Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

«Οι Δανειστές είναι το πιο αγαπημένο μου έργο... πέρα για πέρα μοντέρνο, ανθρώπινο... Η πλοκή είναι συναρπαστική, όσο συναρπαστική είναι η πνευματική δολοφονία... Η άποψη του συγγραφέα, αμερόληπτη: ο συγγραφέας δεν κρίνει κανέναν, εξηγεί μόνο και συγχωρεί». ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ (1888) «Ο Στρίντμπεργκ είναι ανάμεσα στους μέγιστους απ' τους μεγάλους... ο μόνος γνήσια σιαξπηρικός δραματουργός της εποχής μας». GEORGE BERNARD SHAW «Ο Στρίντμπεργκ, ο Στρίντμπεργκ, ο Στρίντμπεργκ, ο μεγαλύτερος απ' όλους... Ο Ίψεν μπορεί να κάθεται μακάριος στο Κουκλόσπιτό του, αλλά...

Το λεύκωμα αυτό, με την πλούσια εικονογράφηση, περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο με τους κυριότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας των δύο μεγάλων ηθοποιών, έναν αναλυτικό κατάλογο με τις παραστάσεις και τις ταινίες στις οποίες έλαβαν μέρος, ένα απάνθισμα από τις κριτικές που γράφτηκαν γι' αυτούς, και έναν κατάλογο με τα θεωρητικά κείμενα του Αλέξη Μινωτή, τα οποία αποτελούν και την πνευματική διαθήκη του στο χώρο του θεάτρου.

Στο "Λεωφορείον ο Πόθος", κορυφώνεται η αντίθεση ανάμεσα στην παρακμή ενός πολιτισμού που έχει συνείδηση του εαυτού του και στη δύναμη μιας ζωώδους ορμής χωρίς σκοπό. Το "Λεωφορείον" αποκαλύπτει πως ο κύριος Ουίλλιαμς είναι γνήσιος ποιητικός δραματουργός, με τίμια και ολοκληρωτική γνώση των ανθρώπων και με βαθιά συμπάθεια γι' αυτούς... Με ποιητική φαντασία και συμπόνια, ύφανε μια σπαρακτική και λαμπερή ιστορία. (Brooks Atkinson, New York Times, 4.12.1947) Το "Λεωφορείον" είναι ζωτικό, παλλόμενο, συμπονετικό, σπαρακτικά ανθρώπινο."" (New York Daily News, 4.12.1947) "...

"Ανύπαρκτο", ακόμα και για τους ειδικούς ως πριν από εκατόν είκοσι χρόνια, το Βυζαντινό Θέατρο παραμένει σχεδόν άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ωστόσο, οι έρευνες του τελευταίου αιώνα έχουν αποδείξει πως οι Βυζαντινοί κάθε άλλο παρά "αθεάτριστοι" μπορεί να θεωρηθούν - αντίθετα, ήταν "φιλοθεάμονες πάντων των άλλων ανθρώπων", κατά τις μαρτυρίες της εποχής. Το βιβλίο τούτο συγκεντρώνει τα στοιχεία που βοηθούν να αναπλάσουμε, όσο γίνεται, τη βυζαντινή θεατρική δραστηριότητα - συχνά, με απροσδόκητους (και υπεράνω υποψίας) πληροφοριοδότες τους ασπονδότερους πολεμίους του λαϊκού θεάτρου,...

Ο Φεντώ δικαιούται να χαρακτηρισθεί ως ο μεγάλος κωμωδιογράφος του καιρού μας. Έφερε το βωντβίλ στην τελειότητα. Georges Pillement (ιστορικός του θεάτρου). Οι ελευθερόστομες φάρσες του Φεντώ θα πάρουν θέση στο ρεπερτόριο των μεγάλων θεάτρων, όταν άλλα σοβαρότερα έργα θα έχουν ξεχασθεί από καιρό. Lucien Dubech (ιστορικός του θεάτρου). Ο Φεντώ είναι ο αυθεντικός πρόδρομος των αδελφών Μαρξ και άλλων αμερικανών κωμικών, στα έργα των οποίων όλα αρχίζουν με μια φαινομενική ξενοιασιά, για να καταλήξουν σ΄ έναν τρελό καταιγισμό - που αποτελεί μια καίρια γελοιογράφηση του δικού...

Τριάντα τρεις μικρές και μεγάλες "σπουδές" και σκίτσα, σε τρεις ενότητες: Απ' τη μια, για τις σχέσεις Τέχνης και Επιστήμης, για την "Ταπεινοσύνη των μεγάλων", για τις "Διώξεις της έκφασης". Απ' την άλλη, για τις συγγένειες Τραγωδίας και γιαπωνέζικου "Νο", ή Ελληνικής Κωμωδίας και Commedia dell'arte... για το "Μιμόδραμα" και για τις θεατρικές μεταφράσεις, για το μεταπολεμικό μας θέατρο και για την "Κρίση στα κρατικά" (μέσα μαζικής ενημέρωσης και θέατρα) κ.ά. Τέλος, "προσωπογραφίες" κορυφαίων της Σκηνής, ξένων κι Ελλήνων: Γκόγκολ, Ίψεν, Σω, Πιραντέλλο, Μαγιακόβσκυ, Ανούιγ,...

Ένα έργο γραμμένο από ανθρώπους του θεάματος -τους ηθοποιούς Ρενέ Ταίηλορ και Τζόζεφ Μπολόνια- με «ήρωες» ανθρώπους του θεάματος -μιαν ηθοποιό και έναν σκηνοθέτη- γύρω στη ζωή και Στα πάθη των ανθρώπων του θεάματος. Αλλά και γύρω στην πανάρχαιη «μάχη των φύλων», που ο Τζ. Μπέρναρντ Σω τη συνοψίζει έτσι: «Είναι αλήθεια πως η γυναίκα περιμένει τον άντρα. Αλλά τον περιμένει όπως η αράχνη τη μύγα». Τόσο το πλαίσιο όσο και τη «μάχη», οι συγγραφείς τα είδαν από την εύθυμη πλευρά τους. Τόσο εύθυμη, ώστε το έργο τους χαρακτηρίσθηκε από την κριτική «τρελό ρομάντζο» και «σπαρταριστά...

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την ίδρυσή της, συγκέντρωσε μια σειρά αναλύσεων αλλά και συνεντεύξεων με επίκεντρο τον κριτικό λόγο στον κινηματογράφο, κείμενα που, πέρα από την πρωταρχική τους συμβολή στον κριτικό διάλογο, προσθέτουν στοιχεία και για την ιστορική διαδρομή της κριτικής κινηματογράφου στην Ελλάδα. Ο τόμος περιλαμβάνει συνεντεύξεις των επιμελητών με τους: Μάριο Πλωρίτη, Διαμάντη Λεβεντάκο, Μιχάλη Δημόπουλο, Θανάση Ρεντζή, Αλέξανδρο Μουμτζή, Μπάμπη Ακτσόγλου, Χρήστο Μήτση, Μάκη Μωραΐτη, Γιάννη Φραγκούλη, καθώς και τα...

Η μελέτη αυτή εστιάζεται στην πολιτική πλευρά του σαιξπηρικού έργου, που έχει διχάσει τους σχολιαστές του: Πολλοί διατείνονται πως ο ποιητής ήταν υπέρμαχος της απόλυτης μοναρχίας, της ιεραρχίας, της τάξης και "μισόδημος", εχθρός του λαού. Αντίθετα, άλλοι υποστηρίζουν πως στάθηκε οξύς επικριτής της εξουσίας - αναγκαίου κακού και πηγής πλείστων δεινών για χώρες και λαούς. Με τη δεύτερη άποψη συντάσσεται ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Και επιχειρεί την αποδεικτική της, αναλύοντας τα κυριότερα σαιξπηρικά έργα που ασχολούνται με αυτό το "κυρίαρχο θέμα", όπως το ονομάζει ο ίδιο...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια. Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη "Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια/ όπως από μια χώρα", σκεφτήκαμε πως μια έρευνα με θέμα αποκλειστικά τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία δημι...