δημοσίευσε και την πρώτη του μετάφραση έργου του Πιραντέλλο "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" και δυο χρόνια αργότερα συνέβαλε στη δημιουργία του εκδοτικού οίκου "Ίκαρος". Έκτοτε μετέφρασε πάμπολλα έργα γνωστών συγγραφέων (Μπέρναρ Σω, Ίψεν, Ανουίγ, Μπρεχτ, Πίντερ, Στρίντμπεργκ κ.ά.) και συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Παράλληλα ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα ως σκηνοθέτης. Το 1950 παντρεύτηκε την Έλλη Λαμπέτη, με την οποία χώρισαν το 1953. Εκτός από την συγγραφική-καλλιτεχνική δράση του, ο Πλωρίτης επέδειξε ενδιαφέρον και για τα πολιτικά δρώμενα και με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα άσκησε σφοδρή κριτική στις επιλογές των κυβερνήσεων του συντηρητικού χώρου, ιδίως μετά τα "Ιουλιανά" του 1965. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος 1967-1974 διέμεινε στο Παρίσι, όπου ανέπτυξε πλούσια αντιδικτατορική δραστηριότητα. Μετά τη μεταπολίτευση αφοσιώθηκε κυρίως στα πνευματικά του ενδιαφέροντα, ενδιαφερόμενος πάντα για τα διαδραματιζόμενα στην πολιτική και εθνική ζωή. Ο Μάριος Πλωρίτης πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου του 2006.
Της σκηνής και της τέχνης
Πλωρίτης Μάριος 1919-2006
Εκδόσεις Καστανιώτη (2000)
Τριάντα τρεις μικρές και μεγάλες "σπουδές" και σκίτσα, σε τρεις ενότητες: Απ' τη μια, για τις σχέσεις Τέχνης και Επιστήμης, για την "Ταπεινοσύνη των μεγάλων", για τις "Διώξεις της έκφασης". Απ' την άλλη, για τις συγγένειες Τραγωδίας και γιαπωνέζικου "Νο", ή Ελληνικής Κωμωδίας και Commedia dell'arte... για το "Μιμόδραμα" και για τις θεατρικές μεταφράσεις, για το μεταπολεμικό μας θέατρο και για την "Κρίση στα κρατικά" (μέσα μαζικής ενημέρωσης και θέατρα) κ.ά. Τέλος, "προσωπογραφίες" κορυφαίων της Σκηνής, ξένων κι Ελλήνων: Γκόγκολ, Ίψεν, Σω, Πιραντέλλο, Μαγιακόβσκυ, Ανούιγ,...
Κούκου
Feydeau Georges
Εκδόσεις Καστανιώτη (1999)
Ο Φεντώ δικαιούται να χαρακτηρισθεί ως ο μεγάλος κωμωδιογράφος του καιρού μας. Έφερε το βωντβίλ στην τελειότητα. Georges Pillement (ιστορικός του θεάτρου). Οι ελευθερόστομες φάρσες του Φεντώ θα πάρουν θέση στο ρεπερτόριο των μεγάλων θεάτρων, όταν άλλα σοβαρότερα έργα θα έχουν ξεχασθεί από καιρό. Lucien Dubech (ιστορικός του θεάτρου). Ο Φεντώ είναι ο αυθεντικός πρόδρομος των αδελφών Μαρξ και άλλων αμερικανών κωμικών, στα έργα των οποίων όλα αρχίζουν με μια φαινομενική ξενοιασιά, για να καταλήξουν σ΄ έναν τρελό καταιγισμό - που αποτελεί μια καίρια γελοιογράφηση του δικού...
Το θέατρο στο Βυζάντιο
Πλωρίτης Μάριος 1919-2006
Εκδόσεις Καστανιώτη (1999)
"Ανύπαρκτο", ακόμα και για τους ειδικούς ως πριν από εκατόν είκοσι χρόνια, το Βυζαντινό Θέατρο παραμένει σχεδόν άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ωστόσο, οι έρευνες του τελευταίου αιώνα έχουν αποδείξει πως οι Βυζαντινοί κάθε άλλο παρά "αθεάτριστοι" μπορεί να θεωρηθούν - αντίθετα, ήταν "φιλοθεάμονες πάντων των άλλων ανθρώπων", κατά τις μαρτυρίες της εποχής. Το βιβλίο τούτο συγκεντρώνει τα στοιχεία που βοηθούν να αναπλάσουμε, όσο γίνεται, τη βυζαντινή θεατρική δραστηριότητα - συχνά, με απροσδόκητους (και υπεράνω υποψίας) πληροφοριοδότες τους ασπονδότερους πολεμίους του λαϊκού θεάτρου,...
Λεωφορείον ο πόθος
Williams Tennessee
Εκδόσεις Καστανιώτη (1998)
Στο "Λεωφορείον ο Πόθος", κορυφώνεται η αντίθεση ανάμεσα στην παρακμή ενός πολιτισμού που έχει συνείδηση του εαυτού του και στη δύναμη μιας ζωώδους ορμής χωρίς σκοπό. Το "Λεωφορείον" αποκαλύπτει πως ο κύριος Ουίλλιαμς είναι γνήσιος ποιητικός δραματουργός, με τίμια και ολοκληρωτική γνώση των ανθρώπων και με βαθιά συμπάθεια γι' αυτούς... Με ποιητική φαντασία και συμπόνια, ύφανε μια σπαρακτική και λαμπερή ιστορία. (Brooks Atkinson, New York Times, 4.12.1947) Το "Λεωφορείον" είναι ζωτικό, παλλόμενο, συμπονετικό, σπαρακτικά ανθρώπινο."" (New York Daily News, 4.12.1947) "...
Παξινού - Μινωτής
Συλλογικό έργο
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (1997)
Το λεύκωμα αυτό, με την πλούσια εικονογράφηση, περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο με τους κυριότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας των δύο μεγάλων ηθοποιών, έναν αναλυτικό κατάλογο με τις παραστάσεις και τις ταινίες στις οποίες έλαβαν μέρος, ένα απάνθισμα από τις κριτικές που γράφτηκαν γι' αυτούς, και έναν κατάλογο με τα θεωρητικά κείμενα του Αλέξη Μινωτή, τα οποία αποτελούν και την πνευματική διαθήκη του στο χώρο του θεάτρου.
Δανειστές. Η πιο δυνατή
Strindberg August 1849-1912
Εκδόσεις Καστανιώτη (1994)
«Οι Δανειστές είναι το πιο αγαπημένο μου έργο... πέρα για πέρα μοντέρνο, ανθρώπινο... Η πλοκή είναι συναρπαστική, όσο συναρπαστική είναι η πνευματική δολοφονία... Η άποψη του συγγραφέα, αμερόληπτη: ο συγγραφέας δεν κρίνει κανέναν, εξηγεί μόνο και συγχωρεί». ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ (1888) «Ο Στρίντμπεργκ είναι ανάμεσα στους μέγιστους απ' τους μεγάλους... ο μόνος γνήσια σιαξπηρικός δραματουργός της εποχής μας». GEORGE BERNARD SHAW «Ο Στρίντμπεργκ, ο Στρίντμπεργκ, ο Στρίντμπεργκ, ο μεγαλύτερος απ' όλους... Ο Ίψεν μπορεί να κάθεται μακάριος στο Κουκλόσπιτό του, αλλά...