Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιλαμβάνονται τα ποιήματα: - Charles - Augustin Sainte - Beuve, "Ημουνα δέντρο ανθηρό..." - Guillaume Apollinaire, "Η τσιγγάνα", "Φεγγαράδα" - Charles Baudelaire, "Τα λύτρα", "Στον αναγνώστη", "Σε μια Μαντόνα", "Οι αναμνήσεις πιο πολλές...", "Η πονόψυχη υπηρέτρια", "Η ομορφιά", "Οι τυφλοί" - Alphonse de Lamartine, "Τα πανιά", "Η λίμνη" - Francois - Marie Arouet de Voltaire, "Η αγάπη και η φιλία" - Sully Prudhomme, "Τα μάτια" - Jean Moreas (Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος), "Τούτο το ρόδο διάλεξα...", "Ένας ανάριος ουρανός...", ", Μην πείτε ξέφρενη γιορτή...", "Εσύ πο...

Η δεκαεξάχρονη τσιγγάνα Εσμεράλδα είναι πανέμορφη, γλυκιά και καλόκαρδη. Μαζί με την κατσικούλα της, την Τζαλί, δίνει αυτοσχέδιες παραστάσεις στους δρόμους του Παρισιού, γοητεύοντας το κοινό με τη χάρη και τη δεξιοτεχνία της. Και δεν φαντάζεται ότι η αθώα παρουσία της προκαλεί τον απαγορευμένο πόθο του Κλοντ Φρόλο, αρχιδιάκου της Παναγίας των Παρισίων, τον κρυφό έρωτα του Κουασιμόδου, του κακάσχημου, καμπούρη κωδωνοκρούστη της εκκλησίας, και τις σεξουαλικές ορέξεις του Φοίβου ντε Σατοπέρ, του ασυνείδητου στρατιωτικού που θέλει να κάνει το κέφι του μαζί της. Το πάθος των τρι...

Ύστερα από δεκαεννιά χρόνια στα κάτεργα, ο Γιάννης Αγιάννης αποφυλακίζεται και προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή. Ωστόσο, σύντομα αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Το στίγμα του κατάδικου τον ακολουθεί. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη ηθικών φραγμών -ιδιότητα που απέκτησε ύστερα από τόσα χρόνια εγκλεισμού-, τον οδηγεί στα πρόθυρα της υποτροπής. Κι όμως, ο Αγιάννης ξεπερνά κάθε σκόπελο και όχι μόνο εντάσσεται στην κοινωνία με τον πιο δημιουργικό, ωφέλιμο και ανιδιοτελή τρόπο, αλλά φανερώνει και πρωτοφανές μεγαλείο ψυχής. Παρ' όλα αυτά, το μακρύ χέρι...

Ύστερα από δεκαεννιά χρόνια στα κάτεργα, ο Γιάννης Αγιάννης αποφυλακίζεται και προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή. Ωστόσο, σύντομα αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Το στίγμα του κατάδικου τον ακολουθεί. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη ηθικών φραγμών -ιδιότητα που απέκτησε ύστερα από τόσα χρόνια εγκλεισμού-, τον οδηγεί στα πρόθυρα της υποτροπής. Κι όμως, ο Αγιάννης ξεπερνά κάθε σκόπελο και όχι μόνο εντάσσεται στην κοινωνία με τον πιο δημιουργικό, ωφέλιμο και ανιδιοτελή τρόπο, αλλά φανερώνει και πρωτοφανές μεγαλείο ψυχής. Παρ' όλα αυτά, το μακρύ χέρι...

Ο Γάλλος Βικτόρ Ουγκό (Μπεζανσόν 1802 - Παρίσι 1885) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 19ου αιώνα. Το έργο του "Η Παναγία των Παρισίων" κυκλοφόρησε το 1831, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις 29 χρόνων. Ο Ουγκό έγραψε μεγάλο αριθμό έργων, ανάμεσα στα οποία είναι και το αριστούργημα "Οι Άθλιοι". Στην πόλη του Παρισιού, στην πλατεία του καθεδρικού ναού συνυπάρχουν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους: ένας καμπούρης κωδωνοκρούστης, ο Κουασιμόδος, μια όμορφη τσιγγάνα, ένας κακός αρχιδιάκονος, ένας αξιωματικός του στρατού, ένας ποιητής και μια ηλικιωμένη γυναίκ...

Για το έργο του αυτό (1862) που θεωρείται από τα σημαντικότερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Ουγκό αφιέρωσε περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια και μάλιστα την περίοδο που υπήρξε η πιο δημιουργική της ζωής του ως μυθιστοριογράφου. Μέσα από τις σελίδες του A' τόμου παρελαύνουν οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι περιθωριακοί, οι απόβλητοι της κοινωνίας, συνθέτοντας μια πελώρια αλλά ρεαλιστική κοινωνική τοιχογραφία. Οι μορφές των ηρώων, καλών ή κακών, έχουν γίνει θρύλος: ο κατάδικος Γιάννης Αγιάννης, ο άσπλαχνος αστυνομικός Ιαβέρης, η μικρή Τιτίκα, ο ρομαντικός Μάριος, ο ηρωικ...

Στο δεύτερο τόμο συνεχίζονται τα βάσανα του Γιάννη Αγιάννη που προσπαθεί να διαφυλάξει την ελευθερία του από τα νύχια του Ιαβέρη. Εδώ απεικονίζονται γλαφυρά και ολοζώντανα οι σελίδες της Γαλλικής Επανάστασης, με το μικρόκοσμο του Ουγκό να μεγαλουργεί: Ο Γιάννης Αγιάννης Χαρίζει τη ζωή στον Ιαβέρη και σώζει από βέβαιο θάνατο το Μάριο. Ο μικρός Γαβριάς, το χαμίνι του Παρισιού, παίρνει φτερά μέσα στον αγώνα και γίνεται χελιδόνι της δημοκρατίας, βοηθώντας να σωθεί ο Μάριος και η Επονίκη, η κόρη της Θεναρδιέραινας. Η τελευταία θυσιάζει τη ζωή της πολεμώντας στο οδόφραγμα για...

Το έτος 1793 στάθηκε το πιο κρίσιμο για τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση. Βασιλόφρονες, ανώτεροι κληρικοί και μεγάλοι γαιοκτήμονες, όλοι οπαδοί του Παλιού Καθεστώτος που είχαν καταφύγει στην Αγγλία, οργάνωσαν με τη βοήθεια των Άγγλων συντηρητικών ανοιχτή επέμβαση στην εσωτερική κατάσταση της Γαλλίας. Έκαναν αποβάσεις στα Βόρεια παράλιά της, ξεσήκωσαν τους αγράμματους, σχεδόν αγροίκους, και εξαιρετικά συντηρητικούς αγρότες της Βρετάνης και προκάλεσαν το γνωστό απ' την ιστορία "Πόλεμο της Βανδέας". Στο Βιβλίο του αυτό ο Βικτόρ Ουγκό συμπλέκει το μύθο και την πραγματικότητα με...

Η μικρή ανθολογία «Σα μουσική, την νύχτα... - Γαλλικά ποιήματα αποχαιρετισμού" φέρει για ευνόητους... εμπορικούς λόγους όσο μπορεί καθησυχαστικότερο τίτλο υπεκφυγής αντί για εκείνον που φορούσε όταν σταδιακά δημοσιευόταν από το 1993 έως το 2003: τότε ονομαζόταν "Μικρή γαλλική ανθολογία θανάτου". Ο τίτλος της ανθολογίας δανείζεται το πρώτο ημιστίχιο από τον τελευταίο στίχο του καβαφικού ποιήματος «Φωνές». Η επιλογή των ποιημάτων είχε ως μόνο κριτήριο την υποκειμενική αποτύπωση ενός συγκεκριμένου κλίματος, γι' αυτό άλλωστε και η παρούσα συγκέντρωσή τους μόνον αυτή τη φιλοδ...

Ο αιώνιος αγώνας του ανθρώπου για την πρόοδο και την κατάχτηση της ευημερίας. Μέσα από τα αίματα, τους καπνούς της μάχης και τη σύγκρουση των παθών, ακούγεται η υπόμνηση του καθημερινού καθήκοντος: της ανθρωπιάς. Στους "Άθλιους" ο ρομαντικός Β. Ουγκώ γίνεται ο ευαγγελιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Στο "1793" η φωνή του παίρνει τις διαστάσεις μιας πανανθρώπινης κραυγής που, επιτέλους, ζητεί τη δικαίωσή της.

Αυτή η σειρά κλασσικών παραμυθιών προσφέρει τη χαρά και την περιπέτεια σε παιδιά από οχτώ έως δέκα ετών, και κρατάει το ενδιαφέρον τους αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα. Κάθε κλασσική ιστορία έχει προσαρμοστεί στο επίπεδο ανάγνωσης των παιδιών αυτής της ηλικίας. Οι εξαιρετικές πολύχρωμες εικονογραφήσεις κάνουν τη σειρά "Κλασσικά παραμύθια" μια μοναδική εμπειρία ανάγνωσης.

Το να ξυπνάς κάθε πρωί γνωρίζοντας πως αυτή η μέρα μπορεί να είναι η τελευταία σου, σημαίνει να ζεις σε μια διαρκή ψυχική οδύνη, από την οποία μπορείς να λυτρωθείς μόνο με την αναπόφευκτη εκτέλεση σου. (Βικτόρ Ουγκό) Κάπως έτσι κυλάει η ζωή ενός διαβόητου Γάλλου φυλακισμένου, ενός ανθρώπου μισητού από την κοινωνία, καταδικασμένου σε θάνατο για το έγκλημά του. Η ενοχή του είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά η ψυχική του ταραχή καθώς περιμένει στο κελί της φυλακής του να τον καλέσουν για εκτέλεση, τον οδηγεί στα απώτερα όρια του φόβου και της απελπισίας. Με την προσμονή της λύτρωσης...